Kazimierz Czarnocki (ur.22 sierpnia1912 w majątku Burakowce, w gminieLachowicze[1], zm.2 grudnia1981[2]) – polski dziennikarz, w czasie II wojny światowej żołnierzKonfederacji Narodu iArmii Krajowej, członekZrzeszenia Wolność i Niezawisłość, po II wojnie światowej działacz społeczny w Elblągu, działacz sportowy, prezesPolskiego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego.
Był synem Michała Czarnockiego i Oliwii Czarnockiej, z d. Szreniawy Węgleńskiej. Jego ojciec był w okresie międzywojennym urzędnikiem państwowym, po II wojnie światowej pełnił funkcje kierownicze wPGR-ach[1].
W 1931 ukończyłGimnazjum im. Romualda Traugutta w Brześciu nad Bugiem, w 1936 studia na Wydziale KonsularnymSzkoły Głównej Handlowej w Warszawie[1]. W latach 1936–1938 był dziennikarzem warszawskich pismKurier Polski iCzas[3]. W 1938 został dyrektorem ekspozyturyLigi Morskiej i Kolonialnej wBrześciu nad Bugiem[3]. Równocześnie był korespondentemPolskiej Agencji Telegraficznej, redaktorem naczelnym tygodnikaPolesie i pismaRuch Polesia. Związany był zObozem Narodowo-Radykalnym[4].
Po wybuchu II wojny światowej został członkiemKonfederacją Narodu. Według własnej relacji kierował Wydziałem Techniki i Kolportażu w Komisji Propagandowej KN, następnie był komendantem grupy załóg wydzielonych Lwów i Wilno, od 1942 dowódcą rejonu operacyjnego Mazowsze[5]. W grudniu 1942 został członkiemArmii Krajowej, służył w kontrwywiadzieOddziału Warszawa AK], w referacie Informacji Różnych, następnie jako kierownik Referatu Prasy i Spraw Miejskich. W tym czasie wydał broszuręMit wielkiej Polski[4]. Bezpośrednio przed wybuchempowstania warszawskiego opuścił miasto i zamieszkał w Milanówku. Na początku 1945 nawiązał kontakt ze swoim przełożonym z kontrwywiaduWincentym Kwiecińskim. Był jego faktycznym zastępcą w strukturach wywiadowczych OrganizacjiNIE, następnie jako szefa Wydziału Informacji Obszaru CentralnegoDelegatury Sił Zbrojnych na Kraj, prezesa Obszaru CentralnegoZrzeszenia Wolność i Niezawisłość i prezesa III Zarządu Głównego WiN[6]. Formalnie w komendzie Obszaru Centralnego WiN i następnie w III Zarządzie Głównym WiN pełnił funkcję I zastępcy ds. politycznych[7]. Redagował także miesięcznik Obszaru Centralnego WiNHonor i Ojczyzna[8]. Był członkiem i sekretarzemKomitetu Porozumiewawczego Organizacji Demokratycznych Polski Podziemnej[9].
W czerwcu 1946 został aresztowany przezUrząd Bezpieczeństwa i w nieznanych okolicznościach zwerbowany do współpracy[10]. Przyczynił się do zatrzymania w styczniu 1947Wincentego Kwiecińskiego[11]. Po likwidacji III Zarządu Głównego WiN uczestniczył w rozpracowywaniu siatki wywiadowczejWitolda Pileckiego[12].
Od 1951 mieszkał w Elblągu. Tam w latach 1953-1958 był kierownikiem oddziałuDziennika Bałtyckiego[2]. Od 1951 należał doStronnictwa Demokratycznego, w latach 1958-1974 był sekretarzem komitetu powiatowego SD w Elblągu, w latach 1975-1976 przewodniczącym Komitetu Wojewódzkiego SD tamże, od 1976 członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej SD[6]. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Elblągu, jednym z organizatorówMuzeum w Elblągu[6]. Był redaktorem pracy zbiorowejZ dziejów Elbląga (wyd. 1956) i autorem albumuElbląg 1945 r. i dziś (wyd. 1969)[13].
W 1951 został wiceprzewodniczącym koła sportowego Włókniarz Elbląg, od 1953 był jego prezesem. W 1957 został prezesem nowo powstałego klubu sportowego Orzeł Elbląg[14]. W latach 1964–1968 był prezesemPolskiego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego[15][16]
Został odznaczony Krzyżem SrebrnymOrderu Virtuti Militari, trzykrotnieKrzyżem Walecznych, Krzyżem KawalerskimOrderu Odrodzenia Polski (1964) i ZłotymKrzyżem Zasługi, a także ZłotąOdznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Odznaką "Zasłużony dla Ziemi Gdańskiej" (1976) i Odznaką "Za zasługi dla rozwoju Elbląga" (1975)[2][3].