 Karl Wolff, 1937 | |||
 SS-Obergruppenfuhrer | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1917–1920 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Główne wojny i bitwy | |||
| Odznaczenia | |||
             [1] | |||
| |||
| |||
Karl Friedrich Otto Wolff (ur.13 maja1900 wDarmstadt[2], zm.15 lipca1984 wRosenheim[3]) – niemiecki zbrodniarz wojenny w stopniugenerała, organizator deportacjiŻydów doobozu zagłady w Treblince, od 1943 Najwyższy DowódcaSS i Policji we Włoszech.
Jego ojciec, dr Carl Wolff, był sędzią. Karl Wolff walczył od kwietnia 1917 roku jako szeregowy (potem podoficer) w Infanterie Regiment 115 podczasI wojny światowej i otrzymałKrzyż Żelazny I klasy. Pod koniec 1917 awansował na Leutnanta. Następnie wstąpił doFreikorps. W 1931 stał się członkiemNSDAP iSS, a w lipcu 1933 został adiutantemHeinricha Himmlera, co oznaczało, iż formalnie był numerem 2 w ramach SS. W SS szybko awansował, osiągając już w 1942 stopieńSS-Obergruppenführera. W 1936 wybrano go na deputowanego doReichstagu. W 1939 otrzymał odznakę partyjną: Złoty Medal NSDAP. W tym też roku został oficerem łącznikowym Himmlera przyAdolfie Hitlerze.
Po wybuchuII wojny światowej Wolff kierował Osobistym Sztabem Himmlera i odgrywał ważną rolę w działalności SS. M.in. ułatwił deportację Żydów do obozu zagłady w Treblince, zapewniając swoją interwencją większą liczbę pociągów, których użyto następnie do wywózki Żydów. Od jesieni 1943 sprawował stanowisko gubernatora wojskowego oraz wyższego dowódcy SS i Policji w północnych Włoszech. Był także przedstawicielemIII Rzeszy przymarionetkowym rządzieBenito Mussoliniego. Adolf Hitler rozkazał mu nawet porwanie papieżaPiusa XII (operacja Rabat), lecz Wolff, opóźniając akcję, doprowadził do jej zaniechania. W styczniu 1945 negocjował zaliantami poddanie wojsk niemieckich w północnych Włoszech.
W marcu 1945 prowadził również rozmowy pokojowe zUSA którego przedstawicielem byłAllen Dulles, rozmowy te przerwano na skutek sprzeciwu Związku Radzieckiego[4].
Po zakończeniu wojny sąddenazyfikacyjny skazał Wolffa w 1946 na karę 4 lat pozbawienia wolności, ale zwolniono go już po tygodniu. Był także świadkiem w kilku procesach zbrodniarzy hitlerowskich. W 1961 zwrócił na siebie uwagę opinii publicznej wEuropie, udzielając wywiadu niemieckiej gazecie, w związku z toczącym się wIzraelu procesemAdolfa Eichmanna. Aresztowano go w styczniu 1962 i postawiono zarzut współudziału w zamordowaniu 800 tysięcy Żydów wkomorach gazowych Treblinki. Mimo że był jednym z najwyższych stopniem oficerów SS, usiłował przekonać sędziów, iż nie wiedział o obozach zagłady. 30 września 1964 skazano go na karę 15 lat pozbawienia wolności i pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat. Pod koniec sierpnia 1969 został warunkowo zwolniony na okres jednego roku z powodu „choroby uniemożliwiającej odbywanie kary”. Następnie corocznie przechodził badania lekarskie w celu przedłużenia okresu zawieszenia kary aż do 1974, kiedy stwierdzono, iż ze względu na zły stan zdrowia fizycznego i psychicznego nie należy się spodziewać odzyskania zdolności do odbycia kary przez skazanego. Wolff zmarł po ciężkiej chorobie w szpitalu w Rosenheim 15 lipca 1984.
