 Karolina Beylin w latach 50. | |||
| Data i miejsce urodzenia | 13 kwietnia 1899 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 maja 1977 | ||
| Zawód, zajęcie | pisarka, recenzentka teatralna, dziennikarka, tłumaczka | ||
| Alma Mater | |||
| Odznaczenia | |||
   | |||
| |||
_01.jpg)
Karolina Beylin ps. „Maria Maliszewska”, „Karol Witkowicki”, „St. Miklaszewski”[1] (ur.13 kwietnia1899 wWarszawie, zm.3 maja1977 tamże) – polska pisarka, recenzentka teatralna, dziennikarka oraz tłumaczka literatury angielskiej (m.in.Dickensa,Jerome’a).
Urodziła się w rodzinie Samuela i Flory z domu Horwitz. SiostraGustawa Beylina iStefanii Beylin[2].
Studiowała filologię polską i filologię klasyczną naUniwersytecie Warszawskim. W 1926 uzyskała stopieńdoktora za pracęŻycie codzienne w twórczości B. Prusa.
W latach 1926–1930 pracowała jako reporter i redaktor działu kulturalnego w „Kurierze Polskim”, w latach 1930–1939 publikowała recenzje teatralne i reportaże kulturalne w „Kurierze Czerwonym” i „Expresie Porannym”. Razem z siostrąStefanią Beylin publikowała pod pseudonimem popularne powieści obyczajowe (m.in.Podwójne oblicze (1930),Pacjent dr. Julji (1935),Serca przy biurkach (1935),Fabryka młodości (1936),Głos wielkiej przygody (1936),Sprawa Joanny Dornowej (1936),Ściśle tajne (1938)), które podpisywała pseudonimem „Karol Witkowicki” i „Charles B. Stephen”. Ponadto wydała powieść dla dzieciW świat (1934) i książkęNew York w pięć dni (1936). Przetłumaczyła także powieściŹródło samotnościRadclyffe Hall,Dzieje Klima Samgina (1929 i 1930),Dzieło rodziny Artamonow (1934) iMoje uniwersytety (1936)Maksima Gorkiego,David CopperfieldCharlesa Dickensa (1927),Adam z księżyca iBohaterJohna B. Priestleya (1935),TułaczkaJohana Bojera (1936),Cicha przystań iDom Smith’ów Warwicka Deepinga (1938),Zielony ołtarz (1933) iPan z towarzystwa (1938) Williama Maxwella,Cztery buławyMariki Stiernstedt (1938),Szczęście BodkinówP.G. Wodehouse’a (1938)Dzieje chorobyMichaiła Zoszczenki (1939)
W czasieII wojny światowej przebywała w Warszawie (do 1942), następnie aresztowana przez Gestapo, uciekła z transportu więziennego. Ukrywała się pod nazwiskiem Maria Maliszewska. Pod koniec sierpnia 1942 skontaktowała się z nią Zofia Irma Wołk i zaproponowała jej pracę nauczycielki w majątkuCzartajew. Po przybyciu doChrołowic okazało się, że rodzina Wołków została wywieziona na roboty do Prus. Karolina Beylin podjęła pracę nauczycielki w majątkuFrankopol, u Kamy Moczulskiej. Udało się jej także sprowadzić (pod zmienionym nazwiskiem) siostręStefanię i umieścić ją również w charakterze nauczycielki w majątku Teresy z Głogowskich Mittelsteadowej (majątekKarskie)[3]. W roku szkolnym 1943/44 w dworze frankpolskim Kama Moczulska wraz z siostrą i szwagrem Romanem Żółkowskim z majątku Grodzisk zorganizowała szkołę, w której uczyła Karolina Beylin. Od września 1944 do czerwca 1945 pracowała jako nauczycielka w Białej Podlaskiej, od czerwca 1945 do maja 1946 – w redakcji „Kuriera Codziennego”. Od maja 1946 od sierpnia 1968 kierowała działem kulturalnym „Expresu Wieczornego”, którego była współzałożycielką. Współpracowała też z „Przekrojem”, w którym publikowała w rubryceAktualności z myszką. W 1968 przeszła na emeryturę[potrzebny przypis].
Większość powojennej twórczości poświęciła Warszawie w XIX i początkach XX wieku:Opowieści warszawskie (1954),Tajemnice Warszawy z lat 1822–1830 (1956),Jeden rok Warszawy 1875 (1959),Spotkali się w Warszawie. 1831–1860 (1963),Dni powszednie Warszawy w latach 1880–1900 (1967),W Warszawie w latach 1900–1914 (1972),Warszawa znana i nieznana (1973),Piętnaście lat Warszawy (1800–1815) (1976).
Pod pseudonimem Maria Maliszewska opublikowała powieściMieszkamy na Puławskiej: powieść z życia powojennej Warszawy (1948) iWarszawa! Wysiadać! (1949), wydała też książkę dla dzieciMy sami (1948 – wedługJ.K. Jerome). Przetłumaczyła nadtoDzieła wybraneWłodzimierza Korolenki (1952) iWielkie nadzieje Charlesa Dickensa (1953).
Została pochowana nacmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B35-3-4)[4].
Była odznaczona Krzyżem Kawalerskim (1956) i Krzyżem KomandorskimOrderu Odrodzenia Polski,Orderem Sztandaru Pracy II klasy,Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1965)[5] oraz Srebrnąodznaką honorową „Za Zasługi dla Warszawy” (1960)[6]. W 1973 otrzymała nagrodę m. Warszawy za działalność publicystyczną.
Była ciotkąPawła Beylina.
