 | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 12 lutego 1980 | ||
| Wzrost | 182 cm | ||
| Gra | praworęczny, oburęczny bekhend | ||
| Status profesjonalny | 1998 | ||
| Zakończenie kariery | październik 2012 | ||
| Gra pojedyncza | |||
| Wygrane turnieje | 16 | ||
| Najwyżej w rankingu | 1(8 września 2003) | ||
| Australian Open | SF (2004) | ||
| Roland Garros | W (2003) | ||
| Wimbledon | QF (2007, 2009) | ||
| US Open | F (2003) | ||
| Gra podwójna | |||
| Wygrane turnieje | 0 | ||
| Najwyżej w rankingu | 198(3 lutego 2003) | ||
| Australian Open | 1R (2004, 2005) | ||
| Wimbledon | 1R (2002, 2003) | ||
| US Open | 1R (2006) | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Juan Carlos Ferrero Donat (ur.12 lutego1980 wOntinyencie) –hiszpańskitenisista i trener tenisa.
W zawodowym gronie tenisistów zadebiutował w 1998 roku. Ostatni mecz w karierze rozegrał 22 października 2012 roku wWalencji przegrywając w 1 rundzie zNicolásem Almagro.
Hiszpan jest zwycięzcąFrench Open 2003 w grze pojedynczej. W tym samym roku został ponadto finalistąUS Open, a rok wcześniejTennis Masters Cup. W pozostałych turniejachwielkoszlemowych dochodził co najmniej do ćwierćfinału. Łącznie w singlu zwyciężył w 16 zawodach rangiATP World Tour i 18 razy był uczestnikiem finałów.
W latach 2000, 2004 i 2009 zdobył wraz z reprezentacją HiszpaniiPuchar Davisa, a podczas edycji rozgrywek z 2003 i 2012 osiągał finał.
Dnia 8 września 2003 roku został sklasyfikowany na1. miejscu w rankingu ATP. Na szczycie listy utrzymywał się w sumie przez 8 tygodni.
W gronie juniorów doszedł w 1998 do finałuFrench Open, ulegając 6:4, 4:6, 3:6Fernando Gonzálezowi. W tym samym roku rozpoczął zawodowe występy w tenisie.
W 1999 otrzymał nagrodęNewcomer of the Year, za awans w ciągu roku o 302. pozycję, na miejsce nr 42. Wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangiATP World Tour, naMajorce po pokonaniu w finaleÀlexa Corretji.
Podczas sezonu 2000 osiągnął 2 finały, wDubaju iBarcelonie. W imprezachwielkoszlemowych doszedł do półfinału French Open, eliminując m.in. w ćwierćfinale Àlexa Corretję. We wrześniu zagrał naigrzyskach olimpijskich w Sydney, gdzie awansował do ćwierćfinału, w którym poniósł porażkę zArnaudem Di Pasquale[1]. Ferrero zadebiutował również w reprezentacji Hiszpanii wPucharze Davisa przyczyniając się do zdobycia pierwszego dla kraju tytułu[2]. Wystąpił w ćwierćfinale przeciwko Rosji, w półfinale ze Stanami Zjednoczonymi oraz w finale z Australią. Zagrał w tej edycji w 5 meczach, wszystkie wygrywając.
Kolejne 4 tytuły wygrał w 2001, a także uczestniczył w 2 finałach. Jednym ze zwycięstw Ferrera jest imprezaATP Masters Series wRzymie. Podczas sezonu gry na kortach ziemnych miał serię 16 meczów bez porażki, którą zakończyłAlbert Portas w finale turnieju ATP Masters Series wHamburgu[3]. Ponownie Ferrero osiągnął półfinał French Open, a na koniec roku zakwalifikował się do zawodówTennis Masters Cup, z których odpadł w półfinale. Sezon zakończył jako 5. tenisista w rankingu ATP.
W 2002 roku tenisista hiszpański został mistrzem 2 turniejów, w tym zawodów ATP Masters Series wMonte Carlo. Największy w sezonie sukces odniósł wParyżu podczas French Open, docierając do finału po pokonaniu m.in.Andre Agassiego iMarata Safina. Spotkanie o tytuł przegrał 1:6, 0:6, 6:4, 3:6 zAlbertem Costą[4]. W listopadzie został finalistą Tennis Masters Cup ulegając 5:7, 5:7, 6:2, 6:2, 4:6Lleyonowi Hewittowi[5]. Ferrero ukończył 2002 rok jako 4. tenisista na świecie.
Największy w karierze sukces Ferrero odniósł w czerwcu 2003 triumfując we French Open. W półfinale wyeliminował broniącego tytuł Alberta Costę, a w finale wynikiem 6:1, 6:3, 6:2Martina Verkerka[6][7]. Hiszpan został także wicemistrzemUS Open, w ćwierćfinale pokonując mistrza z 2002, Lleytona Hewitta, i w półfinale Andre Agassiego[8]. Pojedynek finałowy przegrał zAndym Roddickiem. Ferrero został także ćwierćfinalistąAustralian Open i doszedł do 4 rundyWimbledonu, ustanawiając swój najlepszy wynik 20 zwycięstw w zawodach wielkoszlemowych w karierze[9]. Oprócz sukcesu we French Open został zwycięzcą 3 innych imprez, w tym ATP Masters Series w Monte Carlo iMadrycie (korty twarde w hali). Z turnieju Tennis Masters Cup odpadł po meczach grupowych. Po zakończeniu US Open Hiszpan zostałliderem rankingu zajmując tę pozycję przez 8 tygodni, natomiast sezon zakończył jako nr 3. w klasyfikacji ATP z 67 zwycięskimi meczami na koncie[9]. Reprezentując swój kraj w Pucharze Davisa awansował z zespołem do finału, w którym Hiszpanie przegrali 1:3 z Australią. Ferrero poniósł 5–setowe porażki z Lleytonem Hewittem iMarkiem Philippoussisem.
Najlepszy wielkoszlemowy rezultat w sezonie 2004 Ferrero ustanowił podczas Australian Open, awansując do półfinału, w którym uległRogerowi Federerowi. Został finalistą 1 turnieju, halowej imprezy wRotterdamie. Kilkakrotnie w ciągu roku leczył kontuzje, np. przed French Open urazy nadgarstka i żeber[9]. W paryskim turnieju startował nie w pełni przygotowany, przez co odpadł z rywalizacji w 2 rundzie[10]. Hiszpan zagrał naigrzyskach olimpijskich w Atenach, ponosząc porażkę w 2 rundzie. Na koniec roku sklasyfikowano go na 31. miejscu rankingu ATP. W sezonie tym po raz drugi w karierze zdobył z reprezentacją Puchar Davisa. Hiszpanie triumfowali 3:2 ze Stanami Zjednoczonymi w finale, a Ferrero przegrał mecz deblowy partnerującTommyemu Robredo. W ćwierćfinałowej rywalizacji z Holandią Frerrero wywalczył 2 punkty, a w półfinale przeciwko Francji 1 punkt.
Rok 2005 Hiszpan zakończył na 17. miejscu w rankingu, zostając finalistą turniejów w Barcelonie iWiedniu. Awansował także do półfinału zawodów ATP Masters Series w Monte Carlo. Pomógł także reprezentacji narodowej pozostać w najwyższej klasie rozgrywkowej Pucharu Davisa, wygrywając decydujący punkt w barażach przeciwko Włochom[11].
Swój najlepszy wynik w 2006 roku tenisista hiszpański ustanowił latem podczas turnieju ATP Masters Series wCincinnati, osiągając finał. Wyeliminował 3 tenisistów z czołowej dziesiątki rankingu,Jamesa Blake (nr 5.),Rafaela Nadala (wicelider), Tommyego Robredo (nr 7.)[9]. Pojedynek o tytuł przegrał 3:6, 4:6 z Andym Roddickiem.
W sezonie 2007 najlepsze wyniki Ferrero osiągnął na kortach ziemnych, awansując w lutym do finału w Costa do Sauípe i półfinału wAcapulco. W kwietniu dotarł do półfinału ATP Masters Series w Monte Carlo. Po raz pierwszy w karierze awansował do ćwierćfinału Wimbledonu, ulegając w 4 setach Rogerowi Federerowi[12].
W 2008 roku awansował na początku sezonu do finału wAuckland i 4 rundy Australian Open. Potem u Hiszpana pojawiły się problemy zdrowotne. Ze względu na uraz nogi poddał mecz 1 rundy French Open, a na Wimbledonie przez kontuzję ścięgna udowego pojedynek 2 rundy[13][14]. Na US Open nie wystartował przez problemy z ramieniem[9]. Powrócił do rywalizacji pod koniec września, do końca roku dochodząc do ćwierćfinałów wPekinie iLyonie.
W kwietniu 2009 roku Hiszpan zwyciężył wCasablance, triumfując w imprezie ATP World Tour po raz pierwszy od października 2003, gdy był najlepszy w Madrycie[15]. Ponadto został finalistą zawodów wUmagu. W czerwcu wygrał 400 mecz w karierze, na trawiastych kortach wLondynie[9]. Doszedł również po raz drugi do ćwierćfinału Wimbledonu, ulegającAndyemu Murrayowi. Wspólnie z reprezentacją odniósł zwycięstwo w Pucharze Davisa, mimo że w finałowej rundzie z Czechami nie zagrał. Wywalczył za to decydujący punkt w ćwierćfinale z Niemcami i wygrał 1 punkt w półfinale z Izraelem[16].
Ferrero w 2010 roku został mistrzem 3 turniejów, w lutym w Costa do Sauípe iBuenos Aires i w sierpniu w Umagu. Zagrał jeszcze przegrany finał w Acapulco. W zawodach ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo doszedł do ćwierćfinału. Osiągnął też serię 14 meczów bez porażki, na podłożu ziemnym[9]. W październiku poddał się operacji lewego kolana i prawego nadgarstka[9].
Przedłużająca się rehabilitacja sprawiła, że Hiszpan do gry wrócił w kwietniu na turniej w Barcelonie, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Na początku maja zagrał w Madrycie, odpadając w 1 rundzie, a potem nie grał przez 2 miesiące przez odnowione urazy z sezonu 2010[17]. Powrócił w lipcu na zawody w Stuttgarcie odnosząc tam końcowe zwycięstwo, po finale zPablem Andújarem. W sierpniu doszedł do półfinału w Umagu. Ponadto zagrał na US Open docierając do 4 rundy, w której uległJanko Tipsareviciowi.
W roku 2012 został finalistą Pucharu Davisa. W finale nie zagrał, jednak zdobył punkt dla reprezentacji w 1 rundzie z Kazachstanem. We wrześniu Ferrero poinformował, że sezon 2012 to ostatni w jego karierze, a finałowym turniejem jaki rozegra będą październikowe zawody w Walencji[18]. Z imprezy tej odpadł w 1 rundzie pokonany przezNicolása Almagro[19].
Styl gry Ferrero opierał się na mocnych uderzeniach z linii końcowej, rzadziej decydował się na atak przy siatce. Szczupły, o dobrej kondycji, szybko poruszał się po korcie, a także dysponował bardzo mocnym forhendem[20]. Najsłabszym elementem w grze Hiszpana był return.
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 20 października 1999 | Majorka | Ceglana |  Àlex Corretja | 2:6, 7:5, 6:3 |
| Finalista | 1. | 13 lutego 2000 | Dubaj | Twarda |  Nicolas Kiefer | 5:7, 6:4, 3:6 |
| Finalista | 2. | 30 kwietnia 2000 | Barcelona | Ceglana |  Marat Safin | 3:6, 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 2. | 3 marca 2001 | Dubaj | Twarda | Marat Safin | 6:2, 3:1 krecz |
| Zwycięzca | 3. | 15 kwietnia 2001 | Estoril | Ceglana | Félix Mantilla | 7:6(3), 4:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 29 kwietnia 2001 | Barcelona | Ceglana | Carlos Moyá | 4:6, 7:5, 6:3, 3:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 5. | 13 maja 2001 | Rzym | Ceglana |  Gustavo Kuerten | 3:6, 6:1, 2:6, 6:4, 6:2 |
| Finalista | 3. | 20 maja 2001 | Hamburg | Ceglana | Albert Portas | 6:4, 2:6, 6:0, 6:7(5), 5:7 |
| Finalista | 4. | 15 lipca 2001 | Gstaad | Ceglana |  Jiří Novák | 1:6, 7:6(5), 5:7 |
| Zwycięzca | 6. | 21 kwietnia 2002 | Monte Carlo | Ceglana | Carlos Moyá | 7:5, 6:3, 6:4 |
| Finalista | 5. | 9 czerwca 2002 | French Open, Paryż | Ceglana | Albert Costa | 1:6, 0:6, 6:4, 3:6 |
| Finalista | 6. | 28 lipca 2002 | Kitzbühel | Ceglana | Àlex Corretja | 4:6, 1:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 7. | 29 września 2002 | Hongkong | Twarda | Carlos Moyá | 6:3, 1:6, 7:6(4) |
| Finalista | 7. | 17 listopada 2002 | Szanghaj | Twarda (hala) |  Lleyton Hewitt | 5:7, 5:7, 6:2, 6:2, 4:6 |
| Finalista | 8. | 11 stycznia 2003 | Sydney | Twarda |  Lee Hyung-taik | 6:4, 6:7(6), 6:7(4) |
| Zwycięzca | 8. | 20 kwietnia 2003 | Monte Carlo | Ceglana |  Guillermo Coria | 6:2, 6:2 |
| Zwycięzca | 9. | 4 maja 2003 | Walencja | Ceglana |  Christophe Rochus | 6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 10. | 8 czerwca 2003 | French Open, Paryż | Ceglana |  Martin Verkerk | 6:1, 6:3, 6:2 |
| Finalista | 9. | 7 września 2003 | US Open, Nowy Jork | Twarda |  Andy Roddick | 3:6, 6:7(2), 3:6 |
| Finalista | 10. | 28 września 2003 | Bangkok | Twarda (hala) | Taylor Dent | 3:6, 6:7(5) |
| Zwycięzca | 11. | 19 października 2003 | Madryt | Twarda (hala) |  Nicolás Massú | 6:3, 6:4, 6:3 |
| Finalista | 11. | 22 lutego 2004 | Rotterdam | Twarda (hala) | Lleyton Hewitt | 7:6(1), 5:7, 4:6 |
| Finalista | 12. | 24 kwietnia 2005 | Barcelona | Ceglana | Rafael Nadal | 1:6, 6:7(4), 3:6 |
| Finalista | 13. | 16 października 2005 | Wiedeń | Twarda (hala) |  Ivan Ljubičić | 2:6, 4:6, 6:7(5) |
| Finalista | 14. | 20 sierpnia 2006 | Cincinnati | Twarda | Andy Roddick | 3:6, 4:6 |
| Finalista | 15. | 18 lutego 2007 | Costa do Sauípe | Ceglana | Guillermo Cañas | 6:7(4), 2:6 |
| Finalista | 16. | 12 stycznia 2008 | Auckland | Twarda | Philipp Kohlschreiber | 6:7(4), 5:7 |
| Zwycięzca | 12. | 12 kwietnia 2009 | Casablanca | Ceglana |  Florent Serra | 6:4, 7:5 |
| Finalista | 17. | 2 sierpnia 2009 | Umag | Ceglana | Nikołaj Dawydienko | 3:6, 0:6 |
| Zwycięzca | 13. | 14 lutego 2010 | Costa do Sauípe | Ceglana |  Łukasz Kubot | 6:1, 6:0 |
| Zwycięzca | 14. | 21 lutego 2010 | Buenos Aires | Ceglana | David Ferrer | 5:7, 6:4, 6:3 |
| Finalista | 18. | 27 lutego 2010 | Acapulco | Ceglana | David Ferrer | 3:6, 6:3, 1:6 |
| Zwycięzca | 15. | 1 sierpnia 2010 | Umag | Ceglana |  Potito Starace | 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 16. | 17 lipca 2011 | Stuttgart | Ceglana | Pablo Andújar | 6:4, 6:0 |
| Turniej | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wielki Szlem | ||||||||||||||||
| Australian Open | – | 3R | 2R | – | QF | SF | 3R | 3R | 2R | 4R | 1R | 1R | – | 1R | 0 / 11 | 20–11 |
| French Open | – | SF | SF | F | W | 2R | 3R | 3R | 3R | 1R | 2R | 3R | – | 2R | 1 / 12 | 34–11 |
| Wimbledon | – | – | 3R | 2R | 4R | 3R | 4R | 3R | QF | 2R | QF | 1R | – | 1R | 0 / 11 | 22–11 |
| US Open | 1R | 4R | 3R | 3R | F | 2R | 1R | 2R | 1R | – | 4R | 3R | 4R | – | 0 / 12 | 23–12 |
| Wygrane turnieje | 0 / 1 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 3 | 1 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 1 | 0 / 3 | 1 / 46 | N/A |
| Bilans spotkań | 0–1 | 10–3 | 10–4 | 9–3 | 20–3 | 9–4 | 7–4 | 7–4 | 7–4 | 4–3 | 8–4 | 4–4 | 3–1 | 1–3 | N/A | 99–45 |
| ATP World Tour Finals | ||||||||||||||||
| ATP World Tour Finals | – | – | SF | F | RR | – | – | – | – | – | – | – | – | – | 0 / 3 | 5–7 |
| ATP World Tour Masters 1000 | ||||||||||||||||
| Indian Wells | – | 1R | 1R | 1R | 2R | – | 2R | 3R | 4R | 4R | – | 3R | – | – | 0 / 9 | 8–9 |
| Miami | – | 2R | 4R | 3R | 3R | – | 4R | 2R | 2R | 3R | – | 4R | – | – | 0 / 9 | 10–9 |
| Monte Carlo | – | QF | 2R | W | W | 1R | SF | 3R | SF | 3R | – | QF | – | – | 2 / 10 | 31–8 |
| Stuttgart/Madryt | – | 2R | 2R | QF | W | 2R | 1R | 2R | 3R | – | 2R | – | 1R | 1R | 1 / 11 | 10–10 |
| Rzym | – | 3R | W | 2R | SF | – | – | 1R | 2R | 3R | – | 1R | – | 3R | 1 / 9 | 18–8 |
| Montreal/Toronto | – | 3R | QF | 2R | 3R | 1R | 3R | 2R | 1R | – | 3R | – | 1R | – | 0 / 10 | 13–10 |
| Cincinnati | – | 1R | 2R | SF | 2R | 2R | 2R | F | 3R | – | 1R | – | 1R | – | 0 / 10 | 15–10 |
| Szanghaj | Nie ATP World Tour Masters 1000 | 1R | – | 3R | – | 0 / 2 | 2–2 | |||||||||
| Paryż | 2R | SF | 3R | 2R | 3R | – | 3R | – | 1R | – | – | – | 1R | – | 0 / 8 | 7–8 |
| Hamburg | – | 2R | F | 1R | – | – | 3R | 3R | 3R | – | Nie Masters 1000 | 0 / 6 | 12–6 | |||
| Wygrane turnieje | 0 / 1 | 0 / 9 | 1 / 9 | 1 / 9 | 2 / 8 | 0 / 4 | 0 / 8 | 0 / 8 | 0 / 9 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 5 | 0 / 2 | 4 / 84 | N/A |
| Bilans spotkań | 1–1 | 11–9 | 19–8 | 15–8 | 21–6 | 1–4 | 14–8 | 11–8 | 13–9 | 7–4 | 3–4 | 6–4 | 2–5 | 2–2 | N/A | 126–80 |
| Ranking na koniec sezonu | ||||||||||||||||
| 42 | 12 | 5 | 4 | 3 | 31 | 17 | 23 | 24 | 55 | 23 | 29 | 50 | 213 | N/A | ||
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
RR, odpadł w fazie grupowej
–, nie startował w turnieju głównym
Od lipca 2017 do lutego 2018 Ferrero był treneremAlexandra Zvereva, który w tym czasie wygrał jeden tytułATP World Tour Masters 1000 oraz sezon 2017 zakończył na 4. miejscu w rankingu ATP[21]. Od września 2018 jest treneremCarlosa Alcaraza[22]. Ferrero prowadzi również własną akademięJC Ferrero Tennis Academy.
| 2001–2010 | |
|---|---|
| 2011–2020 | |
| od 2021 |
|
