| |||
| Data śmierci | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce pochówku | |||
| Biskup wrocławski | |||
| Okres sprawowania | 1292-1301 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Nominacja biskupia | 24 kwietnia 1292 | ||
| |||
Jan z przydomkiemRomka herbuSulima (zm.19 listopada1301) –biskup wrocławski od1292 r. O jego pochodzeniu z rodu Sulimów wspominaDługosz. Należał do otoczenia biskupaTomasza Zaremby. Po raz pierwszy w źródłach pojawia się w1267 r. jakokapelan tegożbiskupa.
W początkach1268 r. zostałkanonikiem wrocławskim. W tym też roku występuje w jednym z dokumentów z tytułemmagistra, co wskazywałoby na wykształcenie uniwersyteckie Jana. Podczas wieloletniego sporu Tomasza Zaremby z księciemHenrykiem Prawym, toczonego na tle ekonomicznych uprawnień biskupa i ujawniającego przy okazji, według niektórych badaczy, podziały narodowościowe naŚląsku w tym okresie, konsekwentnie stał po stronie biskupa. Przebywał w jego otoczeniu podczas oblężenia Tomasza wRaciborzu w1287 r. (wymieniony jest wliście żelaznym wydanym biskupowi przez księcia 13 kwietnia 1287). Oprócz prebendy kanonika wrocławskiego miał wówczas takżedziekanię wkolegiacie głogowskiej (od marca tego roku).
Po śmierci Tomasza Zaremby, Jan został wybrany24 kwietnia 1292 r. przezkapitułę wrocławską biskupem i zatwierdzony przezpapieża. Według Długosza, Jan był kandydatem polskiej części kapituły, przeciwko popieranemu przez Niemców księciuKonradowi Garbatemu.
Jan Romka kontynuował politykę biskupa Tomasza, starając się utrzymać i poszerzyć wpływy oraz przywileje ekonomiczne biskupów wrocławskich. Jego sytuacja była o tyle łatwiejsza, że po śmierci Henryka Prawego, który nie pozostawił żadnego potomka, książęta toczyli walkę o dziedzictwo po nim, a żaden z nich nie uzyskał znaczącej przewagi i nie mógł marzyć o potędze Probusa.Książę świdnicko-jaworskiBolko Surowy próbował podważyć uzyskany przez biskupa Tomasza II od Henryka Prawego w1290 r. przywilej, dotyczącykasztelanii nysko-otmuchowskiej, czyniący biskupów wrocławskich niezależnymi panami tej ziemi. W tym celu Bolko zajął zamki kasztelanii. Ludzie księcia dokonali też napadu i rabunku orszaku biskupa Jana udającego się zNysy doTrzebnicy. Odpowiedzią biskupa było obłożenie księciaklątwą, a jego władztwainterdyktem nasynodzie diecezjalnym weWrocławiu (1296). Uwikłanie Bolka w spór zWacławem II ułatwiło działanie Janowi. Przy okazji negocjacji pokojowych prowadzonych między Bolkiem Srogim a Wacławem II, biskup wrocławski uzyskał, przy pośrednictwie biskupa krakowskiegoJana Muskaty, reprezentującegopanującego w Krakowie Wacława, zrzeczenie się przez księcia świdnickiego pretensji doksięstwa nyskiego (1297).
Rosnący w potęgę biskup wrocławski włączył się w1299 r. w konflikt pomiędzyHenrykiem Głogowczykiem a jego bratem Konradem Garbatym. Jan wystąpił w obronie swego byłego kontrkandydata do tronu biskupiego, któremu książę Henryk nie chciał zwrócić księstwa żagańskiego, zajętego po wyborze Konrada na patriarchęakwilejskiego. Niezatwierdzony przezpapieża Bonifacego VIII Konrad powrócił na Śląsk, gdzie został uwięziony przez brata. Interwencja biskupa Jana, wsparta ekskomuniką Henryka i wasali książąt, spowodowała, że Głogowczyk uwolnił Konrada i zwrócił mu księstwo. Biskup uzyskał dodatkowo potwierdzenie wszystkich przywilejów biskupstwa wrocławskiego (24 kwietnia1300).
Biskup Jan współpracował zmetropolitą gnieźnieńskimJakubem Świnką. Długosz podaje nawet, że brał udział w koronacjachPrzemysła II (1295) i Wacława II (1300) wGnieźnie. Historycy ustalili na podstawie dokumentów, że to jednak wymysł kronikarza, mający prawdopodobnie potwierdzić ścisłe związki obu hierarchów.
W administrowaniu diecezją, Jan troszczył się o kościoły w diecezji (m.in. kontynuowanie przebudowykatedry wrocławskiej), dbał o rozwój szkół parafialnych. Zwołał przynajmniej jeden synod diecezjalny (1296).
