| prezbiter generał zakonu | |
%2c_RP-P-1909-5027.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1208 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 marca 1289 |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja | 1777 |
| Wspomnienie | 19 marca |
Jan z Parmy, właśc.Giovanni Buralli (ur. ok.1208 wParmie, zm.19 marca1289 wCamerino) –włoskifranciszkanin (OFM),generał zakonu w latach 1247–1257,błogosławiony Kościoła katolickiego.
Urodził się wParmie. Święcenia kapłańskie przyjął, będąc już członkiem Zakonu Braci Mniejszych. Był lektorem teologii naUniwersytecie w Bolonii i w Neapolu. Jako ekspert wziął udział wSoborze lyońskim I w 1245. Został wybranyministrem generalnym podczaskapituły generalnej wLyonie w 1247.
Po wyborze rozpoczął wizytacje prowincji w Europie. Był przyjęty przezEdwarda III w Anglii iLudwika IX we Francji. Ten ostatni wziął również udział w kapitule prowincjalnej wSens. W 1249 Jan z Parmy zwołał kolejną kapitułę doMetzu. Po niej opublikowano nowe prawa, które miały stanowić próbę pogodzenia dwóch nurtów w łonie zakonu franciszkańskiego − rygorystów z tzw. wspólnotą, dążącą do wprowadzania zmian w interpretacji regułyśw. Franciszka z Asyżu.
Uczestniczył w Synodzie w Nicei, gdzie podjęto kroki ku zjednoczeniu Kościoła łacińskiego z prawosławnym. Był to początek drogi ku usankcjonowaniu unii, do którego doszło podczasSoboru lyońskiego II w 1274. W 1249 Jan przebywał jako legatInnocentego IV na Wschodzie na dworze cesarzaJana III Dukasa Watatzesa. Do Italii powrócił w 1250[1].
Za generalatu Jana z Parmy miał miejsce konflikt pomiędzy wykładowcami katedr uniwersyteckich w Paryżu. Z jednej strony stali franciszkanie z dominikanami po drugiej zaś przedstawiciele kleru diecezjalnego i inni wykładowcy. Do zaostrzenia doszło po publikacji w 1254 dziełkaLiber introductorius in Evangelium aeternum franciszkanina Gerarda z Borgo San Donnino. Było przesiąknięte tezamiJoachima z Fiore. Dzieło potępił 25 października 1255 papieżAleksander IV. Jan z Parmy był znany z sympatii do niektórych poglądów Joachima. Nigdy nie był tak zuchwały w swym nauczaniu jak Gerard, uznawał jednak eschatologiczną rolę św. Franciszka jako anioła szóstej pieczęci, który zapoczątkowywał trzeci stan w dziejach świata[2]. Papież zachęcił Jana do rezygnacji z urzędu. Miało to miejsce podczas kapituły generalnej wbazylice Matki Bożej Ołtarza Niebiańskiego w Rzymie w 1257. Na swojego następcę Jan wskazałBonawenturę z Bagnoreggio. Nowy generał powołał komisję, która miała zbadać czy oskarżenia Jana o joachimizm są słuszne. Przed karą dożywotniego więzienia obronił go kard. Ottobono Fieschi, przyszły papieżHadrian V. Przez następnych trzydzieści lat Jan mieszkał w pustelni franciszkańskiej wGreccio. Dwukrotnie papieże nosili się z zamiarem wyniesienia go do godnościkardynalskiej. W 1289 wyruszył za zgodą papieżaMikołaja III w podróż na Wschód. Zmarł w czasie podróży w Camerino w marcu 1289[1].
Na życzenie Jana z Parmy,Tomasz z Celano napisał trzecie swe dzieło ośw. Franciszku z Asyżu −Tractatus de miraculis.
Zostałbeatyfikowany przez papieżaPiusa VI w 1777.
Jegowspomnienie liturgiczne obchodzone jest wdzienną pamiątkę śmierci[3].
