Pod koniec XVIII wieku koczowniczymuzułmański ludFulbe, pochodzący zSahelu, podbił tereny Kamerunu, wypierając lub wchłaniając miejscową ludność.
Portugalczycy dotarli do wybrzeży Kamerunu na początku XVI wieku. Ich nielicznefaktorie nadbrzeżne handlowały różnymi towarami, ale głównieniewolnikami. Dopiero w drugiej połowie XIX wieku powstały pierwszemisjechrześcijańskie.
Francuska część kraju uzyskała niepodległość w 1960 r. jako Republika Kamerunu. W lutym 1961 r. przeprowadzono plebiscyt, mający zdecydować o przyszłości części brytyjskiej. W jego wyniku 2/3 terytorium na północy (zamieszkane głównie przez ludność muzułmańską) przyłączono do Nigerii, zaś pozostała część południowa (przeważnie chrześcijańska) przyłączyła się do Republiki Kamerunu, która przekształcona została tym samym w Federacyjną Republikę Kamerunu. Obie części nowej republiki, francuska i brytyjska, uzyskały autonomię.Ahmadou Ahidjo został pierwszym prezydentem kraju. W roku 1966 Ahidjo, działając w oparciu o resorty siłowe, zdelegalizował wszystkie partie polityczne. W 1970 r. stłumił rebelię organizacji UPC (Union of the Peoples of Cameroon). W 1972 wprowadził nową konstytucję, znoszącą federację, a ustanawiającąpaństwo unitarne.
W roku 1982 Ahidjo zrezygnował z urzędu i został na mocy konstytucji zastąpiony przez premieraPaula Biyę, pochodzącego z luduBeti-Pahuin. Ahidjo wkrótce pożałował, że Biya został jego następcą, lecz zorganizowany przez jego współpracowników w 1984zamach stanu nie udał się. Biya wygrał przeprowadzone w 1983 i 1984 r. wybory prezydenckie, w których był jedynym kandydatem. Wielopartyjne wybory w 1992 i 1997 r. wygrała jego partia – CPDM, jednak istniały podejrzenia, iż wyniki zostały sfałszowane.
Ostatnie wybory parlamentarne miały miejsce 22 lipca 2007 roku i ponownie zostały wygrane przez partię Biyi. Wraz z rosnącymi napięciami między chrześcijanami a muzułmanami na północy i pomiędzy anglofonami a frankofonami na południowym zachodzie, w Kamerunie rośnie zagrożenie wojną domową. W 2017 roku anglofońscy separatyści na terenie Regionu Północno-Zachodniego i Regionu Południowo-Zachodniego ogłosili niepodległośćAmbazonii.
Nazwa państwa wywodzi się zportugalskiej nazwy rzekiWouri –Rio de Camarões (pol.Rzeka Krewetek), która w późniejszym okresie została rozciągnięta na cały kraj leżący nad tą rzeką.
Ustrój polityczny Kamerunu to połączenie demokracji parlamentarnej z systemem prezydenckim. Konstytucja została uchwalona w 1972 roku i znowelizowana w 1995. Władzą ustawodawczą jest liczące 180 deputowanych wybieranych w wyborach powszechnych, jednoizbowe Zgromadzenie Narodowe o 5-letniej kadencji, obradujące trzy razy w roku.
Głową państwa jestprezydent wybierany w wyborach powszechnych na 7-letnią kadencję. Prezydent posiada znaczny zasób władzy – może zatwierdzać i wetować ustawy, bez konsultacji z parlamentem powoływać i odwoływać członków rządu, sędziów, szefów przedsiębiorstw państwowych i urzędów centralnych. Władzę wykonawczą sprawuje rząd, na którego czele stoipremier mianowany przez prezydenta.
Kamerun dzieli się na pięć stref geograficznych, wyraźnie różniących się od pozostałych zarówno pod względem klimatu, rzeźby powierzchni, jak i wegetacji. Nizina nadbrzeżna sięga 15-150 kilometrów od Zatoki Gwinejskiej w głąb lądu[9], a jej przeciętna wysokość to 90 m n.p.m.[10] Pas ten, bardzo wilgotny i gorący, z krótkąporą suchą, jest gęsto zalesiony tropikalnym lasem deszczowym[11][12] Południowokameruński płaskowyż wznosi się nad niziną nadbrzeżną na średnią wysokość 650 m n.p.m.[13] Ten region jest również zdominowany przez deszczowe lasy tropikalne, ale ze względu na równowagępór deszczowych i suchych nie są one tak wilgotne, jak na wybrzeżu.
Nieregularny, przerywany łańcuch gór, wzgórz i płaskowyżów, zwanyPasmem Kameruńskim, rozciąga się od szczytu wulkanuKamerun na wybrzeżu (najwyższy punkt kraju – 4095 m n.p.m.[14]) prawie po Jezioro Czad na północnym krańcu kraju. Region ten ma klimat umiarkowany, szczególnie naZachodnim Płaskowyżu, aczkolwiek opady są tu też wysokie. Ziemia należy do najżyźniejszych w Kamerunie, głównie wokół stożków wulkanicznych[14]. Na skutek działalności wulkanicznej w tym regionie powstałyjeziora kraterowe. 21 sierpnia 1986 z jednego z nich (JezioroNyos) zaczął wydobywać siędwutlenek węgla powodując śmierć 1700-2000 ludzi[15].
Płaskowyż południowy przekształca się na północy w trawiastą, mocno sfałdowanąWyżynę Adamawa, stanowiącą barierę oddzielającą południową część kraju od północnej. Wyżyna wznosi się przeciętnie na 1100 m n.p.m.[13], z temperaturami od 22 do 25 °C i znacznymi opadami[16]. Doliny regionu północnego rozciągają się od stoków wyżyny po Jezioro Czad, wznosząc się przeciętnie na 300–350 m n.p.m.[14] Charakterystyczną roślinnością są sawannowe krzewy i trawy. Jest to obszar jałowy, z niewielkimi opadami i wysoką temperaturą.
Kamerun posiada cztery odrębnezlewiska. Głównymi rzekami na południu sąNtem,Nyong,Sanaga i Wouri. Wszystkie płyną w kierunku południowym i uchodzą do Zatoki Gwinejskiej.Dja iKadéï płyną w kierunku południowo-zachodnim i są dopływamiKonga. Na północy kraju rzekaBénoué płynie na północ i zachód uchodząc doNigru, zaśLogone uchodzi do Jeziora Czad, u brzegów którego Kamerun styka się z trzema innymi krajami.
Wartość Produktu Krajowego Brutto na głowę mieszkańca (PKB per capita) w roku 2009 był obliczany na 2253 USD[17], jeden z najwyższych w Afryce subsaharyjskiej[18]. Eksploatowane są złożaropy naftowej,boksytów,rudy żelaza oraz drewno[19]. Kamerun eksportuje m.in. kawę, drewno, kakao, banany, aluminium, bawełnę, gumę i bydło[19]. Głównymi rynkami zbytu sąFrancja,Włochy,Korea Południowa,Hiszpania iWielka Brytania. Kamerun znajduje się w strefie działaniaOrganizacji dla Harmonizacji Prawa Afrykańskiego (OHADA)[20]. Walutą obiegową jestfrank CFA. Bezrobocie w roku 2001 sięgało 30% populacji, a trzecia część społeczeństwa żyła poniżej progu ubóstwa obliczanego na 1,25 USD dziennie w roku 2009[21]. Od końca lat osiemdziesiątych XX wieku Kamerun jest objęty programami pomocowymiBanku Światowego iIMF w celu zmniejszenia bezrobocia, prywatyzacji przemysłu iwzrostu gospodarczego. Turystyka, zwłaszcza na wybrzeżu i w okolicach Góry Kamerun zapowiada znaczny wzrost gospodarczy[22].
Transport w Kamerunie przysparza wiele trudności. Drogi są w złym stanie[23] i uzależnione od zmiennej pogody, jako że tylko 10% posiada utwardzone nawierzchnie. Kontrole drogowe służą policji i żandarmerii głównie do wyłudzania łapówek[24]. Linia kolejowa łączy miejscowościKumba na zachodzie iBélabo na wschodzie oraz Ngaoundéré na północy. Lotniska międzynarodowe znajdują się wDuali iJaunde[19] oraz wGaroua. W ujściu rzeki Wouri znajduje się Duala, główny port morski kraju. Duże znaczenie ma też port wKribi[19].
Mimo wysokiej liczby bydła w Kamerunie, produkcja mleka w Kamerunie jest niezwykle niska (7,5 litra rocznie na mieszkańca, wobec średniej na świecie 45 litrów na mieszkańca) – w 2014 r. na import mleka do kraju wydano prawie 80 mln dolarów[25].
Stosunki z sąsiednimi krajami układają się generalnie pomyślnie. Wyjątkami jest nierozwiązany konflikt graniczny z Gwineą Równikową. Napływ Kameruńczyków do Gwinei Równikowej, co wiąże się z nadzieją na zatrudnienie przy eksploatacji nowo odkrytych złóżropy, przyczynił się do wzrostu napięcia. W roku 1999 rządy Kamerunu, Gwinei Równikowej, Nigerii, Wysp św. Tomasza i Książęcej, Gabonu, Konga, Demokratycznej Republiki Konga iAngoli powołałyGulf of Guinea Commission mającą pomagać w rozwiązywaniu problemów, przede wszystkim granicznych, w regionie.
Wojska kameruńskie w 2014 roku liczyły 14 tys. żołnierzy zawodowych oraz 10 tys. rezerwistów. Według rankinguGlobal Firepower (2014) kameruńskie siły zbrojne stanowią 97. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 370 mln dolarów (USD)[26].
↑Musa Biya:Plan to keep power in Cameroon clears hurdle.
↑abcdHans-DietrichH.D.HaasisHans-DietrichH.D.,VictorV.TsapiVictorV.,AnnaA.FörsterAnnaA.,Logistics innovation and knowledge transfer in Cameroon, „Internationales Verkehrswesen”, 73, Baiersbronn-Buhlbach: Trialog Publishers, wrzesień 2021, s. 53–55,ISSN0020-9511(ang.).
_-_CMR_-_UNOCHA.svg)
