 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | AZS Warszawa | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 porucznik rezerwy służby zdrowia | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 października 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
 | |
| Odznaczenia | |
 | |
Julian Gruner (ur.13 października1898 wWisztyńcu, zm. wiosną1940 wCharkowie) – polskilekkoatleta specjalizujący się wskoku wzwyż irzucie oszczepem, doktor nauk medycznych, wykładowca,porucznik rezerwysłużby zdrowiaWojska Polskiego, ofiarazbrodni katyńskiej.
Syn Lucjana i Stefanii z domu Nowickiej[1].
W 1924 wywalczył wWarszawie dwa srebrne medale (w skoku wzwyż z wynikiem 1,70 oraz w rzucie oszczepem z rezultatem 51,69) podczasLetnich Mistrzostw Świata Studentów. Od 1922 do 1926 dwa razy startował w meczach międzypaństwowych[potrzebny przypis]. W czasie swojej sportowej kariery zdobył dziesięć medaliMistrzostw Polski seniorów – trzy złote (skok wzwyż – 1922; rzut oszczepem – 1925 i 1926), pięć srebrnych (skok wzwyż – 1923 i 1924; rzut oszczepem – 1922, 1923 oraz 1927), a także dwa brązowe (skok wzwyż – 1925; rzut oszczepem – 1924). 15 lipca 1922 wynikiem 1,76 ustanowiłrekord Polski w skoku wzwyż[1].
Gruner brał udział, 12 lipca 1925 wParyżu, w zawodach lekkoatletycznych będących meczem pomiędzy dwoma klubami: francuskim Stade Francais Paris i szwajcarskim Cercle des Sports Lausanne. Po zakończeniu rywalizacji oszczepników tych drużyn rozegrany odbył się pojedynek, w którym główne role grali Polak oraz FrancuzEmanuel Degland. Rywale tych dwóch oszczepników uzyskiwali słabe wyniki, a po pierwszej serii rzutów prowadził Francuz z wynikiem 52,00. W drugiej próbie Polak uzyskał rekordową odległość – 57,56 – a kolejne jego próby to rezultaty w granicach 55 metra[potrzebny przypis]. Rezultat Grunera był nowym rekordem Polski, pierwszym rekordem uzyskanym poza granicami kraju, a sam zawodnik został pierwszym Polakiem, który wygrał międzynarodowymityng lekkoatletyczny[1].
Podczas studiów należał doPolskiej Korporacji Akademickiej„Patria”, w której pełnił funkcję Wiceprezesa w 1922[2]. 14 września 1925 uzyskał dyplom na Wydziale LekarskimUniwersytetu Warszawskiego. W latach 1925–1931 pracował jako „hospitant” wszpitalu świętego Rocha w Warszawie oraz był wykładowcą wychowania fizycznego na uniwersytecie. Od 1931 do 1939 pracował wkaliskiejKasie Chorych. Był także ordynatorem oddziału dziecięcego w Szpitalu im. Przemysława II. Byłkawalerem Zakonu Maltańskiego[1].
W Wojsku Polskim służył od 1919 w szeregach10 pułku Ułanów Litewskich, następnie odkomenderowany do Szefostwa Sanitarnego4 Armii. Został awansowany do stopniapodporucznika zestarszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Uczestniczył wwojnie polsko-bolszewickiej. OtrzymałKrzyż Walecznych. W 1921 przeniesiony do rezerwy. Był od tego czasu przydzielony do kadry zapasowejSzpitala Okręgowego nr 7 w Poznaniu. W 1934 mianowanyporucznikiem rezerwy służby zdrowia[3].
Po wybuchuII wojny światowej podczaskampanii wrześniowej był przydzielony do2 batalionu sanitarnego. Został ranny. Poagresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów 19 września 1939 wStanisławowie. Został osadzony w obozie wStarobielsku[4], gdzie właśnie jemu przypadł obowiązek organizowania izbą chorych i kierowania nią[5]. Wiosną 1940 został zamordowany wraz z pozostałymi jeńcami przez funkcjonariuszyNKWD wCharkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej wPiatichatkach[6], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnieCmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 627[6].
Był żonaty z Marią, miał córkęEwę (ur. 19 kwietnia 1934 - zm. 14 kwietnia 2020), która podobnie jak on została lekarzem i od czasu oficjalnego przyznania się przez władze Związku Radzieckiego do odpowiedzialności za zbrodnię katyńską w 1990, aktywnie zaangażowała się w badania nad tym masowym mordem[8]. Brała udział w ekshumacjach w Charkowie, gdzie spoczywa Julian Gruner i napisała książkęStarobielsk w oczach ocalałych jeńców (Szczecin 2001), by "ocalić Go od zapomnienia"[9].
 | Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt.2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” |
5 października 2007 minister obrony narodowejAleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopieńkapitana[11][12][13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[14][15][16].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” w stolicySzwajcarii,Bernie został zasadzonyDąb Pamięci honorujący Juliana Grunera[17].
W 2018 staraniem córki Grunera Ewy Gruner-Żarnoch na gmachuPomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie umieszczona została tablica upamiętniająca m.in. Juliana Grunera[18].
Imię Juliana Grunera nosi szkoła podstawowa wŚwierznie[19][20].
