W roku 2010 społeczeństwo katarskie było najbogatszym społeczeństwem świata[6]. Na koniec 2017 roku, według Trading Economics, Katar zajmował 6. miejsce pod względem PKB na osobę i 1. pod względem PKB na osobę według parytetu siły nabywczej[7].
Powierzchnia państwa jest nizinna (wysokość 50–103 m), pustynna (pustynia piaszczysto-kamienista), w części północno-wschodniej zabagniona[8].Klimat zwrotnikowy wybitnie suchy. Średnia temperatura miesięczna w styczniu wynosi 17 °C, a w sierpniu waha się od 38 do 44 °C[8]. Średnia roczna suma opadów wynosi około 80 milimetrów. Ulewne deszcze pojawiają się w okresie od grudnia do lutego[8]. Katar nie mawód śródlądowych. Ludność zaopatrywana jest w odsolonąwodę morską. W Katarze występuje roślinność pustynna. Linia brzegowa jest dobrze rozwinięta[8].
W XVI wieku Portugalczycy próbowali opanować półwysep[9]. Od XIX wieku kraj jest rządzony przez ród Al Sani. Katar dwa razy w historii był pod zaborami: w latach 1871–1916 wcielony doImperium Osmańskiego, a w latach 1916–1971 pod protektoratem Wielkiej Brytanii[9]. Od 1971 r. tym wewnętrznie stabilnym krajem znów rządzi ród Al Sani.
W 1913 r. swoich roszczeń co do Kataru zrzekła się Turcja. Trzy lata później obszar ziem arabskich został podzielony między dwa europejskie mocarstwa: Francję i Wielką Brytanię. W 1915 r. ostatni tureccy żołnierze opuścili Katar, a rok później na mocy katarsko-brytyjskiej umowy państwo zostało protektoratem Wielkiej Brytanii. W zamian za ograniczone gwarancje bezpieczeństwaszejk Kataru zobowiązał się nie utrzymywać stosunków dyplomatycznych z żadnym mocarstwem bez zgody rządu brytyjskiego[9]. W 1939 r. odkryto złoża ropy naftowej i w 1949 r. rozpoczęto ich przemysłową eksploatację[9]. W 1970 r. wprowadzono prowizoryczną konstytucję[9]. 1 września 1971 następca tronu, szejk Chalifa ibn Hamad, ogłosił pełną niepodległość Kataru. Dwa dni później układ z Wielką Brytanią z 1916 r. stracił moc, a Katar stał się państwem suwerennym. W tym samym roku Katar przystąpił do Organizacji Narodów Zjednoczonych i Ligi Państw Arabskich. W 1972 r. w wyniku bezkrwawegozamachu stanu władzę zdobyłChalifa ibn Ahmad Al Sani.
W 1979 r. Katar zerwał stosunki dyplomatyczne z Egiptem (po zawarciuukładu pokojowego z Izraelem). Stosunki dyplomatyczne przywrócono w 1987 r. Katar poparł Irak wwojnie iracko-irańskiej. W 1990 r. Katar potępiłagresję Iraku na Kuwejt i udostępnił swoje terytoria wojskom koalicji antyirackiej[9]. W czerwcu 1995 Chalifa ibn Ahmad Al Sani utracił władzę na rzecz swego synaHamada[9].
Katar toksięstwo (emirat). Według tymczasowej konstytucji z 1970 głową państwa jestemir (z panującego roduAl Sani)[14]. Władzę wykonawczą sprawuje powoływany przez emirarząd (z premierem). 35-osobowa Rada Doradcza jest organem konsultacyjnym rządu[14]. Nie maparlamentu ani partii politycznych[14].
Wojska katarskie w 2014 liczyły 12 tysięcy żołnierzy zawodowych (brak rezerwistów). Według rankinguGlobal Firepower (2017) katarskie siły zbrojne stanowią 91. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 1,93 mld dolarów (USD)[15].
USA i Francja były dla Kataru pionierami w kwestiach uzbrojenia, a także Niemcy i Wielka Brytania. Ostatnio na uwagę zasługuje współpraca z Chinami, które są w stanie zaoferować niższe ceny za wybrane komponenty[16].
Siły zbrojne Kataru uległy zmianie po 2010 roku, kiedy to państwo zaczęło aktywnie działać w obrębie konfliktu w Libii i Syrii. Wydatki od 2010 roku do 2021 wzrosły o 434%; w 2021 r. Katar wydał na wojsko 4,8% swojegoPKB[17].
W lipcu 2017 w Katarze mieszkało 2 314 307 osób[1]. Państwo to zamieszkująArabowie (40%),Pakistańczycy (18%),Hindusi (18%),Irańczycy (10%) i inni[1].Przyrost naturalny w 2017 wyniósł 2,27‰[1]. Struktura wiekowa: 0–14 lat 12,63%; 15–24 lat 12,35%, 25–54 lat 70,59%, 55–64 3,42%, 65 lat i więcej 1%[1].Śmiertelność niemowląt w 2017 wyniosła 6,2 zgonów na tysiąc urodzeń[1], awspółczynnik dzietności 1,9 dzieci na jedną kobietę[1].Oczekiwana dalsza długość trwania życia w 2017 wyniosła 78,9 lat (dla mężczyzn 76,8, dla kobiet 81)[1].Państwo notuje bardzo dużą nierównowagę płci - ze względu na napływ zagranicznych pracowników, którzy stanowią 88% populacji i w większości są płci męskiej, na jedną kobietę w Katarze przypada 3,36 mężczyzn (2022)[1].
Katarowi najwięcej dochodów przynosi wydobyciegazu ziemnego orazropy naftowej. Krajowy przemysł koncentruje się nie tylko na wydobywaniu tych surowców, ale i na ich przetwórstwie. W 1971 r. u wybrzeży emiratu odkryto największe złoże gazu ziemnego na świecie – tzw. Pole Północne – o zasobach sięgających 18 bilionów metrów sześciennych[20], co uplasowało Katar (obok Rosji i Iranu) wśród trzech państw o największych zasobach gazu ziemnego na świecie. Do Kataru należy około 5% światowych rezerw gazu ziemnego[21]. Katar jest obecnie największym eksporterem gazu ziemnego w postaci płynnej (LNG) na świecie. Rozwija tę technologię od 1997 r., gdy pierwszy transport LNG został wysłany do Hiszpanii[20]. Według szacunków złoża ropy naftowej wyczerpią się około 2025[21]. Przepisy dotyczące działalności firm zagranicznych w sektorze naftowym zliberalizowano w 2002 r.[9]
W 1998 r. rozpoczęto prywatyzację sektora państwowego (w tym naftowego)[21]. Produkt krajowy brutto w 2016 r. wyniósł 129 726 dolarów na osobę[22].
Przemysł przetwórczy (rafineryjny, nawozów sztucznych, hutnictwo, odsalarnie wody morskiej) jest skoncentrowany w specjalnej strefie przemysłowej Musajid oraz w stolicy (spożywczy, cementowy, odzieżowy, elektrownie, odsalarnie wody morskiej). Wokół portu Ras Laffa powstały zakłady przetwarzania gazu ziemnego[21].
Rolnictwo jest słabo rozwinięte. Grunty orne i sady zajmują 0,7% powierzchni kraju. Warzywa (pomidory, melony, kapusta), zboża (proso, sorgo, kukurydza) oraz owoce (głównie palmę daktylową) uprawia się na glebach nawadnianych odsoloną wodą morską[21]. Hoduje się bydło, owce, kozy i wielbłądy. Na wybrzeżu poławia się ryby iperły[21].
W Katarze rozwinął się transport samochodowy (1,2 tys. km dróg) oraz rurociągowy (ropociągi, gazociągi i inne o łącznej długości ok. 2,4 tys. km)[21]. Porty morskie znajdują się w Dosze i Musajidzie. Międzynarodowy port lotniczy znajduje się w stolicy[21].
Katar eksportuje ropę naftową i produkty naftowe, gaz ziemny, stal i nawozy sztuczne, a importuje maszyny, sprzęt transportowy, wyroby przemysłowe i żywność[21]. Głównymi partnerami handlowymi są: Japonia, Korea Południowa, Francja, Niemcy[21].
Kultura Kataru jest zdominowana przez islam. Obowiązują normy obyczajowości muzułmańskiej[23].
W Katarze swoją siedzibę ma arabska telewizjaAl-Dżazira (powstała w 1996)[9].
Święto państwa przypada 18 grudnia (w rocznicę uchwalenia niepodległości)[4].
Katarska biblioteka narodowa uruchomiła w 2014 cyfrową bibliotekę z ponad 100 tysiącami archiwaliów. Wśród dostępnych online znajdują się książki, mapy, nagrania, rękopisy. Większość zasobów dostępna jest wdomenie publicznej[24][25].
↑Państwoin statu nascendi;Palestyńskie Władze Narodowe to tymczasowa struktura zarządzająca obszarem Strefy Gazy i częścią Zachodniego Brzegu do czasu uzyskania niepodległości przez Palestynę
.jpg)
