Karol Gerardis[1] urodził się ok. 1860[2]. WSanoku był przedsiębiorcą, budowniczym (prowadził zakład murarski[3]) i przemysłowcem[4]. Do początku 1912 prowadził wraz z Robertem Barańskim w Sanoku firmę pod nazwą Przedsiębiorstwo Budowy[5][6]. Był uważany za znawcę w swojej dziedzinie i cieszył się powszechnym uznaniem[7].
Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1911 został uznany przynależnym do gminy Sanok[22]. W tym mieście działał społecznie. Był członkiem założycielemsanockiego gniazdaPolskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[23][24] (1892, 1893, 1894, 1906, 1920)[25], w którego strukturze był przewodniczącym komisji łyżwiarskiej[26], zasiadał w komisji budowlanej i opracowującej projekt budowlany[27], 25 lutego 1899 został wybrany wydziałowym i pełnił tę funkcję w kolejnych latach, 2 marca 1899[20][28][29][30], do 1904[31], ponownie 1 kwietnia 1909[32], w 1911 wybrany drugim zastępcą prezesa[33]. Otrzymał tytuł członka honorowego sanockiego „Sokoła”[34][35][36]. Nazwiska Karola i Róży Gerardisów zostały umieszczone w drzewcu sztandaru TG Sokół w Sanoku na jednym z 125 gwoździ upamiętniających członków gniazda[37]. Na przełomie XIX i XX wieku był członkiem zwyczajnymMacierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego[38][39][40][41][42][43][44][45][46]. Został członkiem zarządu założonego 24 kwietnia 1904 oddziału Towarzystwa Pomocy Przemysłowej w Sanoku[47]. Działał we władzach wydziału „Towarzystwa Bursy”, sprawującego pieczę nadBursą Jubileuszową im. Cesarza Franciszka Józefa w Sanoku; 28 września 1904 został wybrany zastępcą członka wydziału[48], a 17 października 1907 wybrany członkiem wydziału[49]. Został jednym z zastępców dyrektorów Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku[50]. Działał we władzach wydziału Towarzystwa Pomocy Naukowej w Sanoku[51][52][53]. Był działaczem Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodniczego w Sanoku, w którym był zastępcą wydziałowego[54][55] i wydziałowym[56]. Był działaczem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka[57], w którym pełnił funkcje skarbnika[58], wydziałowego[59][60][61]. Był członkiem wydziału (zarządu)Towarzystwa Szkoły Ludowej w Sanoku[62][63][64][65][66]. W 1906 wsparł finansowo budowęKościoła św. Stanisława w Lutowiskach[67]. Działał w ruchu przeciwalkoholowym w Sanoku[68]. PrzyC. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku został wybrany przysięgłym zastępcą w 1910[69] i przysięgłym głównym w 1914[70].
Po wybuchuI wojny światowej i utworzeniuNaczelnego Komitetu Narodowego, został członkiem Powiatowego Komitetu Narodowego w Sanoku, a później został mianowany przez Departament Wojskowy NKN na stanowisko komisarza wojskowego w Sanoku[71]. 22 listopada 1914 cesarzFranciszek Józef pismem odręcznym nadał budowniczemu cywilnemu Karolowi Gerardisowiw najłaskawszym uznaniu wybornych usług wobec wroga ZłotyKrzyż Zasługi Cywilnej z koroną na wstążceMedalu Waleczności[72][73][74][75]. O otrzymaniu odznaczenia cesarskiego Gerardis informował też w Sanoku w maju 1915[76]. W połowie 1915 przebywał w uzdrowiskuKarlsbad[77]. W połowie 1918 otwierał fabrykę marmolady w Sanoku[78].
Przez 37 lat był żonaty z Różą Gerardis, córką Wilhelma Mossora[81] (wzgl. Mozor[2], ur. 1866 w Hüttenfeld, zm. 8 kwietnia 1944[82], zwana „Panią Żyrardową”[83]). Ich córką była Stefania (ur. 1890 lub 1891 wGliniku Mariampolskim[81], zm. 1938), od 1911 żonaZygmunta Kruszelnickiego[81][84] (sędzia, adwokat), a wnukiemZbigniew Kruszelnicki (1916-1972, architekt)[85][86]. Spadkobiercami kamienicy Karola Gerardisa została rodzina Kruszelnickich[87][88], w tym wnuk Paweł Kruszelnicki[89].
↑W piśmiennictwie pojawił się także zapis nazwiska w formie „Girardis”.Kronika. „Gazeta Sanocka”. Nr 15, s. 3, 14 lipca 1895. Takie samo nazwisko nosił inżynier Andreas Girardis, ur. wValle di Cadore, żonaty z Klarą Slezak, zm. 13 kwietnia 1902 w Sanoku w wieku 84 lat.Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 349 (poz. 60).
↑Paweł Nestorowicz: Boża rola. Przyczynek do historii cmentarzy sanockich w 110-tą rocznicę konsekracji cmentarza przy ul. Rymanowskiej. Sanok: 2005, s. 21.
↑Andrzej Romaniak. Zapomniani rzeźbiarze: Stanisław i Stanisław Jan Piątkiewiczowie – szkic do portretu. „Rocznik Sanocki 2011”, s. 185, 187, 2011. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.
↑Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 142, 143, 145, 150.ISBN 978-83-939031-1-5.
↑Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. poz. 3415.
↑Paweł Kosina: Helena Kosinówna. Rodzina i sanoccy przyjaciele. Sanok: Stowarzyszenie Przyjaciół Heleny Kosiny w Sanoku, 2006, s. 17.ISBN 83-92421-0-0.
.jpg)
