| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia XX w. | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR |
Karol Grünberg (ur.23 marca1923 wDrohobyczu, zm.6 sierpnia2012) –polski historykXX wieku,profesornauk humanistycznych, specjalizujący się w szczególności w problematyce stosunków niemiecko-radzieckich, radziecko-polskich oraz polsko-ukraińskich; autor książek dotyczącychhitleryzmu oraz wielokrotnie wznawianych biografiiAdolfa Hitlera.
W 1941 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące wDrohobyczu. W latach 1941–1944 przebywał w Kafanie (ZSRR), gdzie pracował w kopalni miedzi.
W latach 1946–1950 pracował w redakcji czasopismaNowe Drogi, a od 1950 do 1968 roku wWyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie. W 1951 roku ukończył studia historyczne naUniwersytecie Warszawskim pod opiekąŻanny Kormanowej. Doktorat uzyskał w 1958 roku wInstytucie Nauk Społecznych, tematem jego rozprawy byłyStosunki między polską a rosyjską socjaldemokracją w latach 1900–1905, a promotoremWalentyna Najdus-Smolar. Habilitację uzyskał w 1968 roku w INS na podstawie rozprawyPolskie koncepcje federalistyczne 1864–1918.
W 1968 roku został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Historii i ArchiwistykiUniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1969 uzyskał stanowisko docenta, w 1977 – profesora nadzwyczajnego. Tytuł profesora otrzymał w 1985 roku. W latach 1976–1984 był kierownikiem Zakładu Historii Powszechnej i Polski XIX i XX wieku. Przeszedł na emeryturę w 1993 roku (pracował ze studentami do 2001 roku).
Był pracownikiem i członkiem rad naukowych takich placówek jakInstytut Krajów Socjalistycznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie (1980–1984) iGłówna Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich w Warszawie (1985–1992)[1].