 | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Przewodniczący Najwyższej Tymczasowej Władza WykonawczejMeksyku | |||
| Okres | od 25 czerwca 1863 | ||
| Następca | regencja | ||
| RegentCesarstwa Meksyku | |||
| Okres | od 11 lipca 1863 | ||
| Następca | |||
 | |||
| Odznaczenia | |||
    | |||
| |||
Juan Nepomuceno Almonte (ur.15 maja1803 w Nocupétaro w stanieMichoacán, zm.21 marca1869 wParyżu) –meksykański urzędnik, wojskowy i dyplomata. Uczestnikbitwy o Alamo podczasrewolucji teksańskiej (1835–1836), lider konserwatystów w Meksyku w 1860.
Almonte urodził się w Nocupétaro, w dystrykcie Caracuaro, w stanie Michoacán. Był nieślubnym synem katolickiego duchownegoJoségo Maríi Morelosa y Pavon, który walczył w rewolucji przeciwHiszpanii. Część źródeł podaje, że matka, Brigida Almonte, była Indianką. Zgodnie z ówczesną tradycją, jako dziecko nieślubne, nosił nazwisko matki. 9 sierpnia 1814 jego ojciec zostałgenerałem i dowódcą brygady z powodu „dzielności, gorliwości, honoru i talentu”. W 1815 Almonte został wysłany doNowego Orleanu wLuizjanie, gdzie zdobył wykształcenie, nauczył się angielskiego, a następnie pracował w handlu jako urzędnik. Gdy 22 grudnia 1815 jego ojciec został stracony we wsi San Cristobal Ecatepec, Almonte wrócił do Meksyku.
W latach 1822–1824 Almonte był w sztabie lidera separatystówJoségo Trespalaciosa wTeksasie. W tym też czasie został wysłany w delegacji meksykańskiej doLondynu. Almonte pomógł ambasadorowiJosému Michelenie w negocjacjach traktatu handlowego z Anglią. Był pierwszy traktat w historii zawarty przez Meksyk jako niepodległe państwo.
W 1830 Almonte (jednocześnie deputowany do meksykańskiegoKongresu) został redaktorem pisma „El Atleta”, na łamach którego krytykował rząd. Oskarżył prezydentaAnastasia Bustamante o to, że zezwalał na ingerencje innych krajów w sprawy wewnętrzne Meksyku. W ten sposób Almonte naraził się władzom, które 16 kwietnia 1830 wydały nakaz jego aresztowania. Almonte znalazł schronienie wNowym Orleanie. Później Bustamante ustąpił, a Almonte został sekretarzem nadzwyczajnej delegacji meksykańskiej w 1831. Reprezentował Meksyk w krajach Ameryki Południowej.
W 1834 wiceprezydentValentín Gómez Farías nakazał Almonte i pułkownikowiJosému Marii Diaz Noriedze pojechać do Teksasu (wówczas jednej z prowincji Meksyku) i napisać raport o sytuacji w tamtym regionie. W styczniu 1836 Almonte został wyznaczony jako adiutantAntonio Lópeza de Santa Anny, z którym następnie wyruszył do Teksasu by stłumić bunt przeciw władzy centralnej. Almonte uczestniczył w oblężeniu Alamo. Przypisuje mu się rolę w ocaleniu paniDickinson i jej córki, Angeliny. W jednej z późniejszych relacji Susanna Dickinson stwierdziła, że „interweniował pewien meksykański oficer”. Przypuszcza się, iż tym oficerem mógł być Almonte (lub też Anglik o nazwisku Black). Natomiast Almonte miał przekonać Santa Annę by ten wypuścił panią Dickinson i jej córkę, jako posłańca klęski Teksańczyków[1]. Almonte wysłał też osobistego kucharza Bena, by jej towarzyszył.
21 kwietnia 1836, wbitwie pod San Jacinto, Almonte dowodził batalionem Guerrero. Prowadził ostatni zorganizowany opór spanikowanej armii. Widząc klęskę poddał się teksańskiemu oddziałowi dowodzonemu przezThomasa J. Ruska. W czasie pobytu w niewoli Almonte towarzyszył Santa Annie, który został wzięty do niewoli następnego dnia po bitwie pod San Jacinto. Almonte często służył jako tłumacz, gdyż znał bardzo dobrze język angielski. Santa Anna, Almonte i kilku innych oficerów przebywało w więzieniu na wyspieGalveston, a następnie w posiadłości dr Phelpsa w Orizambo. W lecie 1836 odkryto przygotowania do ucieczki Almonte i Santa Anny. Gdy odkryto te plany, Almonte i Santa Anna zmuszeni zostali do noszenia ciężkiej kuli na łańcuchu. Kule zdjęto po 52 dniach. Następnie, dzięki wysiłkomStephena Austina iSama Houstona Santa Anna, Almonte i Ramon Caro (sekretarz Santa Anny) zostali wysłani doStanów Zjednoczonych (formalnie już jako ludzie wolni). Towarzyszyli im teksański wiceprezydentLorenzo de Zavala i Bailey Hardeman.
WWaszyngtonie odbyli kilka spotkań z prezydentem Stanów ZjednoczonychAndrew Jacksonem. Po ośmiu dniach pobytu w Waszyngtonie opuścili USA i 31 stycznia 1837 powrócili do Meksyku. W tym czasie Santa Anna został pozbawiony swej funkcji, natomiast Almonte kontynuował swoją dyplomatyczną i wojskową karierę, awansując do stopnia generała dywizji.
W styczniu 1838 Almonte stał się członkiemJunta Directiva. W marcu 1838 został wyznaczony sekretarzem meksykańskiej delegacji do Londynu. W czerwcu 1839 Almonte stał na czele meksykańskiej delegacji do Belgii. Od czerwca 1839 do października 1841, był sekretarzem wojny i marynarki prezydenta Bustamante. Następnie został wyznaczony przez prezydentaJoségo de Herrera ambasadorem w Waszyngtonie w latach 1841–1845. Po przyłączeniu Republiki Teksańskiej do Stanów Zjednoczonych, Almonte 6 marca wrócił do Meksyku przezVeracruz. W owym czasie Almonte sprzyjał urzędowi gen.Mariano Paredesa, ale kiedy zatrzymał się wHawanie naKubie, połączył siły z deportowanym byłym prezydentem Santa Anną i razem udali się z powrotem do Meksyku.
Kiedy wybuchławojna amerykańsko-meksykańska,José Mariano Salas był prezydentem tymczasowym w stosunku do Santa Anny, a Almonte służył jako sekretarz wojny do czasu gdy został zastąpiony przezValentína Canalizo. W lutym 1847 Almonte i kilku innych Meksykańskich generałów próbowało odsunąćGomeza Fariasa od władzy, ale ich zamiary spaliły na panewce. Wszyscy zostali aresztowani i uwięzieni na pewien czas w klasztorze Santiago Tlaltelolco.
Po wojnie Almonte był senatorem Oaxaca przez cztery lata, służył wtedy jako reprezentant Meksyku w USA pod prezydentem Santa Anną (w czasie jego ostatniej prezydentury). W 1856 został wyznaczony ministrem do spraw Anglii, Francji i Hiszpanii. Równocześnie Almonte starał się włączyć w promowanie obcej interwencji i monarchicznych planów dla Meksyku. Chciał wstąpić na tron Meksyku. Jego intrygi osiągnęły kulminację w czasie francuskiej interwencji w Meksyku. W 1858 Benito Juárez został wybrany prezydentem Stanów Zjednoczonych Meksyku, by obronić Meksykańską konstytucję ustanowioną 5 lutego 1857. W 1859 podpisał traktat z Hiszpanią, zwany traktatem Mont–Almonte. Traktat zakładał spłacenie długów Meksyku, uprzednio uznawanych za sporne, w zamian za ekonomiczną pomoc przeciw Meksykańskiej Partii Liberałów. W 1861, po wcześniejszych wewnętrznych walkach, Benito Juárez został wybrany ponownie na prezydenta. Z powodu finansowej niestabilności, meksykański Kongres zawiesił spłatę długu wobec innych krajów na dwa lata.
W 1840 poślubił Marię Dolores Quesadę, ilustratorkę, która sporządzała mapy Meksyku[3]. Państwo Almonte mieli córkę Guadalupe.
