Ten artykuł dotyczy lekarza. Zobacz też:Inne osoby o tym imieniu i nazwisku. | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| profesor nauk medycznych | |||
| Specjalność: chirurgia | |||
| Alma Mater | |||
| Habilitacja | |||
| Nauczyciel akademicki | |||
| Uczelnia | Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu | ||
| 1 rektor WSWF | |||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Jan Krotoski (ur.17 października1895 wStarym Gostyniu, zm.22 listopada1969 wPoznaniu) –profesor, pierwszy rektorWyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu, kierownik Zakładu Chirurgii Operacyjnej i Doświadczalnej Akademii Medycznej, kierownik Zakładu Traumatologii Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego.
Urodził się w Starym Gostyniu, w rodzinie dra filozofiiKazimierza Krotoskiego i Tekli z Sobkowskich[1][2]. Ukończył w 1913 szkołę średnią wNowym Targu. Studiował medycynę naUniwersytecie Jagiellońskim wKrakowie iUniwersytecie Poznańskim. PodczasI wojny światowej został wcielony doarmii austriackiej. W latach 1918–1921 służył wWojsku Polskim. Wziął udział wwojnie polsko-bolszewickiej w służbach sanitarnych. W 1921 został asystentem przy Katedrze Anatomii Opisowej i Topograficznej na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Dyplom lekarski otrzymał w 1924 i rozpoczął pracę w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Poznańskiego pod kierownictwemAntoniego Jurasza.
W 1931habilitował się z chirurgii na wydziale lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego na podstawie rozprawy pt.Leczenie złotem gruźlicy kości i stawów. W 1938 otrzymał zadanie zorganizowania Zakładu Chirurgii Operacyjnej i Doświadczalnej Akademii Medycznej.
We wrześniu 1939 służył jakoporucznik-lekarz chirurgArmii „Poznań”, brał udział wbitwie nad Bzurą. Po dostaniu się do niewoli niemieckiej pracował jako chirurg w szpitalach dla jeńców (Kutno,Łódź,Szpital Ujazdowski-Warszawa). W styczniu 1940 dostał się do Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, gdzie od kwietnia 1940 pracował jako lekarz cywilny. Brał czynny udział w konspiracji i w tajnym nauczaniu, prowadził wykłady na tajnymUniwersytecie Ziem Zachodnich. Brał udział wpowstaniu warszawskim.
Po wojnie powrócił do Poznania by kontynuować organizację Zakładu Chirurgii. Rozpoczął pracę nad sztucznym sercem i sztucznymi płucami.
Po utworzeniu w 1950Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu został jej pierwszymrektorem.
Był członkiem Towarzystwa Chirurgów Polskich, Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgicznego, Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgów-Urologów, Niemieckiego Towarzystwa dla Schorzeń Trawienia i Przemiany Materii.
W 1965 przeszedł na emeryturę.
Zmarł 22 listopada 1969 w Poznaniu. Pochowany nacmentarzu Junikowo (pole 20, kwatera A-6-12)[3].
