 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 12 października 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | dowódcaKBW |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
            | |
Juliusz Hibner (Juliusz Hübner) właśc.Dawid Szwarc (ur.12 października1912 wGrzymałowie, zm.13 listopada1994 wWarszawie) –generał brygadyludowego Wojska Polskiego, politykkomunistyczny, uczestnikhiszpańskiej wojny domowej, dowódcaKorpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (1948–1951), nauczyciel akademickidoktorfizyki.
Syn Zofii i Szymona. Urodził się w niezamożnej rodzinie żydowskiego sklepikarza i najemnego robotnika, jego ojciec w czasiewojny polsko-bolszewickiej wstąpił do organizowanej przez bolszewików Rady Regionu Zarudzia. W 1931 ukończył naukę w gimnazjum wTarnopolu, latem tego samego roku wstąpił doKomunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy (autonomicznej sekcjiKomunistycznego Związku Młodzieży Polski), gdzie działał w komórce propagandowej. Aktywność w KZMZU kontynuował również podczas rozpoczętych w 1932 studiów naPolitechnice we Lwowie, których nie ukończył. W 1933 wrócił do Tarnopola, gdzie kontynuował działalność w KZMZU, działając zarazem na rzeczKomunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. We wrześniu 1934 został aresztowany, jednak wkrótce został zwolniony z braku dowodów. Ponownie aresztowany został w styczniu 1935, uciekł i po krótkim pobycie na fałszywych dokumentach weLwowie wyjechał do Warszawy, gdzie w 1936, pracując w fabryce „Elzaw”, nawiązał kontakt zKomunistyczną Partią Polski.
W lutym 1937 jako ochotnik przybył do Hiszpanii, aby walczyć w szeregach wojsk republikańskich przeciwko antyrepublikańskiemu buntowigenerała Franco; został przydzielony do 20 batalionuBrygad Międzynarodowych; w maju 1937 został przyjęty doKomunistycznej Partii Hiszpanii. W swojej jednostce szybko awansował, już we wrześniu 1937 został komisarzem politycznym batalionu. W marcu 1938 przeniesiono go do jednostek liniowych; wkrótce został awansowany do stopniakapitana, obejmując stanowisko dowódcy batalionu. W maju 1938 został ranny i do lipca przebywał na leczeniu w szpitalu. W lutym 1939, wraz z pozostałymi żołnierzami Brygad Międzynarodowych, został internowany we Francji, gdzie wszedł w skład kierownictwa „partorganizacji polskiej grupy”. W marcu 1939 polska grupa partyjna wraz z Hibnerem podjęła inicjatywę powrotu do Polski, wobec grożącej jej agresji niemieckiej; było to działanie zgodne z ówczesną antyfaszystowską jeszcze politykąZSRR; w swoim partyjnym życiorysie z 1944 ocenił to posunięcie jako błąd: „Realizując tę słuszną linię (...) niedostatecznie jasno podkreśliliśmy faszystowski, zdradziecki charakter rządu”; jednak po podpisaniupaktu Ribbentrop-Mołotow (23 sierpnia 1939) przebywający we Francji polscy komuniści zachowali „właściwą” postawę, bowiem według Hibnera jego grupa „wykonała wielką, pozytywną pracę polityczną, dzięki której praktycznie 100% grupy nie poszło ani do Legionu Cudzoziemskiego, ani do Legionu Sikorskiego”; w ten sposób komuniści wypełniali we Francji sojusz niemiecko-sowiecki, działając przeciw wysiłkowi wojennemu Francji w wojnie z Niemcami. W końcu 1939, jako urodzony na „Zachodniej Ukrainie” (według własnego stwierdzenia) przeszedł z polskiej do ogólnosowieckiej grupy partyjnej, wchodząc wkrótce w skład jej kierownictwa.
Powybuchu 22 czerwca 1941 wojny niemiecko-sowieckiej służył wArmii Czerwonej. 29 sierpnia 1943 w stopniu kapitana skierowany do1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki na stanowisko zastępcy dowódcypułku ds. politycznych. Pobitwie pod Lenino uznany za zaginionego i „pośmiertnie” odznaczonyOrderem Lenina i uhonorowany tytułemBohatera Związku Radzieckiego. W rzeczywistości został ranny w obie nogi i – długo nierozpoznany – był leczony w szpitalu wojskowym. Po wyleczeniu wrócił do służby i jako dowódca pułku –podpułkownik, przeszedł szlak bojowy2 Armii Wojska Polskiego. 11 marca 1944 został ranny w rękę i odesłany do szpitala. Po wyleczeniu, 8 maja 1944 został słuchaczemAkademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie, a następnie zastępcą dowódcy37 pułku piechoty i dowódcą32 pułku piechoty 8 Dywizji Piechoty 2 Armii WP, w którym brał udział w walkach m.in.pod Budziszynem. Podczas walk o Malkowitz został ponownie ranny. W 1946 pozostawał dowódcą pułku, stacjonującego wówczas wSanoku[1].
We wrześniu 1946 został mianowany zastępcą dowódcy ds. liniowychKorpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (odpowiednikWojsk WewnętrznychNKWD). W 1947 brał udział wakcji „Wisła” jako zastępca dowódcy Grupy Operacyjnej gen.Stefana Mossora. 27 kwietnia 1949 mianowany dowódcą KBW – w stopniu generała. 29 kwietnia 1951 został dowódcą Wojsk Wewnętrznych (KBW i WOP). 23 sierpnia 1956 został podsekretarzem stanu wMinisterstwie Spraw Wewnętrznych nadzorującym Wojska Wewnętrzne. Dowodzone przez Hibnera oddziały KBW są obciążone licznymi zbrodniami i represjami stosowanymi wobec działaczy opozycji i ludności cywilnej; szybki awans Hibnera w KBW i MBP świadczy o zaufaniu do jego umiejętności dowódczych żywionym przez kierownictwoPPR/PZPR i władze sowieckie.
Od 1959 w stanie spoczynku. W latach 1960–1969 zdobył stopień doktora nauk fizycznych i pracował wInstytucie Badań Jądrowych w Świerku. Autor traktatufilozoficznegoO rozstrzygalności dwóch nierozstrzygalnych kontrowersji (Wydawnictwo Literackie, 1987)[2].
Po przejściu na emeryturę mieszkał w Warszawie i Paryżu, gdzie prowadził wykłady z fizyki jądrowej w szkołach wyższych. W 1988 roku wystąpił z PZPR.
Pochowany został naCmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A41-1-7)[3].
Mieszkał w Warszawie. Od 1949 żonaty z Ireną z domu Puchalską (1926–2006), pracownikiem Akademii Nauk wParyżu na etacie profesora. Małżeństwo miało córkę[4].
