| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Dziedzina sztuki | literatura |
| Ważne dzieła | |
„Anita” | |
Jerzy Niemojowski (ur. 8 grudnia 1918 wNowym Sączu[1], zm. 31 marca 1989 wLondynie) – polski poeta oraz tłumacz literatury iberoamerykańskiej i anglosaskiej[1].
WNowym Sączu uczęszczał do gimnazjum im. Jana Długosza o profilu klasycznym. W 1937 (jeszcze pod nazwiskiem Jerzy Kłosowski) wraz ze szkolnymi kolegami: Henrykiem Einhornem orazZdzisławem Wróblewskim założył grupę literacko-artystyczną „Przełęcz”[2] i redagował pismo młodzieży nowosądeckiejZew Gór. Następnie studiował na Wydziale PrawaUniwersytetu Jagiellońskiego[1]. Należał do Klubu Młodych Artystów Krakowa, skupionych wokół pismaNasz Wyraz[3], na którego łamach publikował swoje wiersze (1938). W 1939 roku jako ochotnik przystąpił dokampanii wrześniowej. W latach 1940–1943 był działaczem podziemia naPodhalu. W marcu 1943 został aresztowany przezGestapo. Do 1945 był więźniem obozów koncentracyjnych Heidelager (Pustków),Sachsenhausen (obecnie dzielnica Oranienburga w Brandenburgii) iMittelbau-Dora w Turyngii[1]. W czasie ewakuacji obozu Dora przez Niemców, zbiegł i zmienił nazwisko na Niemojowski[4]. Do 1947 roku przebywał w amerykańskiej strefie okupacyjnej w Niemczech, gdzie nakładem Związku Wychodźstwa w Hanowerze ogłosił swoje pierwsze zbiory poezji i prozy.
W 1947 wyemigrował doWielkiej Brytanii, gdzie ukończył Szkołę Handlu Zagranicznego w Londynie[1] oraz studiował na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Londyńskiego. Od 1951 r. pracował jako urzędnik kolei brytyjskich i działacz związków zawodowych. Równolegle publikował swoją poezję i przekłady z angielskiego, hiszpańskiego i portugalskiego. Jednym z najważniejszych przekładów było tłumaczenie poematów T.S Eliota, wydane wraz z własnym esejem pt. „Teoretyczne rozważania i praktyka przekładu poetyckiego”, ważnym dla poznania poetyckich założeń Niemojowskiego[3]. Przez pewien czas związany z londyńską grupą poetycką „Kontynenty”. Jego liryki zamieszczono w antologii tej grupy „Opisane z pamięci”. Pierwsze książki drukował w Hannowerze, wśród nich – dramat wierszem „Wyszywane orłami”.
W 1938 napisał zaginiony „Taniec z pochodniami”. W 1949 powstała „Anita”, wyróżniona w 1953 na konkursie w Chicago. Dwie pierwsze sztuki „na tematy polskie” miały korespondować z dwoma sztukami „na tematy antyczne”, niedokończoną „Ismeną” i projektowaną „Tragedią pana Minotaura z Knossos”. „Anita” to wydobyty z rękopisu, nigdy nie grany, „utwór wysoce kontrowersyjny”, tragedia w typie Eliotowskim, rygorystycznie przestrzegająca jedności czasu, miejsca i akcji, napisana białym trzynastozgłoskowcem[5]. Pracował również nad antologią wierszy poetów-kombatantów z II wojny światowej. Nie została ona wydana, jego pracę przerwała nagła śmierć w 1989.
CzłonekZwiązku Pisarzy Polskich na Obczyźnie.