Swoją karierę polityczną rozpoczął w wieku 21 lat, kiedy to został członkiemlegislatury stanuWirginia, pełniąc tę rolę do 1816 roku[3]. Od 16 grudnia 1817 do 3 marca 1821 był członkiemIzby Reprezentantów jako przedstawicielPartii Demokratyczno-Republikańskiej[3]. Po zakończeniu kadencji na kilka lat zawiesił działalność polityczną, ze względu na zły stan zdrowia, jednak od 1823 roku powrócił do legislatury stanowej, a w latach 1825-1827 byłgubernatorem Wirginii[3]. Przyczynił się wówczas do znacznej poprawy infrastruktury stanu[3]. W 1827 roku został członkiemSenatu i pełnił tę funkcję do 1836, a w ostatnim roku swojej kadencji był takżeprzewodniczącym pro tempore[3]. W okresie sprawowania mandatu senatora, zaczęły się uwidaczniać jego konflikty zPartią Demokratyczną, z której odszedł w 1830[3]. Następnie związał się z nowo powstałąPartią Wigów[4].
Po rezygnacji z mandatu senatorskiego postanowił ubiegać się o nominację swojej partii na kandydata nawiceprezydenta[4]. Nie udało mu się osiągnąć tego celu, w związku z czym powrócił do działalności politycznej na szczeblu lokalnym[4]. W wyborach w 1840 roku ponownie ubiegał się o nominację na wiceprezydenta i tym razem mu się powiodło[4]. Wybory prezydenckie wygrałWilliam Henry Harrison, a Tyler zostałwiceprezydentem[4]. Po miesiącu urzędowania dowiedział się, że prezydent zmarł[4]. Tyler został zaprzysiężony 6 kwietnia 1841 roku[4].
Po objęciu przez Tylera fotela prezydenckiego, w Partii Wigów obawiano się, czy styl jego prezydentury będzie taki sam, jak jego poprzednika[5]. Nowy prezydent zapowiedział, że będzie rządził silną ręką, nie patrząc na interesy partii[5]. Lider wigów,Henry Clay, który miał aspiracje prezydenckie, zaczął wówczas budować swoją pozycję i poparcie partii, jednocześnie konfliktując się z Tylerem[6]. Kiedy prezydent odmówił podpisania ustaw ekspansjonistycznych, przedstawionych przez Claya, wszyscy członkowie gabinetu, z wyjątkiemDaniela Webstera podali się do dymisji, a Tylerowi okazywano ostracyzm polityczny, zarówno w partii, jak i wKongresie (gdzie dyskutowano nawet oimpeachmencie)[6].
Prezydent nie wykazywał zbyt wielu inicjatyw w zakresie polityki wewnętrznej. Jednym z nielicznych było doprowadzenie do zakończenia siedmioletniej wojny zSeminolami, których skłonił do przeprowadzki na zachód Stanów Zjednoczonych[7].
Więcej inicjatywy wykazywał w dziedzinie polityki zagranicznej[7]. Widząc narastające konflikty graniczne pomiędzyMaine aNowym Brunszwikiem, Tyler zdecydował się wznowić rozmowy pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Wielką Brytanią, do których desygnował swojegosekretarza stanu – Daniela Webstera[7]. Stronę brytyjską reprezentował akredytowany posełAlexander Baring, który wysunął propozycję, by granica przebiegała od źródła rzekiSt. Croix do rzekiSt. John[8]. Pomimo że Webster był skłonny przystać na tę propozycję, stan Maine nie zgodził się oddawać osadyMadawaska[9]. Wówczas gabinet Tylera wypłacił obu stronom po 150 tysięcy dolarów odszkodowań, co skłoniło je do podpisania traktatu[9]. Układ został przedłożony 27 lipca 1842 i regulował granice amerykańsko-brytyjskie, a także prawa wzajemnej żeglugi[9]. Rzeki:St. Clair,Detroit,św. Wawrzyńca i jezioroSt. Clair były przeznaczone dla obu stron, natomiast teren stanuMinnesota miał przypaść Stanom Zjednoczonym[10]. Zawarto także regulację o nienaruszalności terytorium i zakazie nielegalnego przekraczania granicy, jakie miało miejsce w czasiepowstania w Kanadzie w 1837[10]. Układ został sygnowany 9 sierpnia 1842[10]. Pomimo początkowych sprzeciwów, jedenaście dni później Senat przegłosował go stosunkiem głosów 39:9, natomiast prezydent ratyfikował go 13 października[11].
Drugim głównym elementem polityki Tylera byłekspansjonizm, który objawiał się zainteresowaniem dokonania aneksjiTeksasu[11]. Początkowo prezydent nie czynił starań, by doprowadzić do rozszerzenia terytorium USA, gdyż uważał, że nie ma szans, by przegłosować tę ustawę w Senacie[11]. Z uwagi na fakt, iżMeksyk, Wielka Brytania i Francja także były zainteresowane tym obszarem, w 1843, Tyler zobowiązał sekretarza stanu,Abla Upshura, by rozpoczął negocjacje z prezydentem Republiki Teksasu[11].Sam Houston obawiał się, że przyłączenie do Unii, rozgniewa władze Meksyku, więc zażądał, by Tyler zmobilizował wojska amerykańskie, które przyjdą z pomocą Teksańczykom, jeśli zajdzie potrzeba[12]. Po śmierci Upshura na statku „Princeton”, sekretarzem stanu zostałJohn C. Calhoun, który kontynuował negocjacje[12]. Układ został podpisany 12 kwietnia 1844 jednak został odrzucony w głosowaniu senackim stosunkiem głosów 16:35[13]. W grudniu 1844 prezydent Tyler zaproponował, by aneksję uchwaliły połączone Izby Kongresu, zwykłą większością głosów[13]. Izba Reprezentantów przyjęła traktat, natomiast Senat wprowadził poprawki i przegłosował go 27:25[14]. Akt aneksji został podpisany przez prezydenta 1 marca 1845 roku[14].Republika Teksasu opowiedziała się za ratyfikowaniem traktatu w drodze referendum 13 października 1845[14]. Dwa miesiące później, 29 grudnia, stan został przyłączony do Unii[14]. Tyler podejmował także próby negocjacji kupnaKalifornii, jednak bezskutecznie[14].
Kwestia głosowania ws. aneksji Teksasu była przedmiotem kampanii prezydenckiej przedwyborami w 1844[13]. Po porażce Wigów w wyborach do Izby Reprezentantów, Tyler zebrał swoich zwolenników i starał się utworzyć nowe stronnictwo polityczne[15]. Dzielenie stanowisk politycznych, spowodowało, że zaufany współpracownik Tylera, Daniel Webster zrezygnował ze swojej posady w rządzie, choć nadal popierał prezydenta[15]. Partia Demokratyczna wysunęła kandydaturęJamesa Polka[15]. Zdając sobie sprawę, że nie ma żadnych szans na wygranie wyborów, Tyler zrezygnował z ubiegania się o reelekcję i udzielił swojego poparcia Polkowi[15].
John Tyler poślubił swoją pierwszą żonę,Letitię Christian, w 1813 roku[4]. Z tego związku miał ośmioro dzieci: trzy córki i pięciu synów[4]. Letitia Christian zmarła w czasie prezydentury męża, w 1842 roku[4].
Dwa lata po tym jak został wdowcem, Tyler ożenił się zJulią Gardiner – córką nowojorskiego senatora[15]. Z tego małżeństwa urodziło się siedmioro dzieci[15].
.svg)
