Jan XI (łac.Ioannes XI, ur. wRzymie, zm. w935 tamże) –papież w okresie od marca 931 do grudnia 935[1].
Pochodził z Rzymu i zostałkardynałem-prezbiterem od Najświętszej Marii Panny naZatybrzu, w wieku dwudziestu kilku lat[2]. Jego prawdziwe imię brzmiało Aleksander[1]. WedługLiber Pontificalis iLiutpranda z Cremony, Jan byłnieślubnym dzieckiemMarozji i papieżaSergiusza III[2][3], a co za tym idzie pochodził z roduTusculum[4].
Papież, na prośbęopata Odona, potwierdził opiekęStolicy Piotrowej nadopactwem w Cluny[2]. Na początku 932 roku, cesarz bizantyńskiRoman I Lekapen zwrócił się do papieża z prośbą o udzielenie zgody nakonsekrację jego 15-letniego syna, Teofilakta napatriarchę Konstantynopola[2]. Jan, za namową swojej matki, zgodził się i wysłał na intronizację (27 lutego 933) dwóchbiskupów jako legatów papieskich[2]. W lecie 932, Marozja owdowiała i natychmiast poślubiła swojego szwagra króla Włoch, Hugona z Prowansji[2]. Wkrótce potem, przyrodni brat papieża,Alberyk II, który ostro sprzeciwiał się małżeństwu matki wystąpił przeciw niej i przeciw Janowi[1]. W grudniu 932 roku Alberyk z uzbrojonym tłumem wkroczył naZamek Świętego Anioła, gdzie rezydowała Marozja i wtrącił ją wraz z Janem do więzienia, a następnie ogłosił się senatorem wszystkich Rzymian i księciem Rzymu[2]. Papież został prawdopodobnie zwolniony z więzienia, lecz pozostał całkowicie podporządkowany swojemu bratu, który nałożył na niego areszt domowy naLateranie[2].
Według jednej z teorii papież i Marozja zostali zamordowani pod koniec 935 roku[1]. Jan XI został pochowany wbazylice św. Jana na Lateranie.
