 Jeremy Horn na IFL 2007 w Oakland w Kalifornii | |
| Pseudonim | Gumpy |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 185 cm |
| Masa ciała | 84 kg |
| Styl walki | |
| Debiut | 1996 |
| Kategoria wagowa | |
| Klub | Elite Performance |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 120 |
| Zwycięstwa | 92 |
| Przez nokauty | 17 |
| Przez poddania | 63 |
| Przez decyzje | 12 |
| Porażki | 22 |
| Remisy | 5 |
| Nieodbyte | 1 |
| |
| Strona internetowa | |
Jeremy Graham Horn (ur.25 sierpnia1975 wOmaha) – amerykański zawodnikmieszanych sztuk walki (MMA). Jeden z najbardziej doświadczonych zawodników MMA na świecie. Walczył m.in. wUFC,PRIDE FC,IFL orazKing of the Cage.
Horn swoją zawodową karierę MMA rozpoczął w 1996 roku. Początkowo walczył na lokalnych zawodach w stanie Iowa i Illinois. Swój pierwszy, większy pojedynek stoczył 25 czerwca 1997 roku gdzie zremisował z mistrzem UFCDanem Severnem. Rok później sam zadebiutował w UFC, od razu tocząc walkę o pas mistrzowski zFrankiem Shamrockiem, lecz ostatecznie przegrał przez poddanie z o wiele bardziej doświadczonym rywalem. 2 kwietnia 1999 wziął udział w mistrzowskim turnieju International Fighting Championship (IFC) gdzie w półfinale poddał Todda Butlera dźwignią na łokieć. Finałowa walka o tytuł miała się odbyć między Hornem a Kristofem Midoux który w swoim półfinale znokautował rywala w 9. sekundzie, ale w ciągu tych kilku sekund zdążył uszkodzić łokieć co uniemożliwiło mu wyjście do finałowego starcia. Organizatorzy postanowili ogłosić mistrzem wagi ciężkiej Horna[1].
5 maja 1999 roku na UFC 19 poddał nieznanego jeszcze wtedy szerszej publicznościChucka Liddella duszeniem trójkątnym. W 2000 roku stoczył przegrany pojedynek z przyszłym mistrzem PRIDEAntônio Rodrigo Nogueirą na gali WEF 8. Jeszcze w tym samym roku przegrywał z wschodzącymi gwiazdami MMA:Ricardo Aroną iRandym Couture na japońskich galachFighting Network RINGS oraz zwyciężył zEugenem Jackosem na UFC 27.
W 2001 roku związał się z czołową japońską organizacją MMA –PRIDE Fighting Championships. W swoim debiucie na PRIDE 18 pokonał faworyzowanego zawodnika gospodarzy Akirę Shojiego przez decyzję. W kolejnej walce w PRIDE zwyciężył HolendraGilberta Yvela, też przez decyzję sędziów – oba pojedynki wygrywając głównie dzięki znajomości walki zapaśniczej. W 2002 roku największym sukcesem było zdobycie tytułu mistrza kanadyjskiej federacji UCC, wygrywając przez rozbicie o matę ringu (czyli tzw. slam) Stephana Potvina już w 35. sekundzie starcia[2].
16 maja 2003 roku zdobył pas mistrzowski rozwijającej się organizacjiKing of the Cage w wadze półciężkiej pokonując Vernona White'a na punkty. Jeszcze w tym samym roku we wrześniu wystartował mocno obsadzonym turnieju IFC: Global Domination. W ćwierćfinale turnieju poddał dźwignią na łokieć Ormianina Michaiła Awetisjana, a w półfinale znokautował wysokim kopnięciem na głowęForresta Griffina, lecz w finale uległ brazylijskiemu ekspertowi odbjjRenato Sobralowi na punkty. W tym samym miesiącu zremisował z AnglikiemJamesem Zikiciem na Extreme Brawl 4, a pod koniec roku w grudniu obronił pas mistrzowski King of the Cage wypunktowując na pełnym dystansieDeana Listera.
Początek roku dla Horna również był udany. 28 lutego 2004 roku zdobył pas mistrzowski czołowej kanadyjskiej organizacjiTKO Major League poddając duszeniem gilotynowym broniącego tytułu Davida Loiseau[3]. W maju pokonałChaela Sonnena na Extreme Challenge 57 przez TKO oraz przegrał z BrazylijczykiemAndersonem Silvą w Korei. Jeszcze w tym samym roku ponownie pokonał Sonnena, tym razem poddając go na gali SF 6: Battleground in Reno.
20 sierpnia 2005 roku doszło do rewanżu Horna z Chuckiem Liddellem w UFC. Stawką było mistrzostwo w wadze półciężkiej. Walka została przerwana w 4. rundzie ze względu na zaburzenie wzroku u Horna na skutek wycieńczenia organizmu oraz ciosów które przyjął. Po tej przegranej Horn zszedł wagę niżej, do średniej pokonując kolejnoTrevora Prangleya na UFC 56 oraz kolejny raz Chaela Sonnena na gali UFC 60.
We wrześniu 2006 roku w swoim debiucie w International Fight League przegrał przez TKO ze srebrnym medalistą olimpijskim w zapasach z SydneyMattem Lindlandem. W drugiej walce w IFL zwyciężył przez niejednogłośną decyzję sędziów z Falaniko Vitale. W tym samym roku przegrał z BrazylijczykiemJorge Santiago przez ciężki nokaut na gali. Również w tym roku założył swój klub – Elite Performance, w którym trenowali m.in. byli mistrzowie UFCMatt Hughes,Jens Pulver czyRich Franklin.
W 2008 roku powrócił do UFC ale z miernym skutkiem. Horn przegrał wszystkie trzy pojedynki w słabym stylu, kolejno zNatem Marquardtem, w rewanżu z Deanem Listerem (oba przed czasem) orazRousimarem Palharesem na punkty i został zwolniony z organizacji.
Lata 2009-2011 przyniosły Hornowi tytuły w mniejszych organizacjach. Zdobył m.in. pasy mistrzowskie organizacji 5150 Combat League, International Fighting Championship oraz Elite 1 MMA. Stoczył też przegrany pojedynek wBellator Fighting Championships z Bryanem Bakerem oraz zThalesem Leitesem na szwedzkiej galiSuperior Challenge 7. Po prawie trzech latach przerwy (głównie spowodowaną prowadzeniem własnej organizacji MMA) 6 kwietnia 2014 wygrał swoją 90 zawodową walkę poddając Dana McGlassona na lokalnej gali w Illinois.
Od 2008 roku Horn organizuje zawodowe gale MMA sygnowane swoim nazwiskiem – Jeremy Horn's Elite Fight Night. Gale mają na celu promowanie początkujących i niedoświadczonych zawodników. W latach 2008–2013 odbyło się 21 zawodowych gal.
