Nie mylić z:Judy Collins..png) Judith Collins (2023) | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Prokurator generalna Nowej Zelandii | |||
| Okres | od 27 listopada 2023 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Minister obrony | |||
| Okres | od 27 listopada 2023 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| LiderkaNowozelandzkiej Partii Narodowej | |||
| Okres | od 14 lipca 2020 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | Shane Reti (p.o.) | ||
| Minister sprawiedliwości | |||
| Okres | od 14 grudnia 2011 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | Chris Finlayson (p.o.) | ||
| |||
Judith Anne Collins (ur.24 lutego1959 wHamilton) – nowozelandzka prawniczka i polityk, w latach 2020–2021 liderkaNowozelandzkiej Partii Narodowej, od 2023 minister obrony i prokurator generalna Nowej Zelandii.
Jest najmłodszym z szóstki dzieci Percy’ego i Jessie Collinsów, pochodzących z miejscowościWalton w regionieWaikato. Jej rodzina zajmowała sięmleczarstwem[1]. W latach 1972–1976 uczęszczała doMatamata College, w 1981 uzyskałalicencjat, a w 1987 magisterium z nauk prawnych z wyróżnieniem naUniversity of Auckland. W międzyczasie, w 1984, obroniła magisterium z nauk podatkowych[2]. W 2020 ukończyła studia podyplomowe z zakresubezpieczeństwa i higieny pracy naUniwersytecie Masseya[3]. W latach 1981–2002 pracowała zawodowo wAuckland, m.in. jako radczyni prawna czy członkini towarzystw prawniczych[4].
W 2002 uzyskała mandat doIzby Reprezentantów Nowej Zelandii z ramieniaNowozelandzkiej Partii Narodowej w okręguClevedon[4]. W 2008, 2011, 2014, 2017, 2020 i 2023 uzyskiwała reelekcję w okręguPapakura[5].
W latach 2002–2003 pełniła urząd rzeczniczki Izby ds. spraw wewnętrznych, w latach 2003–2004 – ds. turystyki i wysp Pacyfiku, w latach 2004–2005 – ds. zdrowia i wysp Pacyfiku, a w latach 2005–2006 – ds. zdrowia. W latach 2005–2008 była wiceprzewodniczącą Komisji ds. Usług Społecznych[5].
19 listopada 2008 powołana na urząd ministra policji, więziennictwa i spraw weteranów w gabinecieJohna Keya[5]. Po wyborach w 2011 roku mianowana ministrem sprawiedliwości[6].
W 2014, podczas kolacji w trakcie wizyty zagranicznej w Pekinie, Collins miała negocjować ułatwienie wejścia na rynek chiński firmy eksportowej Oravida, w której zarządzie zasiada mąż Collins[7]. Minister postanowiła nie ujawnić szczegółów spotkania, co wywołało kontrowersje. Po incydencie została upomniana przez premiera Keya. Collins zapewniła, że kolacja miała charakter prywatny i przeprosiła za zaistniałą sytuację, a premier poinformował, że nie zamierza jej pozbawić pracy w rządzie[8]. Jednak jeszcze w tym samym roku wyciekłye-maile z czasów pełnienia przez nią funkcji ministra policji, w których miała ona sugerować osłabienie pozycji szefa biura ds. przestępstw gospodarczych, Adama Feeleya. Wskutek trwającej kampanii wyborczej 30 sierpnia 2014 złożyła dymisję z urzędu ministra sprawiedliwości. Mimo to Collins zaprzeczyła, jakoby miała szkodzić Feeleyowi i obiecała pomoc w dochodzeniu[9]. W listopadzie 2014 została oczyszczona z zarzutów[10].
W grudniu 2015 powróciła do rządu jako minister policji i więziennictwa[11]. Po rezygnacji premiera Johna Keya wyraziła chęć objęcia fotelu lideraNowozelandzkiej Partii Narodowej, lecz wycofała się z ubiegania się przywództwo, a nowym premierem zostałBill English[12]. 20 grudnia 2016 powołana na stanowiska ministra przychodów, społeczności etnicznej oraz energii i zasobów w jego gabinecie[6]. Po wyborach w 2017 Partia Narodowa, mimo zajęcia pierwszego miejsca, straciła władzę na rzeczPartii Pracy[13]. Collins pełniła urząd ministra do 26 października 2017[6].
W listopadzie 2017 objęła urząd rzeczniczki opozycji ds. transportu i przychodów[6]. 13 lutego 2018Bill English zrezygnował z przywództwa w partii, a następnego dnia Collins ogłosiła chęć zostania jego następca[14]. W wyborach na lidera została pokonana przezSimona Bridgesa[15]. W 2018 została rzeczniczką ds. planowania, infrastruktury oraz mieszkalnictwa i rozwoju miast[6].
14 lipca 2020 wybrana liderkąNowozelandzkiej Partii Narodowej, zastępując na tej funkcjiTodda Mullera[16]. W wyborach parlamentarnych w 2020 kierowana przez nią formacja uzyskała 26,8% głosów i 35 mandatów. Wskutek tak słabego parlamentu nie dostało się wielu dotychczasowych posłów partii, w tym zastępca Collins,Gerry Brownlee, który sprawował mandat od 1996 roku[17].
We wrześniu następnego roku wywołała kontrowersje, kiedy krytykując mikrobiolożkęSiouxsie Wiles za spacerowanie po plaży podczas izolacji z powodu epidemiiCOVID-19, nazwała jąwielką, grubą hipokrytką[18]. 24 listopada 2021, za niejednomyślną akceptacją ze strony zarządu partii, zdegradowała byłego lidera Simona Bridgesa z powodu doniesień o zastraszanie przez niego jednego z partyjnych kolegów. Decyzja ta wywołała opór części polityków partii[19]. Formacja uchwaliła wobec Collinswotum nieufności, w związku z czym 25 listopada 2021, po 499 dniach urzędowania, ustąpiła z funkcji liderki[20][21].
W grudniu 2021 została rzeczniczką ds. innowacji naukowej i techniki, a w styczniu 2023 również ds. informacji o terenie oraz dygitalizacji rządowej[6].
W 2023 Partia Narodowa wygrała wybory parlamentarne, a Judith Collins została powołana na stanowisko ministra obrony, dygitalizacji rządowej, kosmosu, nauki, innowacji i techniki, ds. Służby Wywiadowczej Nowej Zelandii, ds. Rządowego Biura Bezpieczeństwa Łączności oraz ds. reakcji rządu na raport Komisji Królewskiej dotyczącyzamachów na meczety wChristchurch[6]. Otrzymała łącznie siedem tek ministerialnych, najwięcej spośród wszystkich członków rządu[22]. Prócz tego objęła stanowisko prokuratora generalnego[6]. Podczas rekonstrukcji gabinetu w 2025 roku przestała pełnić urząd ministra nauki, innowacji i techniki, przejmując jednocześnie odpowiedzialność za sektor usług publicznych[23][24].
Mieszka wAuckland[5]. Jej mężem jest David Wong-Tung[8], ma z nim syna Jamesa[25].
