 | |||
| Data urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||
| Premier Królestwa Francji | |||
| Okres | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| |||
Jean-Baptiste Sylvère Gay, wicehrabia de Martignac (ur.20 czerwca1778, zm.3 kwietnia1832), polityk francuski, umiarkowany ultrarojalista, przewodniczący Rady Ministrów Królestwa Francji w latach 1828–1829.
Martignac urodził się wBordeaux. W 1798 został sekretarzemSieyèsa; następnie po odbyciu służby wojskowej, zajął się literaturą pisząc kilka lekkich sztuk teatralnych. Za czasów Cesarstwa z powodzeniem prowadził praktykę adwokacką w Bordeaux, gdzie w 1818 został adwokatem generalnymcourt royale. W 1819 został mianowanyprokuratorem generalnym wLimoges.
a w 1821 wszedł do Izby Deputowanych gdzie zasilił frakcjęultrarojalistów wspierając politykę rząduVillèle’a. W 1822 został mianowany radcą stanu. W 1823 podczas wojny hiszpańskiej był komisarzem cywilnym przy księciu d’Angoulême. Po powrocie, w 1824 otrzymał tytuł wicehrabiego i został wielkim oficerem Legii Honorowej, a także mianowany dyrektorem generalnym Domen Królewskich.
Charakteryzował się naturalną swobodą bycia i pewnością siebie. Jego stopniowo ewoluujące poglądy polityczne zbliżały go dodoktrynerów. Po upadkuVillèle’aKarol X wybrał go, by prowadził politykę kompromisową, która uspokoiłaby nastroje nowej Izbie Deputowanych po wyborach z listopada 1827. 4 stycznia 1828 Martignac został ministrem spraw wewnętrznych. Nowy rząd nie miał tytularnego szefa, ale to Martignac kierował jego pracami.
Początkowo uważano, że rząd Martignaca jest przedłużeniem gabinetuVillèle’a. Opinie te zmieniły się dopiero po zastąpieniu 3 marca 1828 dwóch ministrów Villèle’a: księdza Frayssinousa i hrabiego de Chabrol (ministra marynarki) księdzem Feutrier (biskupemBeauvais) oraz Hyde’a de Neuville’a. Rząd Martignaca zdołał wprowadzić ustawę prasową, znoszącą cenzurę prewencyjną. Rozdzielone ministerstwo oświaty od spraw kościelnych. 16 czerwca król podpisał opracowane przez rząd dwa ordonanse; pierwszy z nich podporządkował Uniwersytetowi osiem kolegiów kierowanych przez jezuitów, co pozbawiało ich kontroli nad tymi kolegiami oraz prawa nauczania w nich. Drugi ordonans ograniczał do 20 tys. liczbę uczniów małych seminariów, a nominacje ich dyrektorów miał zatwierdzać król. Były to posunięcia obliczone na uspokojenie zaniepokojonych ekspansją jezuitów liberałów. Latem 1828 francuski korpus ekspedycyjny wyruszył na pomoc Grekom, przyczyniając się do uznania jesienią 1828 przez Turcję wyzwolenia Grecji.
Martignac był jednak atakowany zarówno z lewej strony (przez liberałów), jak i z prawej (przez radykalnych ultrarojalistów) i ostatecznie został pokonany przez egzotyczną koalicję tych ugrupowań w Izbie w kwietniu 1829, kiedy dwie opracowane przez rząd ustawy (o organizacji gmin oraz rad okręgowych i departamentalnych) nie zyskały poparcia.Karol X, dla którego od początku rząd Martignaca był rządem przejściowym, przyjął jego dymisję 8 sierpnia 1829 i już nazajutrz powołał gabinet bliskiego swoim przekonaniom radykalnie ultrarojalistycznegoPolignaca.
W marcu 1830 Martignac głosował razem z większością parlamentarną za adresem protestującym przeciwko słynnym ordonansom, jednak podczas rewolucji lipcowej pozostał wierny swoim legitymistycznym przekonaniom. W końcowym etapie życia Martignac wrócił do profesji adwokata i z talentem bronił swojego następcyPolignaca w Izbie Parów w grudniu 1830.
| Burbonowie | |
|---|---|
| Monarchia lipcowa | |
| II Republika |
|
| II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy |
|
| III Republika |
|
| Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy | |
| IV Republika |
|
| V Republika |
|
