 | |||
| Inne nazwy | ang. korea jindo dog | ||
|---|---|---|---|
| Kraj pochodzenia | |||
| Wymiary | |||
| Wysokość | 41–58[1] cm | ||
| Masa | 15–23[2] kg | ||
| Klasyfikacja | |||
| FCI | Grupa V, sekcja 5, wzorzec nr 334[2] | ||
| UKC | Northern Breed Group | ||
| Wzorce rasy | |||
| |||
Jindo (kor. 진돗개 –jindo-kae) –rasa psa w typieszpica wyhodowana prawdopodobnie w średniowiecznejKorei. Psy tej rasy były przeznaczone do polowania na zwierzynę i do stróżowania, a ich mięso wykorzystywano do konsumpcji. Współcześnie sprawdzają się również w roli psa-towarzysza. Słyną z odważnej natury i wierności wobec wybranej osoby. Nie podlegapróbom pracy[3].
Pochodzenie rasy nie jest dokładnie znane. Jej nazwa pochodzi od wyspy Jindo położonej na południowy zachód od Korei. Prawdopodobnie przodkami współczesnych jindo są północne szpice, które dotarły do Korei wiele wieków temu. Na kontynencie były one krzyżowane z innymi psami, natomiast populacja z wyspy Jindo zachowała się w niezmienionej formie do XX wieku. Wraz z koreańskimi emigrantami jindo dotarły doStanów Zjednoczonych i rozprzestrzeniły się poAmeryce Północnej[1].
W 1938 roku rasa została zaliczona do Skarbu Narodowego Korei[1], a w 1988 jindo maszerowały w ceremonii otwarciaLetnich Igrzysk Olimpijskich wSeulu[4].
1 stycznia 1998 roku rasa jindo została zarejestrowana wUnited Kennel Club w grupie ras północnych[4].
Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała rasę jindo w 2005 roku. Wklasyfikacji FCIkorea jindo dog zaklasyfikowano do grupy 5 (Szpice i psy ras pierwotnych), sekcja 5 (Szpice azjatyckie i rasy pokrewne)[5]. Psy tej rasy nie podlegają próbom pracy[2].
Jindo jest średniej wielkości szpicem o mocnej, zwartej budowie i gęstym owłosieniu. Jego sylwetka jest podobna do większej od niegoakity i mniejszejshiby. Długość tułowia jindo jest nieznacznie większa odwysokości w kłębie. Głowa jindo ma kształt trójkąta.
Stop jest umiarkowanie zaznaczony, niezbyt stromy. Uszy średniej wielkości, trójkątne, grube, skierowane do przodu. Oczy w kształcie migdałów, o barwie od rudobrązowej do ciemnobrązowej, z czarnymi powiekami.Kufa prosta. Nos i wargi czarne, z wyjątkiem osobników o białym umaszczeniu, u których spotykany jest nos różowo ubarwiony.Sierść gęsta, włos okrywowy szorstki, apodszerstek miękki. Klatka piersiowa umiarkowanie głęboka i mocna, a brzuch podciągnięty. Kończyny są proste, dobrze umięśnione, zakończone kocimi łapami.Pazury ciemno ubarwione i mocne. Ogon jest osadzony wysoko, zwinięty lub sierpowato zagięty, z włosem dłuższym niż na tułowiu.Umaszczenie białe, płowe lub czarno-białe[1]. Wzorce FCI i UKC wyróżniają jeszcze maść rudopłową, czarną, czarnąpodpalaną, wilczastą i pręgowaną[2][4].
Zgodnie zewzorcem rasy przyjętym przez FCI, pożądana wysokość w kłębie dla psów wynosi 53–54 cm, a dla suk 48–49 cm. Masa ciała w przedziale od 15 do 23 kg[2].
Jindo są uznawane za psy o wyjątkowych cechach charakteru. Wobec rodziny są opiekuńcze, a wobec obcych nieprzystępne[1]. Są znane ze swojej lojalności wobec członków rodziny i przywiązania do swego domu. Określa się je mianem „psa jednego właściciela”[2]. Notowano przypadki wędrówek psów rasy jindo, które przebyły dystans kilkuset kilometrów, by wrócić do poprzedniego opiekuna[4].
Jindo są inteligentne, ale niezależne. Są psami bardzo czystymi. Utrzymują swoje futro w nienagannym stanie. Wobec innych psów mogą byćagresywne, zwłaszcza na swoimterytorium. Mają silny instynkt myśliwski. Pojedynczo dobrze radzą sobie z tropieniem małych i średnich zwierząt, takich jak królik, szop, czy borsuk, ale w sforze potrafią upolować dzika lub sarnę[4].
Pies myśliwski, stróżujący i do towarzystwa. W Korei, podobnie jak to się nadal dzieje z innymi psami, spożywano dawniej ich mięso[1]. Od czasu zaliczenia ich do Skarbu Narodowego Korei są chronione.
Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi 11–12 lat[1].
