| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | 1 kwietnia 2023 | |||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||
| Wzrost | 171 cm | |||||||||
| Styl walki | praworęczny | |||||||||
| Kategoria wagowa | lekka | |||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||
| Liczba walk | 69 | |||||||||
| Zwycięstwa | 61 | |||||||||
| Przez nokauty | 27 | |||||||||
| Porażki | 8 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Ken Buchanan (ur.28 czerwca1945 wEdynburgu, zm.1 kwietnia2023[1]) –szkockibokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.
Jako amator dwukrotnie wziął udział wmistrzostwach Europy. WMoskwie (1963) przegrał pierwszą walkę w wadze koguciej[2], a dwa lata później wBerlinie (1965) zdobył brązowy medal w wadze piórkowej, przegrywając w półfinale z późniejszym mistrzemStanisławem Stiepaszkinem[3].
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1965. Do końca 1969 wygrał wszystkie 33 walki, jakie stoczył. Zdobył w tym czasie tytuły mistrza Szkocji i mistrza Wielkiej Brytanii w wadze lekkiej. A ze znanych bokserów pokonałFrankiego Narvaeza (2 stycznia 1969 wLondynie na punkty). 29 stycznia 1970 wMadrycie zmierzył się o wakujący tytuł mistrza EuropyEBU zMiguelem Velázquezem, ale przegrał po 15 rundach na punkty.
26 września 1970 wSan Juan Buchanan zdobył tytuł zawodowego mistrza świata federacjiWBA w wadze lekkiej po wygranej z dotychczasowym mistrzemIsmaelem Laguną (Laguna został wcześniej pozbawiony tytułu federacjiWBC). 12 lutego 1971 wLos Angeles spotkał się w obronie tytułu WBA oraz w pojedynku o wakujący tytuł WBC zRubenem Navarro, który zastąpił pierwotnie wyznaczonegoMando Ramosa[4]. Buchanan wygrał na punkty i został uniwersalnym mistrzem świata, jednak już w czerwcu tego roku został pozbawiony pasa WBC, ponieważ zakontraktował rewanżową walkę z Laguną zamiast zPedro Carrasco[4]. Wcześniej 11 maja pokonał w towarzyskiej walce byłego mistrza świata wagi junior półśredniejCarlosa Hernándeza. 13 września 1971 wMadison Square Garden wNowym Jorku Buchanan pokonał na punkty Lagunę, który po tej walce zakończył karierę.
26 czerwca 1972 zmierzył się w Madison Square Garden w obronie tytułu zRoberto Duránem zPanamy. Buchanan był faworytem, ale Durán powalił go już w 15 sekundzie 1. rundy, a później przeważał w kolejnych. Na koniec 12. rundy, gdy atakował Buchanana opartego o liny, nie usłyszał gongu kończącego rundę i kontynuował zadawanie ciosów. Arbiter natychmiast odciągnął go od rywala, ale wówczas Buchanan upadł reklamując za niski cios. Sędzia ringowy, który był tuż obok pięściarzy, uznał, że cios był prawidłowy i ogłosił wygraną Durána przeztechniczny nokaut w 13. rundzie[5].
20 września tego roku w Nowym Jorku Buchanan pokonał byłego długoletniego mistrza świata wagi lekkiejCarlosa Ortiza (była to ostatnia walka Ortiza). W 1973 wygrał m.in. z przyszłym mistrzem świataJimem Wattem, a 1 maja 1974 wCagliari zdobył tytuł mistrza Europy EBU po wygranej z obrońcą pasaAntonio Puddu przez techniczny nokaut w 6. rundzie. Obronił ten tytuł wygrywając 16 grudnia 1974 wParyżu z Leonardo Tavaresem przez TKO w 14. rundzie. 27 lutego 1975 wTokio próbował odzyskać tytuł mistrza świata WBC w wadze lekkiej, ale przegrał jednogłośnie na punkty zGutsem Ishimatsu. 25 lipca tego roku w Cagliari obronił tytuł mistrza Europy po wygranej z Giancarlo Usaim przez TKO w 12. rundzie i ogłosił zakończenie kariery. Powrócił jednak na ring w 1979. Po wygraniu dwóch walk zmierzył się 15 maja 1980 wBrøndby o pas mistrza Europy wagi lekkiej, ale przegrał zCharliem Nashem. Ostatecznie wycofał się z ringu w 1982.
Późniejsze życie nie ułożyło się Buchananowi. Musiał pracować jakocieśla i utrzymywał się z zasiłku dla bezrobotnych[4][6]. W 2022 roku zdiagnozowano u niegodemencję[1].
Został wybrany w 2000 doMiędzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
|
