.jpg) | |
 Kapitänleutnant | |
| Data i miejsce urodzenia | 8 marca 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 marca 1941 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1930–1941 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Joachim Schepke (ur.8 marca1912 weFlensburgu, zm.17 marca1941 napółnocnym Atlantyku) –niemiecki dowódcaU-Bootów podczasII wojny światowej, jeden z asów wojny podwodnej.
Do służby wReichsmarine wstąpił w 1930 roku, dowodziłokrętami podwodnymiU-3,U-19 orazU-100. Czasowo pracował także na innych stanowiskach w1. Flotylli U-Bootów „Weddingen” oraz w szkole technicznej U-BootówBaubelehrung. Zginął na U-100 17 marca 1941 roku na południowy wschód odIslandii. W swojej karierze zatopił 37 statków o łącznej pojemności 155 882BRT i uszkodził 4 dalsze.
24 września 1940 roku odznaczonyKrzyżem Rycerskim jako 32. wKriegsmarine i 14. w U-Bootwaffe. 1 grudnia 1940 roku otrzymałLiście Dębu jako 7. wWehrmachcie, 3. w Kriegsmarine i 3. w U-Bootwaffe.
W 1930 roku Joachim Schepke wstąpił do szkoły marynarki wojennej w rodzinnymFlensburgu. Po jej ukończeniu służył przez pewien czas na okręcie pancernym„Deutschland”.
Od października 1935 roku do stycznia 1936 roku przechodził szkolenie pływania podwodnego, po czym został1. oficerem wachtowym naU-13, którą to funkcję pełnił do października 1936 roku[1]. Objął wówczas stanowisko III oficera w szkole marynarki wStralsundzie, na którym pozostawał do marca 1937 roku[1]. Od marca 1937 roku do października 1938 roku pełnił funkcję instruktora w szkole torpedowej weFlensburg-Mürwik[1].
Swój pierwszy okręt podwodny otrzymał 29 października 1938 roku, kiedy objął stanowisko dowódcyU-3 typuIIA[1]. Na nim odniósł swe pierwsze wojenne sukcesy, zatapiając do stycznia 1940 roku dwa statki. Od 3 stycznia do 30 kwietnia 1940 roku był dowódcąU-19 typuIIB[1], zatapiając podczas pięciu patroli bojowych kolejne dziewięć statków. W lutym 1940 roku został odznaczonyKrzyżem Żelaznym I klasy.
Od 1 do 18 maja 1940 roku służył w1. Flotylli U-Bootów „Weddingen” po czym został skierowany nad Bałtyk, gdzie od 19 do 29 maja 1940 przebywał w szkole technicznej U-BootówBaubelehrung[1]. Kolejnym okrętem w karierze Schepkego byłU-100typuVIIB, którym dowodził od 30 maja 1940 roku[1]. Na nim odniósł największe sukcesy, już podczas pierwszego patrolu w sierpniu 1940 roku zatapiając sześć statków i uszkadzając kolejny. W nocy z 22 na 23 września, podczas ataku nakonwój HX 72, zatopił w ciągu czterech godzin siedem statków o pojemności 50 300 BRT. Za ten wyczyn otrzymałKrzyż Rycerski. Do końca 1940 roku zatopił dalszych 13 jednostek, osiągając łącznie liczbę 37 zatopionych statków o łącznej pojemności 155 882 BRT, co postawiło go w jednym rzędzie z takimi asami wojny podwodnej jakOtto Kretschmer iGünther Prien. W grudniu 1940 roku został udekorowany Dębowymi Liśćmi do Krzyża Rycerskiego.
Nonszalancki styl bycia i ubierania się przyniósł Schepkemu przydomekIhrer Majestät bestaussehender Offizier („Najlepiej wyglądający oficer Jego Wysokości”). Był popularny w społeczeństwie, jeszcze w 1940 roku opublikował książkę o swojej morskiej karierze,U-Boot-Fahrer von heute. Erzählt und gezeichnet von einem U-Boot-Kommandanten. W lutym 1941 roku przemawiał do tłumów młodych ludzi w Pałacu Sportów wBerlinie.
Kolejny patrol rozpoczął się 13 marca 1941 roku. 16 marca wieczorem, na południowy wschód odIslandii, Schepke dotarł w pobliże wykrytego wcześniejkonwoju HX 112. Około 1.30 w nocy 17 marca został wykryty przez dwa brytyjskieniszczyciele,„Walker” i„Vanoc” z 5. Grupy Eskortowej dowodzonej przez komandoraDonalda Macintyre’a.
Gdy trafiony przez bomby głębinowe U-100 wynurzył się w celu oceny uszkodzeń, „Vanoc” staranował go i zatopił. Joachim Schepke, który znajdował się wówczas na mostku kapitańskim, zginął wraz z 49 członkami swojej załogi[2].
