| Pseudonim | Bad Intentions | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 11 sierpnia 1978 | ||||||
| Obywatelstwo | |||||||
| Styl walki | praworęczny | ||||||
| Kategoria wagowa | super średnia | ||||||
| Bilans walk zawodowych[a] | |||||||
| Liczba walk | 38 | ||||||
| Zwycięstwa | 33 | ||||||
| Przez nokauty | 20 | ||||||
| Porażki | 4 | ||||||
| Remisy | 1 | ||||||
| Nieodbyte | 0 | ||||||
| Dorobek medalowy | |||||||
| |||||||
| |||||||
| Strona internetowa | |||||||
Jermain Taylor (ur.11 sierpnia1978 wLittle Rock) –amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacjiWBC,WBO iIBF w wadze średniej (do 160 funtów), brązowy medalista olimpijski zSydney z2000.
Taylor zdobył brązowy medal naIgrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000 (w półfinale przegrał z późniejszym mistrzem olimpijskim,Jermachanem Ibraimowem).
Jest wicemistrzem Stanów Zjednoczonych z 1997. Rok później zdobył brązowy medal.
Taylor zaczął walczyć zawodowo w styczniu 2001. Po trzech i pół roku, w swojej 21 walce, pokonał byłego mistrza świata organizacji IBF w kategorii junior średniej,Raula Marqueza. Jeszcze w tym samym roku wygrał z kolejnym byłym mistrzem –Williamem Joppy[1].
Te zwycięstwa były przepustką do walki o najwyższą stawkę. 16 lipca 2005 zmierzył się zBernardem Hopkinsem, niekwestionowanym mistrzem kategorii średniej, który posiadał pasy mistrzowskie wszystkich czterech głównych organizacji bokserskich, i uznanym przezRing Magazine za najlepszego wtedy boksera bez względu na kategorie wagowe. Taylor zaczął walkę w dobrym stylu, był wyraźnie szybszy od starszego od siebie o 13 lat rywala. Jednak w drugiej części walki Hopkins wyraźnie ożywił się i zaczął niwelować początkową przewagę pretendenta do tytułu. Ostatecznie pojedynek skończył się niejednogłośną decyzją na punkty na korzyść Taylora. Został on tym samym nowym niekwestionowanym mistrzem świata w kategorii średniej[2].
Zarówno Hopkins jak i wielu obserwatorów uznało ten wynik za mocno kontrowersyjny. W konsekwencji w grudniu tego samego roku doszło do pojedynku rewanżowego między obu pięściarzami. Aby do walki mogło dojść, Taylor musiał zrezygnować z tytułu mistrza świata IBF. Ich drugie starcie także zakończyło się wygraną Taylora na punkty, tym razem po jednogłośnej decyzji sędziowskiej[3].
W 2006 Taylor walczył dwa razy. W czerwcu zmierzył się zRonaldem Wrightem. Spotkanie, bardzo wyrównane, zakończyło się remisem[4]. Początkowo w grudniu miało dojść do walki rewanżowej obu pięściarzy, ale po wycofaniu się Wrighta Taylor zmierzył się zKassimem Oumą. Po dość jednostronnej walce wygrał decyzją sędziów na punkty i zachował oba swoje tytuły[5].
19 maja 2007 Taylor przystąpił do kolejnej obrony swoich pasów mistrzowskich. Jego przeciwnikiem byłCory Spinks, mistrz świata organizacji IBF w kategorii junior średniej i były niekwestionowany mistrz w kategorii półśredniej. Po wyrównanej walce Taylor wygrał niejednogłośną decyzją sędziów[6].
29 września 2007 stracił swoje tytuły mistrzowskie, przegrywając przez techniczny nokaut w siódmej rundzie zKelly Pavlikiem (mimo że w drugiej rundzie Pavlik leżał na deskach)[7]. 16 lutego 2008 doszło do walki rewanżowej między oboma pięściarzami. Stawką pojedynku nie były pasy mistrzowskie WBC i WBO, ponieważ strony ustaliły limit wagowy przewyższający kategorię średnią i wynoszący 166 funtów. Walkę wygrał ponownie Pavlik, tym razem na punkty po jednogłośnej decyzji sędziów[8].
15 listopada 2008 pokonał na punktyJeffa Lacy w pojedynku eliminacyjnym WBC w kategorii super średniej[9]. 25 kwietnia 2009 w walce o mistrzostwo świata WBC w kategorii super średniej Taylor przegrał przez techniczny nokaut w ostatniej, dwunastej rundzie zCarlem Frochem. Froch już w trzeciej rundzie był liczony i przegrywał całą walkę na punkty, jednak w ostatniej rundzie najpierw położył Taylora na deski, a na czternaście sekund przed końcem pojedynku zdołał go znokautować, broniąc tym samym mistrzowskiego pasa[10].
Po tej walce wystartował w turniejuSuper Six – pojedynku sześciu najlepszych pięściarzy w kategorii super średniej. 17 października 2009, w pierwszej walce z tego cyklu, został znokautowany w ostatniej, dwunastej rundzie przezArthura Abrahama. W chwili nokautu do końca walki pozostawało sześć sekund[11]. Nokaut okazał się na tyle ciężki, że Taylor zdecydował się na wycofanie z turniejuSuper Six[12]. Został zastąpiony przezAllana Greena.Na ring powrócił 30 grudnia 2011, a jego przeciwnikiem byłJessie Nicklow, którego pokonał przez techniczny nokaut w ósmej rundzie[13].
W 2012 roku Taylor stoczył dwa zwycięskie, dziesięciorundowe pojedynki z rodakami. Pierwszy 20 kwietnia wBiloxi wMississippi, wygrywając na punktyCaleba Truax′a (18-0-1), a drugi 12 października wSaint Charles wMissouri, nokautując w drugiej rundzie Raula Munoza (22-15-1).
14 grudnia 2013 wSan Antonio wTeksasie wygrał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie z Kolumbijczykiem Juanem Carlos Candelo (32-12-4).
8 października 2014 w Biloxi w stanie Missisipi wygrał niejednogłośnie na punkty (116:111, 115:109, 116:109) z AustralijczykiemSamem Solimanem (32-4-1), odbierając mu tytuł mistrza świata federacjiIBF w wadze średniej[14]. W związku zatrzymaniem w styczniu 2015 przez policję oraz obawą o stan psychiczny pięściarza, federacja IBF pozbawiła go tytułu mistrza[15].
Pięściarz został zatrzymany 20 stycznia 2015 roku w związku ze swoim zachowaniem podczas parady w dniu 19 stycznia 2015 r. Rozwścieczony Taylor, wygrażając, wycelował broń w trójkę dzieci, gdy wraz z rodzicami pozowały do zdjęcia. Jedno z nich upuściło jego mistrzowski pas. Podczas zatrzymania znaleziono przy pięściarzu marihuanę. Po wydaniu oświadczenia, że nie przyznaje się do winy i po wpłacie 50 tysięcy dolarów kaucji opuścił areszt. Sąd wycofał kaucje z uwagi na jego wcześniejsze problemy z prawem i 21 stycznia 2015 r. bokser ponownie został zatrzymany[16].
|
