 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 26 stycznia 1895 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 stycznia 1973 | ||
| Minister Spraw Zagranicznych (na obczyźnie) | |||
| Okres | od 18 lipca 1972 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Poseł RP w Danii | |||
| Okres | od 1 czerwca 1936 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | likwidacja placówki wobec agresjiIII Rzeszy na Danię | ||
| Chargé d’affaires RP w Estonii | |||
| Okres | od 1 lipca 1933 | ||
| Poprzednik | Konrad Libicki (poseł) | ||
| Następca | Wacław Przesmycki (poseł) | ||
| Odznaczenia | |||
           | |||
| |||
Jan Michał Polikarp Starzewski (ur.26 stycznia1895 wWadowicach, zm.25 stycznia1973 wLondynie) – polski dyplomata, działacz emigracyjny, i minister spraw zagranicznych (1972–1973)Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na obczyźnie.
Młodszy synTadeusza, doktora praw, notariusza i Heleny z Hajdukiewiczów. W 1913 zdał egzamin maturalny wc. k. Gimnazjum III w Krakowie[1]. W tym samym roku rozpoczął studia prawnicze naUniwersytecie Jagiellońskim, które przerwał po wybuchuI wojny światowej.
Od września 1914 służył wLegionach Polskich, był oddelegowany do Departamentu WojskowegoNaczelnego Komitetu Wojskowego, którym kierowałWładysław Sikorski, następnie do Komendy Legionów. Od lipca 1915 do grudnia 1915 służył wII Brygadzie Legionów. W 1916 opublikowałWiersze wojenne. W 1917 wznowił studia, przez cały rok 1918 pracował w Misji Polskiej wBernie. Od stycznia 1919 służył w Wojsku Polskim, walczył wwojnie polsko-ukraińskiej. 28 lipca 1919 został mianowany sekretarzem Poselstwa RP wBerlinie, ale 30 lipca 1919 powrócił do czynnej służby wojskowej, otrzymał przydział do dowództwa5 Armii, służył jako oficer łącznikowy przy francuskiej misji wojskowej. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniukapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 833. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do5 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie[3].
Po zakończeniu działań wojennych, powrócił w 1920 na placówkę w Berlinie. Równocześnie w 1920 ukończył studia prawnicze. Od lipca 1921 pracował wMinisterstwie Spraw Zagranicznych, w tym samym roku obronił pracę doktorską. W czasie pracy w MSZ był wysyłany na placówki dyplomatyczne – do Bukaresztu (od marca 1923 do 1925), gdzie był II sekretarzem Poselstwa RP, oraz do Paryża (od lipca 1926 do marca 1928), gdzie pracował jako I sekretarz Ambasady RP. Od lipca 1933 do grudnia 1934 pełnił funkcjęchargé d’affaires w poselstwie RP wTallinnie. Od czerwca 1936 do kwietnia 1940 był Posłem Nadzwyczajnym i Ministrem Pełnomocnym[4] wKopenhadze. Danię opuścił poataku wojsk niemieckich na ten kraj. Przebywał następnie wWielkiej Brytanii, początkowo krótko pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, następnie w Biurze Prac Politycznych, Ekonomicznych i Prawnych oraz Ministerstwie Spraw Kongresowych. W grudniu 1944 został kierownikiem Wydziału Europy Środkowo-Wschodniej MSZ.
PoII wojnie światowej pozostał w Wielkiej Brytanii. Do 1952 pracował w Ministerstwie Spraw ZagranicznychRządu RP na uchodźstwie. Był członkiem władz Instytutu Badania Spraw Międzynarodowych, w 1947 został redaktorem naczelnym kwartalnika IBSMSprawy międzynarodowe (ukazało się osiem numerów),. W marcu 1947 należał do założycieliInstytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, od 1948 kierował wspólnie zKonradem Libickim pismemNiepodległość. Od 1952 był członkiem Wydziału Studiów Instytutu Piłsudskiego, był współzałożycielem (1948), prezesem zarządu i wykładowcą Szkoły Nauk Politycznych i Społecznych w Londynie.
Był działaczemLigi Niepodległości Polski, od 1954 był członkiem Głównego Komitetu Wykonawczego tej partii[5]. 31 lipca 1954 został członkiemTymczasowej Rady Jedności Narodowej, od 27 sierpnia 1954 był kierownikiem Działu Spraw ZagranicznychEgzekutywy Zjednoczenia Narodowego (nieformalnym ministrem spraw zagranicznych przeciwników obozu prezydentaAugusta Zaleskiego). Tę ostatnią funkcję pełnił do rozwiązania EZN w 1972. Na przełomie 1966 i 1967 przejściowo kierował Egzekutywą po dymisjiAdama Ciołkosza i przed wyboremKazimierza Sabbata. Uczestniczył też w pracachZgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych. Wspierał działania na rzecz integracji europejskiej.
W lipcu 1972 został ministrem spraw zagranicznych w rządzieAlfreda Urbańskiego, swoją funkcję pełnił do śmierci. Zmarł 25 stycznia 1973 roku. Został pochowany naBrompton Cemetery (sektor 2 numer 6022, główna aleja)[6].
Był synemTadeusza Starzewskiego i bratemMacieja Starzewskiego. W 1921 ożenił się zMagdaleną A. Kossak, z którą miał córkę Teresę (ur. w 1922 r., 1o votohrabinaPlater-Zyberk, 2o voto Burignat)[14]. Małżeństwo rozpadło się w 1924 r., unieważniono je w 1928 r. Następnie był ponownie żonaty z Anną Rościszewską[14].
