 Jean-Pierre Beltoise w kwietniu 1969 roku naNürburgringu podczas wyściguFormuły 2 | |||
| Imię i nazwisko | Jean-Pierre Maurice Georges Beltoise | ||
|---|---|---|---|
| Państwo | |||
| Data i miejsce urodzenia | 26 kwietnia 1937 | ||
| Data i miejsce śmierci | 5 stycznia 2015 | ||
| |||
Jean-Pierre Maurice Georges Beltoise (ur.26 kwietnia1937 wBoulogne-Billancourt[a], zm.5 stycznia2015 wDakarze[1]) –francuski kierowcamotocyklowy iwyścigowy.
Synrzeźnika swoją karierę rozpoczął jako motocyklista. W latach 1962–1964 startował w Mistrzostwach Świata; jego najlepszym wynikiem było szóste miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1964 w klasie 50 cm³. Równocześnie pracował jako mechanik w zespole samochodów sportowychRené Bonneta. W 1963 roku otrzymał szansę debiutu w jednym z prototypów Bonneta, jednak jego dalsza kariera stanęła pod znakiem zapytania po poważnym wypadku podczas wyścigu12 Godzin Reims na torzeReims w 1964 roku. Beltoise doznał złamania ręki włokciu; skutki tego urazu odczuwa do dziś.
Wobec kontuzji ręki kariera motocyklowa Beltoise'a została zakończona, zatem skoncentrował się on na samochodach. W tym czasie zespół Bonneta został wchłonięty przez koncernMatra, więc Francuz reprezentował już nowe barwy. W 1965 roku startował we francuskiejFormule 3, a rok później przeniósł się doFormuły 2.
WFormule 1 zadebiutował podczasGrand Prix Niemiec 1966, gdzie organizatorzy tradycyjnie dopuszczali bolidy F2 do wyścigu. Prowadząc dwunastocylindrową Matrę zajął ósme miejsce, najwyższe spośród kierowców Formuły 2.
W 1968 roku zdobył tytuł Mistrza Europy Formuły 2, wygrywając pięć z dziewięciu wyścigów i wyprzedzając w klasyfikacji generalnej drugiego fabrycznego kierowcę Matry,Henri Pescarolo o 17 punktów. Jednocześnie awansował do zespołu Matry w Formule 1 jako partnerJackie Stewarta. Swój najlepszy wynik w tym okresie – drugie miejsce – zajął wGrand Prix Francji 1969. Rok później,na tym samym torze miał szansę na zwycięstwo, lecz będąc na prowadzeniu przebił oponę, a trzy okrążenia przed metą wycofał się po awarii układu paliwowego.
Obok Formuły 1 kontynuował starty w samochodach sportowych. W styczniu 1971 roku, podczas wyścigu1000 km Buenos Aires, spowodował wypadek w którym zginąłIgnazio Giunti. W Matrze Francuza zabrakło wówczas paliwa, a próba dopchnięcia samochodu do boksów zakończyła się kolizją z nadjeżdżającymFerrari Giuntiego. Po tym zdarzeniu licencja startowa Beltoise'a została zawieszona na kilka miesięcy.
W 1972 roku przeszedł do zespołuBRM, gdzie zanotował swoje największe sukcesy w Formule 1. W maju tego roku wygrałGrand Prix Monako, rozgrywane w strugach ulewnego deszczu. Było to jedyne zwycięstwo Francuza w Mistrzostwach Świata i jednocześnie ostatnie zespołu BRM. Później wygrał jeszcze niezaliczany do punktacji wyścigJohn Player Victory Race na torzeBrands Hatch.
W ekipie BRM startował do sezonu 1974, po którym zakończył karierę w F1. Został kierowcą testowym nowo powstałego zespołuLigier, natomiast w 1976 roku rozpoczął karierę w klasie samochodów turystycznych. W barwachBMW dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Francji (1976, 1977); później przeniósł się do zespołuPeugeota, gdzie startował do połowy lat 80. Równocześnie startował w bardzo popularnych we Francji wyścigach na lodzie.
Jego żoną był siostraFrançois Ceverta, Jacqueline, z którą miał dwóch synów, Juliena i Antoine'a. Są oni również kierowcami wyścigowymi. Jean-Pierre Beltoise był też właścicielem toru kartingowego wParyżu.
W 2008 roku zaangażował się w projekt przeniesieniaGrand Prix Francji Formuły 1 doSarcelles na północnych obrzeżach Paryża[2].
| MistrzowieEuropy (1967–1984) |
|
|---|---|
| Mistrzowie (2009–2012, od 2017) |
|
