Od września 1964 roku Dacko i jego ekipa zaczęła zbliżać się politycznie doChin[5].Antykomunistycznie nastawiony Bokassa obawiał się, że doprowadzi to do komunizacji kraju. Bezskutecznie próbował namówić rząd Francji do zbrojnej interwencji przeciwko prezydentowi Dacko. Francja co prawda nie zgodziła się na interwencję, jednak rząd oraz prezydentCharles de Gaulle poparli Bokassę w działaniach zmierzających do obalenia Dacko[6]. 1 stycznia 1966 roku przeprowadziłzamach stanu i ogłosił się prezydentem republiki[1] oraz przewodniczącymjedynej partii kraju – Ruchu Rozwoju Społecznego Czarnej Afryki. 4 stycznia zawiesił konstytucję i rozwiązał parlament[7].
Początkowo usiłował wdrożyć szereg reform mających przyśpieszyć rozwój kraju. Z czasem jego rządy jednak stały się coraz bardziej dyktatorskie i nieprzewidywalne. Po nieudanym puczu przeciwko jego rządom z 12 kwietnia 1969 roku przystąpił do dalszego umacniania władzy. W 1972 roku ogłosił się prezydentem Republiki Środkowoafrykańskiej. Jednocześnie wprowadził on „Brygady Moralności“, które pełniły rolę służby bezpieczeństwa odpowiedzialnej także za „obronę moralności“ rozumianej przez Bokassę wkonserwatywny sposób[7].
19 maja 1974 roku przyznano mu stopień feldmarszałka. W grudniu tego samego roku miała miejsce kolejna nieudana próba obalenia Bokassy, a 3 lutego 1976 roku próbowano go zabić. W propagandzie o zamachy oskarżeni zostali chińscy agenci i lokalni działacze komunistyczni[8]. 2 stycznia 1975 roku Bokassa utworzył urząd premiera i powołał na urządElisabeth Domitien, która została w ten sposób pierwszą kobietą-szefem rządu w Afryce. 5 września 1976 roku Bokassa rozwiązał rząd, powołując w jego miejsce Środkowoafrykańską Radę Rewolucyjną. 17 września mianował Davida Dacko osobistym doradcą. 23 października, po spotkaniu z przywódcąLibii, pułkownikiemMu’ammarem al-Kaddafim, Bokassa przyjąłislam i zmienił imię naSalah ad-Din Ahmed Bokassa. Wkrótce jednak, zawiedziony brakiem pomocy ze strony Libii, powrócił do wiary katolickiej[9][10].
Pomimo krótkiego epizodu zbliżenia do Libii, Bokassa prowadził ściśle profrancuską politykę zagraniczną, a Francja udzielała rządowi pomocy finansowej i wojskowej w zamian za możliwość wydobywania w kraju ruduranu potrzebnych do rozwoju swojego programu nuklearnego. Ówczesny prezydent FrancjiValéry Giscard d’Estaing był częstym gościem Bokassy, a nawet określił się jako „przyjaciel i członek rodziny“ Bokassy, a wcześniej, jako minister finansów przyjął od dyktatora drogie diamenty, co wywołało we Francji tzw. „aferę diamentową“[11][12].
W grudniu 1976 roku przyjął tytuł cesarza i imię Bokassa I. Zmienił nazwę kraju naCesarstwo Środkowoafrykańskie. Pełna przepychu ceremonia koronacyjna kosztowała ponad 20 milionów dolarów i wzorowana była na koronacjiNapoleona Bonaparte. W tym czasie miał miejsce kryzys gospodarczy, który doprowadził do bankructwa państwa. Po zmasakrowaniu w kwietniu 1979 rokuprotestów uczniowskich (w wyniku czego zginęło od 100 do 200 osób) został potępiony przez społeczność międzynarodową, a Francja iStany Zjednoczone wstrzymały pomoc finansową dla kraju[13][1][2].
20 września tego samego roku Dacko przy wsparciu wojsk francuskich przeprowadził pucz i obalił urzędującego dyktatora. Bokassa udał się na wygnanie doWybrzeża Kości Słoniowej, a następnie do Francji. W 1980 roku został skazany zaocznie na karę śmierci. W 1986 roku z niejasnych powodów zdecydował się powrócić do ojczyzny. Został aresztowany i postawiony przed sądem. W 1987 roku został uznany za winnego zabójstwa uczniów i inne przestępstwa. Jego wyrok śmierci później odroczono, a on sam został w 1993 roku uwolniony. Po wypuszczeniu na wolność Bokassa zamieszkał w Bangi. Pod koniec życia ogłosił się 13. apostołem i poinformował o rzekomych tajnych spotkaniach zpapieżem. Zmarł na zawał serca w 1996 roku[14]. Miał 17 żon i co najmniej 54 dzieci. W 2010 roku pośmiertnie ułaskawiony w związku z obchodami 50. rocznicy niepodległości kraju[15][1][16][2].
↑Kalck, Pierre (2005),Historical Dictionary of the Central African Republic (3rd English ed.), Lanham, Maryland: The Scarecrow Press, s. 15,ISBN 0-8108-4913-5
.svg)
.png)
_-_ribbon_bar.gif)
_ribbon.svg)
_-_ribbon_bar.gif)
.svg)
