W latach 1982–1985 studiował naLouisiana Tech University, gdzie był członkiem uniwersyteckiej drużyny koszykarskiejLouisiana Tech Bulldogs[1]. Jako zawodnik Bulldogs zdobył w sumie 1716 punktów (6 miejsce w klasyfikacji najlepszych punktujących w historii drużyny)[2]. W 1992 został uhonorowany członkostwem w uczelnianej galerii sław[3].
Po trzech sezonach gry w drużynie akademickiej zgłosił się doDraftu NBA 1985 roku, gdzie został wybrany z numerem 13 przezUtah Jazz[4]. W debiutanckim sezonie zdobywał średnio 14,9 punktów, miał 8,9 zbiórek na mecz i został wybrany donajlepszej piątki debiutantów[4]. W 1988 po raz pierwszy wystąpił wMeczu Gwiazd NBA, zdobywając 22 punkty (najwięcej w drużynie Zachodu)[4][5]. Przed rozpoczęciem sezonu 1988/1989 podpisał nowy, dziesięcioletni kontrakt wart 10 milionów dolarów[6]. W meczu gwiazd 1989 roku, w którym zdobył 28 punktów i miał 9 zbiórek, został wybranynajbardziej wartościowym zawodnikiem spotkania[7]. Po zakończeniu sezonu po raz pierwszy został wybrany dopierwszej piątki NBA[4][8].
W 1996 był w składzie reprezentacji USA naLetnie Igrzyska Olimpijskie w 1996 roku, która ponownie zdobyła złoty medal[10]. W 1997 po raz pierwszy został wybranynajbardziej wartościowym zawodnikiem sezonu zasadniczego[4]. Jazz osiągnęli zaś bilans zwycięstw i porażek 64–18 (najlepszy w historii klubu) i uzyskali awans doFinałów NBA, w których ulegliChicago Bulls 2-4[10]. Rok później drużyna z Salt Lake City ponownie awansowała do finałów, lecz znów przegrali z Bulls[10]. Po zakończeniu rozgrywek 1997/1998 zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP sezonu[11].
W sezonie 2002/2003 Malone po raz ostatni występował w barwach Jazz[4]. W lipcu 2003, mając na celu zdobycie mistrzostwa NBA, jakowolny agent podpisał kontrakt zLos Angeles Lakers[12]. 21 grudnia 2003 doznał kontuzji kolana, która wyeliminowała go z udziału w 40 spotkaniach sezonu zasadniczego (do czasu owej kontuzji opuścił zaledwie 11 meczów w całej swojej karierze). Problemy z kolanem spowodowały, że w czasieplayoffów nie był w stanie grać na poziomie, jaki prezentował w pierwszej części sezonu. Lakers awansowali do finałów, jednak przegrali zDetroit Pistons 1-4[10]. W lutym 2005 roku ogłosił zakończenie kariery[13].
Numer 32, z którym występował Malone, został zastrzeżony przez Utah Jazz 23 marca 2006 roku (podczas meczu przeciwkoWashington Wizards)[14]. Grając w barwachLakers nosił numer 11 (numer 32 został wycofany dla uczczenia pamięci Magica Johnsona) – taki sam numer nosił wDream Teamie, gdzie zgodnie z zasadami FIBA zawodnikom przydzielano numery od 4 do 15[14].