Lokalizacja Milwaukee na mapie Stanów Zjednoczonych
Jeffrey Lionel Dahmer, znany jakokanibal z Milwaukee lubpotwór z Milwaukee (ur.21 maja1960 wMilwaukee, zm.28 listopada1994 wPortage) – amerykańskiseryjny morderca iprzestępca seksualny, który zabił i poćwiartował siedemnastu mężczyzn i chłopców w latach 1978–1991. Wiele jego późniejszych morderstw dotyczyłonekrofilii,kanibalizmu i kolekcjonowania części ciała, zazwyczaj całości lub części szkieletu.
Urodził się w Milwaukee w stanieWisconsin. Niedługo potem jego rodzina przeniosła się doBath wOhio. Od czwartego roku życia zaczęły fascynować go martwe zwierzęta. W znanej tylko sobie kryjówce miał ukrytą czaszkę psa. Potrafił spędzać całe dnie, obserwując rozkładające się szczątki zwierząt. W wieku 14 lat zaczął pić piwo i mocny alkohol w ciągu dnia[1], często ukrywał swójalkohol pod kurtką, którą nosił do szkoły[2].
Uczęszczał naUniwersytet Stanowy Ohio, lecz został z niego wydalony. Po tym incydencie jego ojciec zapisał go dowojska na okres sześciu lat. Popadł walkoholizm i po dwóch latach został wyrzucony z wojska za nadużywaniealkoholu. W 1982 przeniósł się do swojej babci doWest Allis w stanie Wisconsin, gdzie mieszkał przez sześć lat.
Był szereg przesłanek, że może byćchory psychicznie. W sierpniu 1982 został aresztowany za obnażanie się w miejscu publicznym. Cztery lata później ponownie go aresztowano zamasturbowanie się w miejscu publicznym w obecności dwóch niepełnoletnich chłopców, którzy zaalarmowali policję. Tym razem został skazany na rok więzienia, z czego odsiedział 10 miesięcy. W 1988 został aresztowany zamolestowanie seksualne 13-letniego chłopca, za co dostał rok prac społecznych i został zarejestrowany jako przestępca seksualny. Przekonałsąd, iż potrzebuje leczenia psychiatrycznego i został skierowany do otwartegoszpitala psychiatrycznego na 5 lat leczenia.
Pomimo zdiagnozowanego u niego zaburzenia osobowości typuborderline[3], schizotypowego zaburzenia osobowości[4] oraz zaburzeń psychotycznych, Dahmer został uznany za prawnie zdrowego. Został skazany na piętnaście kar dożywotniego więzienia 17 lutego 1992 r.[5] Później został skazany na szesnastą karę dożywotniego więzienia za dodatkowe zabójstwo popełnione w Ohio w 1978 r.[6]
Jeffrey Dahmer pierwszemorderstwo popełnił w 1978 roku. Miał wtedy 18 lat.
Lp.
Zdjęcie
Ofiara
Wiek
Data
Historia ofiary
1.
Steven Hicks
18
18 czerwca 1978
Ostatnio widziano go jadącego autostopem na koncert rockowy w Chippewa Lake Park w Bath, Ohio. Został zatłuczony hantlem i uduszony na śmierć tym narzędziem przed rozczłonkowaniem. Szczątki sproszkowano i rozrzucono w lesie za domem z dzieciństwa Dahmera[7].
2.
Steven Tuomi
25
20 listopada 1987
Zabity w wynajętym pokoju w hotelu Ambassador w Milwaukee. Dahmer twierdził, że nie pamięta, czy zamordował Tuomiego, jednak stwierdził, że musiał go zatłuc na śmierć w pijackim amoku. Jego ciało zostało rozczłonkowane w piwnicy domu babci Dahmera, a szczątki wyrzucone do śmieci[8].
3.
James Doxtator
14
16 stycznia 1988
Spotkał Dahmera przed barem dla gejów w Wisconsin. Doxtator został zwabiony pod pretekstem zarobienia 50 dolarów za pozowanie do nagich zdjęć. Dahmer udusił Doxtatora i trzymał jego ciało w piwnicy przez tydzień, po czym rozczłonkował je i wyrzucił do śmieci. Nigdy nie znaleziono żadnych szczątków[9].
4.
Richard Guerrero
22
24 marca 1988
Odurzony i uduszony w sypialni Dahmera. Dahmer rozczłonkował zwłoki Guerrero w piwnicy, rozpuścił ciało w kwasie i wyrzucił kości do śmieci. Czaszkę wybielił i zachował przez kilka miesięcy przed pozbyciem się jej.[9]
5.
Anthony Sears
24
25 marca 1989
Sears był ostatnią ofiarą, która została odurzona i uduszona w rezydencji babci Dahmera. Był również pierwszą ofiarą, z której Dahmer trwale zachował jakiekolwiek części ciała. Jego zachowana czaszka i genitalia zostały znalezione w szafie na dokumenty przy 924 North 25th Street po aresztowaniu Dahmera w 1991 r.
6.
Raymond Smith
32
20 maja 1990
Pierwsza ofiara, która została zabita w mieszkaniu Dahmera na North 25th Street. Smith był męskim pracownikiem seksualnym, którego Dahmer spotkał w tawernie. Dahmer podał Smithowi drinka naszpikowanego środkami nasennymi, a następnie udusił go na podłodze w swojej kuchni. Jego czaszka została pomalowana sprayem i zachowana[9].
7.
Edward Smith
27
14 czerwca 1990
Znajomy Dahmera, który po raz ostatni był widziany w jego towarzystwie na imprezie. Szkielet Smitha został zalany kwasem. Czaszka uległa zniszczeniu w trakcie wypalania w piecu (celem usunięcia wilgoci)[3].
8.
Ernest Miller
22
2 września 1990
Miller był studentem tańca, którego Dahmer spotkał przed księgarnią. Według Dahmera, szczególnie pociągała go sylwetka ofiary. Miller został zabity przez przecięcie tętnicy szyjnej, a następnie rozczłonkowany w wannie. Dahmer przechowywał cały szkielet w dolnej szufladzie szafki na dokumenty, a serce, biceps i część nóg w zamrażarce do późniejszej konsumpcji[5].
9.
David Thomas
22
24 września 1990
Spotkał się z Dahmerem w pobliżu Grand Avenue Mall; Został zwabiony do mieszkania Dahmera obietnicą pieniędzy za pozowanie nago do zdjęć. Gdy po wypiciu drinka Thomas stracił przytomność, Dahmer uznał, że „nie jest w jego typie”. Mimo to Dahmer udusił go, robiąc Polaroidowe zdjęcia procesu rozczłonkowywania. Nigdy nie znaleziono żadnych szczątków[3].
10.
Curtis Straughter
17
18 lutego 1991
Podszedł do Dahmera, gdy ten czekał na przystanku autobusowym w pobliżu Uniwersytetu Marquette. Dahmer zwabił Straughtera do swojego mieszkania, gdzie młodzieniec został odurzony, a następnie skuty i uduszony przed rozczłonkowaniem w wannie. Jego czaszka, ręce i genitalia zostały zachowane.
11.
Errol Lindsey
19
7 kwietnia 1991
Pierwsza ofiara, na której Dahmer ćwiczył to, co później opisał śledczym jako swoją „technikę wiercenia”. Procedurę, w której wiercił dziury w czaszce ofiary, przez które wstrzykiwał kwas solny do mózgu. Według Dahmera, Lindsey obudził się po tej praktyce, po czym został ponownie pozbawiony przytomności za pomocą napoju ze środkami uspokajającymi. Następnie uduszony na śmierć. Jego czaszka została znaleziona po aresztowaniu Dahmera[3].
12.
Tony Hughes
31
24 maja 1991
Hughes został zwabiony przez Dahmera do jego mieszkania pod obietnicą pozowania nago do zdjęć. Ponieważ Hughes był głuchy, porozumiewał się z Dahmerem za pomocą odręcznych notatek. Został uduszony, a jego ciało pozostawione na podłodze w sypialni Dahmera na trzy dni przed rozczłonkowaniem. Dahmer fotografował proces rozczłonkowywania. Jego czaszka została zachowana i zidentyfikowana na podstawie dokumentacji stomatologicznej[3].
13.
Konerak Sinthasomphone
14
27 maja 1991
Młodszy brat chłopca, którego Dahmer napadł w 1988 roku. Sinthasomphone został odurzony i miał wstrzyknięty kwas solny do mózgu, zanim Dahmer zostawił młodzieńca bez opieki, gdy wyszedł z mieszkania po piwo. Kiedy wrócił, odkrył Sinthasomphone’a nagiego i zdezorientowanego na ulicy, z trzema strapionymi młodymi kobietami próbującymi mu pomóc. Gdy przybyła policja, Dahmer przekonał ich, że on i Sinthasomphone są kochankami i że młodzieniec jest po prostu odurzony. Kiedy policja zostawiła Sinthasomphone’a z Dahmerem w jego mieszkaniu, Dahmer ponownie wstrzyknął kwas solny do mózgu Sinthasomphone’a, co okazało się śmiertelne. Jego głowa została zatrzymana w zamrażarce, a ciało rozczłonkowane[9].
14.
Matt Turner
20
30 czerwca 1991
30 czerwca Dahmer uczestniczył w paradzie Chicago Pride Parade. Na przystanku autobusowym spotkał 20-letniego Matta Turnera i namówił go, by towarzyszył mu w podróży do Milwaukee, gdzie miał pozować do sesji zdjęciowej. Turner został odurzony, uduszony, a następnie rozczłonkowany w wannie. Jego głowa i organy wewnętrzne zostały umieszczone w zamrażarce, a tors umieszczony następnie w 57-galonowej beczce, którą Dahmer zakupił 12 lipca[9].
15.
Jeremiah Weinberger
23
5 lipca 1991
Poznał Dahmera w gejowskim barze w Chicago i zgodził się towarzyszyć mu przez weekend w Milwaukee. Dahmer przewiercił się przez czaszkę ofiary i wstrzyknął do środka wrzątek. Później wspominał, że śmierć Weinbergera była wyjątkowa, ponieważ był on jedyną ofiarą, która zmarła z otwartymi oczami. Zdekapitowane ciało Weinbergera było trzymane w wannie przez tydzień, zanim zostało rozczłonkowane; jego tors został umieszczony w 57-galonowej beczce[9].
16.
Oliver Lacy
24
15 lipca 1991
Entuzjasta kulturystyki, którego Dahmer zwabił do swojego mieszkania obiecując pieniądze za pozowanie do zdjęć. Lacy został odurzony i uduszony skórzanym paskiem przed dekapitacją, a jego głowa i serce zostały umieszczone w lodówce. Jego szkielet został zachowany, aby ozdobić jedną stronę prywatnego sanktuarium czaszek i szkieletów, w trakcie tworzenia którego był Dahmer, gdy został aresztowany tydzień później[9].
17.
Joseph Bradeholt
25
19 lipca 1991
Ostatnia ofiara Dahmera. Bradehoft był ojcem trójki dzieci z Minnesoty, który w chwili zamordowania szukał pracy w Milwaukee. Został pozostawiony na łóżku Dahmera przez dwa dni po zamordowaniu, zanim 21 lipca został zdekapitowany. Jego głowa została umieszczona w lodówce, a tors w 57-galonowej beczce[3].
Jedną z kolejnych ofiar miał być ciemnoskóry, dobrze zbudowany mężczyzna o imieniu Tracy Edwards. 22 lipca 1991 Dahmer zaprosił go do domu, pod pretekstem wypicia alkoholu i pozowania do rozbieranych zdjęć, za co obiecał mu zapłatę. Do jegodrinka dodał środek usypiający. Tę metodę Dahmer stosował przy większości popełnianych przez siebiezbrodni.Środek nasenny dosypany do wódki nie został jednak połknięty przez Edwardsa, gdyż ten nie przepadał za tego typu alkoholem. Dahmerowi nie udało się także skuć gokajdankami, ponieważ Edwards okazał się silniejszy i zdołał uciec z mieszkania. Na ulicy zaalarmował patrol policji i zaprowadził policjantów do domu Dahmera. Dahmer początkowo był miły dla policjantów, jednak gdy zorientował się, że policjanci mogą coś podejrzewać, próbował ich zaatakować. Jeden z funkcjonariuszyobezwładnił go, a drugi zaczął przeszukiwać jego mieszkanie. W pokoju, na biurku, znalazł porozrzucanefotografie, które przedstawiały różne stadia ćwiartowania ludzkich zwłok. Następnie policjant w lodówce Dahmera znalazł odciętą ludzką głowę. Dahmer został przewieziony do aresztu.
Podczas późniejszego przeszukania mieszkania Dahmera, policja znalazła jeszcze zakonserwowane wformalinie ludzkie dłonie i inne części ciała, które były w słoikach i dużejbeczce, oraz jedenaście ludzkich czaszek, niektóre pomalowane szarą farbą mającą imitować plastik. Ponadto w jego szafie odkryto kompletny ludzkiszkielet[10][11].
Jeffrey Lionel Dahmer został oskarżony o 17 morderstw, zarzuty zredukowano później do 15. Materiał procesowy był tak obszerny, że prokurator nawet nie oskarżył go o usiłowanie morderstwa ostatniego mężczyzny. Proces rozpoczął się w styczniu 1992. Obrona wnioskowała o uznanie go za niepoczytalnego. Lekarze sądowi orzekli jednak, że Dahmer w momencie popełniania zbrodni był w pełni poczytalny. Został uznany winnym 15 morderstw i skazany na 15 wyroków dożywotniego więzienia. W mowie końcowej wyraził żal z powodu swoich czynów i oświadczył, że wolałby umrzeć.
Majątek Dahmera został przyznany rodzinom jedenastu jego ofiar, które złożyły pozew o odszkodowanie. W 1996 roku Thomas Jacobson, prawnik reprezentujący osiem rodzin, ogłosił planowaną aukcję majątku Dahmera. Chociaż krewni ofiar stwierdzili, że motywem nie była chciwość, ogłoszenie wywołało kontrowersje. Szybko powstała grupa obywatelska Milwaukee Civic Pride, która starała się zebrać fundusze na zakup i zniszczenie majątku Dahmera. Grupa zobowiązała się do przekazania 407 225 dolarów, w tym 100 000 dolarów w darze od dewelopera nieruchomości z Milwaukee, Josepha Zilbera, na zakup majątku Dahmera; pięć z ośmiu rodzin reprezentowanych przez Jacobsona zgodziło się na warunki, a rzeczy Dahmera zostały następnie zniszczone i zakopane na nieujawnionym wysypisku w Illinois[12].
28 listopada 1994 Dahmer, Jesse Anderson oraz Christopher Scarver zostali wyznaczeni do sprzątania łazienki w siłowni. Strażnik więzienny, który ich nadzorował, oddalił się na chwilę, wtedy Scarver uderzył Dahmera i Andersona ciężarkiem w głowę. Dahmer zmarł w drodze do szpitala, na skutek uszkodzenia mózgu.
Scarver, który odsiadywał wyrok dożywocia za morderstwo popełnione w 1990 roku, poinformował władze, że najpierw zaatakował Dahmera metalowym prętem, gdy Dahmer sprzątał szatnię dla personelu, a następnie zaatakował Andersona, gdy Anderson sprzątał szatnię dla więźniów. Według Scarvera, Dahmer nie krzyczał ani nie robił hałasu, gdy był atakowany. Natychmiast po zaatakowaniu obu mężczyzn Scarver, którego uważano za schizofrenika, wrócił do swojej celi i poinformował strażnika więziennego: „Bóg kazał mi to zrobić. Jesse Anderson i Jeffrey Dahmer nie żyją.”[13][14] Scarver uparcie twierdził, że nie planował wcześniej ataków, choć później wyjawił śledczym, że na krótko przed zabójstwami ukrył w swoim ubraniu 20-calowy żelazny pręt użyty do zabicia obu mężczyzn.
Dahmer w swoim testamencie miał zapisane, że nie życzy sobie żadnych nabożeństw oraz, że chce być skremowany. We wrześniu 1995 roku ciało Dahmera zostało skremowane, a jego prochy podzielone między rodziców[15].
↑Dvorchak, Robert J.; Holewa, Lisa (1992). Milwaukee Massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee Murders. New York City: Dell Publishing.ISBN 978-0-7090-5003-2.
↑abcdefRobert J.R.J.DvorchakRobert J.R.J.,Milwaukee massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee murders, London: Hale, 1992,ISBN 0-7090-5003-8,OCLC28182980 [dostęp 2022-10-19]. Brak numerów stron w książce
↑J. HaroldJ.H.EllensJ. HaroldJ.H.,Explaining evil, Santa Barbara, Calif.: Praeger, 2011,ISBN 978-0-313-38716-6,OCLC715217510 [dostęp 2022-10-19]. Brak numerów stron w książce
↑abVulnerability, Violence and Serial Murder: The Case of Jeffrey Dahmer, 1 Oliver’s Yard, 55 City Road, London EC1Y 1SP United Kingdom: SAGE Publications Ltd, 2007, s. 85–104,DOI: 10.4135/9781446211496.n7 [dostęp 2022-10-19].
↑Don.D.DavisDon.D.,The Milwaukee murders. Nightmare in apartment 213 ; the true story, St. martin’s Paperbacks, 1995,ISBN 0-312-92840-8,OCLC809676226 [dostęp 2022-10-19]. Brak numerów stron w książce
Stephen J. Giannangelo, Jarosław Groth (tłum.): Psychopatologia seryjnego morderstwa. jeżeli p to q, 2007 (data przybliżona).ISBN 978-83-925388-0-6. (pol.). Brak numerów stron w książce
