Jego przydomek pochodzi stąd, że w odróżnieniu od swych starszych braci nie otrzymał od ojcaHenryka II Plantageneta żadnych posiadłości ziemskich. Dopiero w roku 1189, kiedy tron objął jego bratRyszard Lwie Serce, otrzymał od niegohrabstwo Gloucester.
Urodzony w Beaumont Palace wOksfordzie jako piąty syn króla Henryka II iEleonory Akwitańskiej. Data jego urodzenia pozostaje niepewna – przyjmuje się, że było to w 1166 lub 1167 r. Za tą pierwszą datą przemawia fakt, że Henryk i Eleonora nie przebywali ze sobą w marcu 1167 r. Ponadto wiadomo, że Jan urodził się w Oksfordzie, a Boże Narodzenie 1167 r. rodzina królewska spędziła wNormandii. Imię otrzymał (według kroniki kanonika zLaon) po św. Janie Apostole, patronie dnia, w którym się urodził. Jako najmłodszy z rodzeństwa nie mógł raczej liczyć na objęcie władzy, mimo że był ulubionym synem swego ojca.
Jeszcze jako dziecko został zaręczony zAdelajdą, córkąhrabiego SabaudiiHumberta III Błogosławionego. Dzięki temu małżeństwu Jan miał odziedziczyć hrabstwa Sabaudii, Maurienne, Piemontu oraz inne ziemie hrabiego Humberta. Wpływy Plantagenetów sięgnęłyby więc zaAlpy. Król Henryk ze swej strony obiecał Janowi kilka zamków wNormandii, co spowodowało konflikt ze starszym synem Henryka,Godfrydem, który również miał ochotę na te zamki.Adelajda przybyła na dwór Henryka[potrzebny przypis], ale zmarła, nim doszło do ślubu.
Jan niejednokrotnie spiskował przeciwko starszym braciom. W 1184 r. walczył z bratemRyszardem oAkwitanię. Porażka w tym sporze sprawiła, że w kwietniu 1185 r. Jan wybrał się doIrlandii. Książę nie nawiązał jednak dobrych stosunków z Irlandczykami. Kiedy razem ze swoimi rycerzami przybył doWaterfordu, na jego spotkanie wyszła irlandzka starszyzna. Gdy Jan i jego towarzysze zobaczyli gęste i długie brody Irlandczyków, zaczęli się śmiać i szarpać za te brody. Irlandczycy uznali więc Jana zaźle wychowane dziecko, z którego nic dobrego wyrosnąć nie może. Jan wybudował w Irlandii wiele zamków, które będą stanowić silne oparcie dla Anglików na wyspie. Irlandię opuścił w grudniu 1185 r. Kiedy przebywał w Anglii, dowiedział się o śmierci swojego starszego brata Godfryda. Jego szanse na tron angielski znacznie wzrosły i książę zdecydował się nie wracać do Irlandii. Następną ekspedycję na wyspę podejmie dopiero w 1210 r.
W 1189 Jan poślubiłAvisę, córkę i dziedziczkę hrabiego Gloucester (w historii nadawano jej także imiona Izabela, Joanna i Eleanora). Mieli dwoje dzieci, jednak Jan anulował to małżeństwo na krótko przed lub po tym jak zasiadł na tronie.
Po śmierci ojca (w 1189 r.) na tron wstąpił Ryszard. Jako król większą część swego panowania spędził poza krajem, uczestnicząc w wyprawach wojennych i krucjatach. W czasie jego nieobecności władzę sprawowałbiskup ElyWilliam Longchamp. Jan był z takiego obrotu spraw niezadowolony i spiskował przeciw biskupowi, starając się umocnić swoją pozycję jako pretendenta do tronu. Kiedy Ryszard został uwięziony przezcesarzaHenryka VI, Jan, sprzymierzony zkrólem FrancjiFilipem Augustem, zaoferował cesarzowi 80 000 marek, jeśli ten przetrzyma go w niewoli do 29 września 1194 r. Cesarz tę propozycję odrzucił. Ryszard powrócił do kraju w 1194 r. i przejął władzę, tłumiąc narastający bunt młodszego brata. Ryszard wybaczył bratu nieposłuszeństwo i wyznaczył go na swojego następcę. Na ten okres przypada legenda o „Robin Hoodzie”.
Niektórzy historycy uważają, że Jan wcale nie chciał pozbawić brata tronu. Twierdzą też, że Jan wiele energii poświęcał na odbudowę kraju, zrujnowanego ogromnymi podatkami nałożonymi przez Ryszarda na wyprawę krzyżową. Historia o nieposłuszeństwie Jana pochodzi od późniejszych kronikarzy kościelnych, którzy nie wybaczyli Janowi odmowy przyłączenia się doczwartej krucjaty.
6 kwietnia 1199 r. Ryszard zginął od strzały łucznika podczas oblężenia zamku wicehrabiego Limousin. Jan został więc królem Anglii, koronowanym w maju tego samego roku wWestminsterze. Jego panowanie nie spotkało się z powszechną akceptacją. W Andegawenii,Maine orazPoitou wysunięto przeciw niemu jego bratanka,Artura,księcia Bretanii, syna starszego brata Jana,Godfryda. Arturowi udało się uzyskać poparciekróla FrancjiFilipa Augusta, który korzystał z każdej okazji, aby rozciągnąć swoje wpływy na kontynentalne posiadłości Plantagenetów.
Na wieść o śmierci Ryszarda Filip August zająłÉvreux. Wkrótce po koronacji do ofensywy przeszedł Jan. Jego stronnicy,Aimar z Thouars oraz trzech członków roduLusignanów zaatakowałoTours z zamiarem wzięcia Artura do niewoli. Król Jan obiecał Aimarowi tytułseneszala, jeśli próba się powiedzie. Równolegle król udał się doNormandii na spotkanie z Filipem Augustem. Udało mu się uzyskać poparcie głównych stronników Ryszarda Lwie Serce – cesarzaOttona IV,hrabiego FlandriiBaldwina IX ihrabiego BoulogneRenalda. Przysięgę na wierność królowi Anglii złożyło ponadto 15 francuskich baronów, w tymWilliam des Roches, opiekun księcia Artura. Jan uzyskał więc silniejszą niż Filip pozycję w rokowaniach.
Jego powodzenie było jednak krótkotrwałe. Zdrada des Rochesa nie przyniosła Janowi oczekiwanych korzyści, gdyż Artur zdołał zbiec i podążył na dwór Filipa Augusta. Tymczasem hrabia Flandrii i wielu rycerzy złożyło śluby krucjatowe i opuściło dwór króla Jana, który musiał podpisać traktat wLe Goulet w 1200 r., w którym uznawał francuskie nabytki w Normandii,Berry iOwernii. Sam został uznany za panaAndegawenii. Obiecał również, że nie będzie nakłaniał swoich sojuszników do ataku na monarchięKapetyngów.
Początek końca imperium andegaweńskiego rozpoczął się niedługo później od sprawy Lusignanów, których Jan uczynił najpotężniejszymi baronami w regionie. W sierpniu 1200 r. oddalił swoją pierwszą żonę i ożenił się zIzabelą z Angoulême, która była już zaręczona zHugonem IX z Lusignan. Król nie przejął się jego protestami, na domiar złego odebrał rodowi hrabstwoMarche. Lusignanowie udali się po pomoc do Filipa Augusta, który skorzystał z okazji. Ponieważ Jan był jego lennikiem jako książę Normandii, Filip oskarżył go ofelonię i skonfiskował jego francuskie posiadłości, które nadał w lenno Arturowi. Po stronie króla Francji opowiedzieli się hrabiaRajmund VI z Tuluzy i Renald de Dammartin. Jana opuściła większość stronników. Pozostał tylkokról NawarrySancho VII, który sam potrzebował pomocy.
W 1202 r. Artur i Lusignanowie zaatakowaliPoitou, a Filip uderzył na Normandię, zdobywając wiele zamków. Jan przebywał wówczas wLe Mans. Natychmiast ruszył na południe, odnosząc liczne sukcesy, m.in. do jego niewoli dostał się książę Artur wraz z całym orszakiem. Opanowano również ziemie wicehrabiego Limousin. Sukces zaprzepaściło postępowanie Jana. Artur zginął w tajemniczych okolicznościach w kwietniu 1203 r. Król nie okazywał też litości rycerzom znajdującym się w jego niewoli. To spowodowało, że większość jego stronników przeszła na stronę Filipa Augusta. Wkrótce poddało mu sięAlençon w Normandii.Vaudreuil skapitulowało bez walki. W 1204 r., po 6-miesięcznym oblężeniu, upadł zamekGaillard. Podczas 3-tygodniowej kampanii Filip August opanowałFalaise,Caen,Bayeux,Argentan iLisieux. Wojska bretońskie opanowałyMont Saint-Michel iAvranches. Tours upadło w 1204 r.,Chinon rok później. Rouen otworzyło swoje bramy bez walki.
1 kwietnia 1204 r. zmarła królowa Eleonora Akwitańska, co załamało wierność akwitańskich wasali króla Jana, którzy masowo przechodzili na stronę króla Filipa. Do rywalizacji przyłączył siękról KastyliiAlfons VIII Szlachetny, który zażądałGaskonii jako zaległego posagu dla swojej żony, a siostry Jana,Eleonory. Gaskonia pozostała jednak wierna Janowi. W 1206 r. Jan musiał podpisać pokój i uznać wszystkie zdobycze Filipa.
Podczas tej wojny król Jan wprowadził zmiany w królewskiej flocie, której nową bazą uczyniłPortsmouth (dotychczasowi królowie główną bazę floty utrzymywali wSandwich). Powołał teżAdmiralicję, w skład której weszło 4 admirałów. Za jego panowania zaszły pewne zmiany w budowie okrętów, m.in. wprowadzono dodatkowe żagle. Za czasów Jana I zbudowano również pierwszy duży okręt transportowy.
W międzyczasie Jan popadł w konflikt zpapieżemInnocentym III. Powodem sporu była obsada stolicy arcybiskupiej wCanterbury po śmierciarcybiskupaHuberta Waltera, który zmarł 13 lipca 1205 r. Na temat osoby nominata doszło do sporu między królem i biskupami a kapitułą w Canterbury. Doszło to tego, że i król i kapituła wybrali swoich kandydatów. Kiedy obydwaj nominaci pojawili się wRzymie, papież unieważnił ich nominacje i wybrał własnego kandydata,Stephena Langtona. Król Jan odmówił zaakceptowania Langtona jako arcybiskupa. Na tym stanowisku poparł go angielski kler i baronowie.
W lipcu 1207 r. Jan wygnał mnichów z Canterbury. W odpowiedzi papież nałożył interdykt na Królestwo Anglii. Król odpowiedział konfiskatą majątków kościelnych. Konflikt przeciągał się, a papież, obawiając się upadku wiary w Anglii, zezwolił w 1209 r. na odprawianie mszy przed kościołami. W listopadzie 1209 r. papież ekskomunikował króla Jana. W lutym 1213 r. papież zagroził Janowi pozbawieniem go korony, jeśli się nie podda. Król musiał się ugiąć i w 1213 r., w obecności legatów papieskich w kościeletemplariuszy wDover, król oddał swoje państwo w opiekę Boga i świętych Piotra i Pawła. Zobowiązywał się płacić również roczną daninę papieżowi w wysokości 1000 marek (700 z Anglii i 300 z Irlandii). Papież ze swej strony udzielił poparcia Janowi w konflikcie z baronami.
Janowi udało się utrzymać i utwierdzić swoją władzę na wyspach. W 1208 r. wyprawił się do południowejWalii, w 1209 r. na pogranicze szkockie, w 1210 r. do Irlandii, a w 1211 r. stłumił powstanie w północnej Walii. Te kampanie kończyły się sukcesami króla Jana. Jego głównym celem pozostawało jednak odzyskanie andegaweńskich posiadłości na kontynencie. Aby zdobyć fundusze potrzebne na wyprawę, Jan nałożył ogromne podatki na Żydów i feudałów oraz skonfiskował majątki Kościoła. W 1212 r. był już gotowy do wojny, ale konflikt z baronami uniemożliwił mu wypłynięcie. W tym samym czasie plany inwazji na Anglię snuł Filip August, aleWilliam de Longespee, 3. hrabia Salisbury zniszczył francuską flotę podDamme.
Dopiero w lutym 1214 roku Jan przeprawił swoją armię na kontynent i wylądował wLa Rochelle. Zawarł również sojusz z cesarzem Ottonem IV i hrabią FlandriiFerdynandem, którzy mieli zaatakować Francję od północy. Jan zaatakował z Gaskonii, bezskutecznie próbując zdobyćAngers. Królowi udało się przeciągnąć na swoją stronę Lusignanów i przy ich pomocy zdobyć miasto. Wtedy pojawiły się wojska francuskie pod dowództwem następcy tronu, księciaLudwika, które zmusiły Jana do ucieczki. Pomimo przewagi liczebnej Anglików inicjatywa należała do Francuzów, którzy odzyskiwali utracone zamki. Król Jan mógł się pocieszać tylko tym, że doprowadził do podziału sił francuskich i Filip stanie z mniejszymi siłami przeciwko wojskom cesarskim.
W sierpniu 1214 r. do Jana dotarła wieść obitwie pod Bouvines, stoczonej 27 lipca, zakończonej całkowitą klęską wojsk cesarskich. Tym samym stało się jasne, że kampania na kontynencie została przegrana. Nie odzyskano żadnych ziem, prestiż został poważnie nadwątlony, Anglia stała na skraju bankructwa, a skarb świecił pustkami. Po powrocie do Anglii Jan musiał stawić czoło rebelii baronów.
Król Jan podpisuje Wielką Kartę SwobódNagrobek króla Jana w katedrze w Worcester
Na skutek niepowodzeń wojennych, wysokich podatków i nadużyć królewskich urzędników doszło do równoczesnego buntu duchownych, szlachty i miast. 10 czerwca 1215 roku kilku baronów połączyło siły i ruszyło naLondyn. Wymusili oni na królu podpisanie wRunnymede podWindsorem 15 czerwca 1215Wielkiej Karty Swobód. Zapisy Karty gwarantowały miastom wolność handlu, duchownym prawo obsadzania biskupów. Król nie mógł podwyższać podatków bez porozumienia z radą królewską złożoną z baronów, biskupów i arcybiskupa oraz więzić nikogo bez wyroku sądowego. Złamanie przez króla któregoś z ustaleń uprawniało baronów do wypowiedzenia posłuszeństwa i nawoływania do powszechnego powstania. Uważa się, że Wielka Karta dała początek ustrojowi Anglii i przyczyniła się do powstania parlamentu. Ze swej strony baronowie złożyli przysięgę na wierność Janowi.
Rychło jednak okazało się, że Jan nie ma zamiaru przestrzegać postanowień Wielkiej Karty. Już latem 1215 r. doprowadziło to do wojny między królem a jego baronami.
Konflikt ten szybko przekształcił się w konflikt dynastyczny, gdyż baronowie postanowili zdetronizować króla Jana, a na jego miejsce wybrali księcia Ludwika, następcę tronuFrancji. W listopadzie 1215 r. Ludwik wysłał posiłki do Anglii, sam przybył wiosną 1216 r. i ruszył za królem Janem, który znajdował się wKencie. Marsz był jednak powolny, gdyż inwazja francuska spotkała się z nieprzychylnym odzewem ze strony papieża, który był seniorem króla Anglii.
Do Kentu wojska Ludwika dotarły 21 maja 1216 roku. Król Jan nie zdecydował się na bitwę i uciekł doWinchesteru. Ludwik uzyskał wolną drogę doLondynu. Do stolicy Anglii wkroczył bez walki i w katedrze św. Pawła został okrzyknięty królem. Wielu baronów złożyło mu hołd, wśród nich był równieżkról SzkocjiAleksander II. Ludwik rychło ponowił pościg za Janem. 14 czerwca zdobył Winchester. Następnie ruszył oblegać główny port na kanaleLa Manche,Dover. Trwające od 19 lipca do 14 października oblężenie nie przyniosło rezultatów i Ludwik wycofał się do Londynu.
Tymczasem wojska króla Jana oblegałyRochester, który kilka lat wcześniej został na rozkaz Jana mocniej ufortyfikowany. Oblężenie więc przedłużało się. Tymczasem stan zdrowia króla pogarszał się. Zmarł on 18 lub 19 października 1216 wzamku w Newark. Jako przyczynę jego śmierci podaje się główniedyzenterię, wypicie zbyt dużej ilości młodego brzoskwiniowego wina lub nawet otrucie.
Król Jan został pochowany wkatedrze w Worcester. Pozostawił po sobie tak złą pamięć[potrzebny przypis], że nigdy już nie dawano następcom tronu imienia Jan.
29 sierpnia 1189 r. w Marlborough Castle Jan poślubiłAvisę (ok. 1170 – 14 października 1217), córkę i dziedziczkęWilliama Fitz Roberta, 2. hrabiego Gloucester i Hawisy de Beaumont, córki2. hrabiego Leicester. Nie wiadomo, czy Jan i Avisa mieli razem dzieci. Małżeństwo zostało rozwiązane ok. 1199 r.
W plebiscycie Magazynu HistorycznegoBBC z 2006 roku Jan został wybrany na „najgorszego Brytyjczyka” XIII w. Postać Jana występuje w opowieściach i filmach oRobin Hoodzie. Często jako jedna z ważniejszych postaci negatywnych
W filmie animowanymRobin Hood wytwórniWalta Disneya z 1973 roku ukazany jest jako chciwy, antropomorficzny lew. Głos w wersji angielskojęzycznej podkłada muPeter Ustinov, w polskiejJan Peszek.
Charles Phillips: The Illustrated Encyclopedia of Royal Britain. John Haywood, Richard G. Wilson (konsult.). New York: Metro Books, 2011.ISBN 978-1-4351-1835-5. Brak numerów stron w książce
Wilfred LewisW.L.WarrenWilfred LewisW.L.,King John, Berkeley: University of California Press, 1978,ISBN 0-520-03643-3,OCLC4274479. Brak numerów stron w książce
_(cropped).jpg)
_by_English_School.png)
.svg)
