Jack Nicholson, właśc.John Joseph Nicholson (ur.22 kwietnia1937 wNeptune City) –amerykańskiaktor,reżyser,scenarzysta iproducent filmowy. Uznawany za jednego z najsławniejszych i najczęściej nagradzanych aktorów w historiikina[2]. Odgrywał role postaci komiksowych, romantycznych głównych bohaterów, antybohaterów, jak i złoczyńców, w wielu filmach grał „wiecznego outsidera, sardonicznego włóczęgę”, zbuntowanego przeciwko strukturze społecznej[3]. Postacie grane przez niego często cechujeekscentryczny,neurotyczny bądźpsychopatyczny charakter[4].
Urodził się 22 kwietnia 1937 w Bellevue Hospital naManhattanie w stanieNowy Jork[5]. Matka Nicholsona,June Frances Nicholson(inne języki) (1918 – 31 lipca 1963), byłatancerką pochodzeniairlandzkiego,angielskiego,niemieckiego iwalijskiego[6], która występowała pod pseudonimemJune Nilson[7][8]. Nicholson nigdy nie poznał prawdy o tym, kim jest jego biologiczny ojciec[9]. Według jednej z teorii był nimwłosko-amerykański showmanDonald Furcillo (1909–1997), za którego jego matka wyszła w 1936, jednak rozstała się z nim wkrótce po tym, jak zdała sobie sprawę, że mężczyzna jest już żonaty[10][8][11][12]. Inna teoria głosi, że biologicznym ojcem Nicholsona mógł byćłotewski pianista i właściciel studia tanecznegoEddie King[13][14]. Według innych źródeł, sama kobieta nie była pewna tożsamości ojca swojego syna[7][13]. Rodzice matki – John Nicholson (dekorator witryn sklepowych) i Ethel May Nicholson (szwaczka i malarka, zm. 6 stycznia 1970) – zgodzili się na wychowanie dziecka jako własne, bez ujawniania jego prawdziwego pochodzenia, tym samym Jack uważał swoją matkę za swoją siostrę[5]. Prawdy o swojej rodzinie i o tym, że jest nieślubnym dzieckiem, dowiedział się dopiero w 1974 od redaktorówtygodnika „Time”[15][16]. June Nicholson w trakcieII wojny światowej wyszła za pilota testowego, Murraya „Boba” Hawleya jra., z którym miała córkę Pamelę (ur. 1946) i syna, Murraya jra.[17]. Nicholson często odwiedzał Hawleyów w ich domu[18]. Zastępczym ojcem dla chłopca stał się jednak mąż jego ciotki Lorraine, kierownik pociągu i były futbolista George Smith[19].
Identyfikował się jakoIrlandczyk, porównując się dodramaturgaEugene’a O’Neilla, którego zagrał w filmieCzerwoni (1981). Powiedział: „Nie mówię, że jestem tak ciemny jak on, ale jestem pisarzem, jestem Irlandczykiem, miałem problemy z moją rodziną”[8].
Pierwsze lata życia spędził przy Steiner Avenue 2 w dzielnicyNeptune City w stanieNew Jersey[20][21][10][22][23]. Był otyłym dzieckiem i młodocianym chuliganem o wybuchowym charakterze, jednocześnie uchodził za osobę przyjacielską i otwartą, choć pozbawioną pewności siebie[24]. Był fanem komiksów, w tym serii oBatmanie – jego ulubioną postacią byłJoker[18]. Interesował się sportem, szczególnie futbolem amerykańskim, baseballem i koszykówką[18], a jego idolem z dzieciństwa byłbaseballistaJoe DiMaggio[25].
Przed rozpoczęciem szkoły średniej przeprowadził się z rodziną do mieszkania przy 505 Mercer Avenue wSpring Lake(inne języki) w stanieNew Jersey[10]; jednym z jego klasowych kolegów byłRussell Schweickart, późniejszy astronauta[26]. Uczęszczał do pobliskiegoManasquan High School(inne języki)[21], w której w 2001 jego imieniem nazwano szkolną aulę oraz nagrody przyznawane uczniom wykazującym wybitne zdolności aktorskie[27]. W okresie licealnym pisał artykuły sportowe do szkolnej gazetki „The Blue and Gray”[28]. Jako nastolatek dorabiał, nosząc kije golfowe i pracując jakoratownik morski[29]. W okresie dorastania stał się przystojnym mężczyzną z „zadziornymi brwiami, urzekającym spojrzeniem, idealnym nosem, szerokim uśmiechem i lśniącym, równym uzębieniem”[30]. Po zdaniu matury we wrześniu 1954 poleciał doLos Angeles, gdzie zamieszkał z matką (którą wówczas uważał za swoją siostrę)[31]. Dorabiał, pracując w sklepie z zabawkami[32].
Zapragnął zostać aktorem, odkąd obejrzał filmThe Babe Ruth Story (1948) zWilliamem Bendiksem[38]. W czasach licealnych wystąpił w roli szaleńca w szkolnym przedstawieniuThe Curious Savage Johna Patricka[28]. W maju 1955 rozpoczął pracę w kancelarii działu filmów rysunkowych wytwórniMGM z siedzibą wCulver City[39]. Po jakimś czasie dostał propozycję pracy animatora, ale odmówił, powołując się na chęć zostania aktorem[34]. Zwrócił na siebie uwagę producenta filmowegoJoe Pasternaka, jednak zignorował jego rady, by udał się na lekcje dykcji i gry aktorskiej[40]. Zamiast tego zaczął chodzić nacastingi i zatrudnił agenta, Freda Katza, który jednak nie znalazł mu żadnej pracy[40].
W 1957 odbył staż w Players’ Ring Theatre naSanta Monica Boulevard, gdzie zagrał niewielką rolę w spektakluTea and Sympathy[40]. Później zagrał kolejne małe role w spektaklach teatralnych, a także w telewizyjnych operach mydlanych[3]. Utraciwszy pracę w dziale animacji studia MGM, którego zostało zamknięte, przez prawie rok żył z zasiłku dla bezrobotnych[41]. Po tym czasie został zatrudniony jako aktor w programach telewizyjnychMatinee Theater iDivorce Court[41]. Pobierał lekcje aktorstwa u Jeffa Coreya, Erika Morrisa iMartina Landaua[42]. Uczył się także wActors Studio w Los Angeles[43].
Niedługo po nawiązaniu współpracy z agentem Byronem Griffithem w 1957 zadebiutował tytułową rolą Jimmy’ego Wallace’a, wrażliwego licealisty, który staje się młodocianym przestępcą, w niskobudżetowym dramacie młodzieżowym Joe AddisaThe Cry Baby Killer(inne języki) (1958)[44]. Przez kolejną dekadę kontynuował współpracę z producentem filmu,Rogerem Cormanem, występując w kilku reżyserowanych i produkowanych przez niego filmach klasy B: zagrałmasochistycznego pacjenta dentysty i przedsiębiorcy pogrzebowego Wilbura Force’a w komedii grozySklepik z horrorami (Little Shop of Horrors,1960), Rexforda Bedlo (synaczarodzieja, dr. Adolphusa Bedlo) w filmieKruk (The Raven,1963),francuskiego oficera Andre Duvaliera uwiedzionego przez złego ducha w filmieStrach (The Terror,1963; na planie zadebiutował jako reżyser, realizując jedną ze scen) i Gino w dramacie gangsterskimMasakra w dniu Świętego Walentego(inne języki) (The St. Valentine’s Day Massacre,1967)[45].
Poza współpracą z Rogerem Cormanem wystąpił także w filmach innych reżyserów. W 1960 pojawił się w trzech filmach: zagrał nastolatka wniskobudżetowej produkcjiRicharda RushaZa wcześnie na miłość(inne języki) (Too Soon to Love), gangstera Weary’ego Reilly w wielkobudżetowym dramacie Irvinga LerneraStuds Lonigan i psychopatycznego zabójcę, Johnny’ego Varrona, głównego bohatera filmu Harveya BermanaPętla (The Wild Ride)[46]. Następnie zagrał wwesternie Johna A. BushelmanaThe Broken Land (1962), a na planie filmu wykorzystał umiejętność jazdy konno, której nauczył się w stadninie Sam’s Rocking House Stables w Griffith Park whrabstwie Burbank[47]. W międzyczasie zmienił agenta na Sandy’ego Breslera[48]. Zaczął też pisać swoje pierwsze scenariusze, w tej roli zadebiutował filmem akcjiJacka LeewoodaWyspa Grzmotu(inne języki) (Thunder Island, 1963), który współtworzył z Donem Devlinem[49]. W pierwszej połowie lat 60. wystąpił także w wielkobudżetowym filmieJoshui LoganaEnsign Pulver (1963)[50].
W1967 zagrał jedną z głównych ról w filmach motocyklowych:Aniołowie Piekła (Hell’s Angels on Wheels, 1967) iRozróba (Rebel Rousers, 1967), jednak za występ w obu zebrał krytyczne recenzje[54]. W tym samym roku kinową premierę miał napisany przez niego dramat w reżyseriiRogera CormanaPodróż (The Trip), który przyniósł zysk w wysokości 6 mln dol.[55].Peter Fonda po przeczytaniu scenariusza był pod ogromnym wrażeniem umiejętności pisania scenariuszy przez Nicholsona i uważał, że może to być świetny film, jednak był rozczarowany tokiem akcji filmu, za co obwiniał montaż, który przekształcił go w „przewidywalny” film[56]. Nicholson był także scenarzystą filmu psychodelicznegoRicharda RushaDzieci miłości (Psych-Out,1968), w którym zagrał rockandrollowca „Stoneya”, a także współautorem scenariusza i współprocentem (zBobem Rafelsonem) filmuGłowa(inne języki) (Head, 1968)[57].
Jako aktor zyskał rozgłos i uznanie branży rolą hippisowskiego prawnika George’a Hansona borykającego się z problemem alkoholowym w kasowymfilmie drogiDennisa HopperaSwobodny jeździec (Easy Rider,1969),[58][59]. Za występ wSwobodnym… był nominowany doOscara iZłotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego oraz został okrzyknięty wykonawcą najlepszej roli drugoplanowej roku przezStowarzyszenie Nowojorskich Krytyków Filmowych[60]. Według biografa Johna Parkera rola wSwobodnym… umieściła Nicholsona wśród „antybohaterów”, takich jakHumphrey Bogart iJames Cagney, jednocześnie promując go na „bohatera numer jeden w ruchu kontrkulturowym”[58]. Nicholson przyznał później, jak ważna była dla niego rola w tym filmie: „W pierwszych filmach (…) widziałem tylko tego zdesperowanego młodego aktora, który próbował wyskoczyć z ekranu i stworzyć karierę filmową”[61]. Dzięki roli wSwobodnym jeźdźcu został dostrzeżony przez reżyseraStanleya Kubricka, który obsadził Nicholsona w roliNapoleona Bonapartego w filmie o życiu dowódcy, jednak pomimo produkcji filmu, projekt z powodu zmiany właścicielaMGM i innych kwestii, zakończył się fiaskiem[62][63].
Po występie wSwobodnym jeźdźcu zagrał Tada Pringle’a, przyrodniego brata Daisy Gamble (Barbra Streisand) w filmieVincente MinnellegoW pogodny dzień zobaczysz przyszłość(inne języki) (On a Clear Day You Can See Forever, 1970), a za swoją rolę w filmie zebrał głównie negatywne recenzje[64]. Dużo lepiej został oceniony przez krytyków za występ w roli Roberta Eroicy Dupea, pracownika platformy wiertniczej i niespełnionego pianistę, w kasowym filmiePięć łatwych utworów (Five Easy Pieces, 1970)[65]. Partnerująca aktorowi na planieKaren Black oceniła, że postać grana przez Nicholsona była stonowana i różniła się od prawdziwej osobowości aktora[66][67]. WedługDennisa McDougala(inne języki) film uczynił Nicholsona „nowymamerykańskim antybohaterem”[10].Krytyk filmowy Dennis Bingham zasugerował, że Nicholson „z rozmysłem stał się świadomym swego ciała aktorembrechtowskiego teatru absurdu, bardziej złożonym niż stosunkowo jednowymiarowyDean czyBrando, jednocześnie uosabiając i krytykując bohaterów, których gra, stosując różne maski. Bobby Dupea na przykład był zdolnym muzykiem, przyjmującym tożsamość prostaka, ale przybrał też wiele innych masek. W sekwencji rozgrywającej się w kręgielni, gdzie flitruje z dwiema dziewczynami (…) był utalentowanym pianistą udającym prostaka udającego wędrownego sprzedawcę telewizorów”[68]. Nicholson za występ wPięciu… był w 1971 nominowany doOscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[68].
Wcielił się w szaleńcaJacka Torrance’a w kasowymhorrorzeStanleya KubrickaLśnienie (1980) na podstawie powieściStephena Kinga[90][91]. Kubrick porównał Nicholsona do gwiazdZłotej Ery Hollywood:Jimmy’ego Cagneya iSpencera Tracy’ego[92], a pracę aktora na planie filmowym podsumował słowami: „[Jego praca] jest zawsze ciekawa, wyraźnie przemyślana i ma w sobieczynnik X, magię. Jack szczególnie nadaje się do ról, które wymagają inteligencji. Jest inteligentnym i piśmiennym człowiekiem, a takie działania są prawie niemożliwe. WLśnieniu wierzysz, że jest pisarzem, nieudanym lub innym”[92]. Nicholson o Kubricku mówił: „Jest wymagający. Zrobi scenę 50 razy i musisz być dobry, żeby to zrobić”[93].
Następnie zagrał włóczęgę Franka Chambersa w filmieBoba RafelsonaListonosz zawsze dzwoni dwa razy (The Postman Always Rings Twice, 1981) zJessiką Lange[94]. Za rolędramaturgaEugene’a O’Neilla w filmieWarrena Beatty’egoCzerwoni (Reds, 1981) był nominowany doOscara dla najlepszego aktora drugoplanowego[95]). Wcielił się w rolę agenta imigracujnego Charliego Smitha w filmie kryminalnymTony’ego RichardsonaNa granicy (The Border, 1982)[96]. Richardson podczas pracy na planie filmu chciał, aby Nicholson grał swoją rolę mniej ekspresywnie niż we wcześniejszych rolach[34]. Tak wspominał pracę Nicholsona na planie: „Jest taki, jakie były gwiazdylat 30. i40. Może przyjść na plan i dostarczyć, bez zamieszania, bez długiego chodzenia po nim. »Czego chcesz? Dobrze«. I po prostu robi to od razu. A potem, jeśli chcesz, żeby zrobił to w inny sposób przy następnym ujęciu, może się do tego przystosować”[34].
W marcu 1990 wraz zWarrenem Beattym podczas62. ceremonii wręczenia Oscarów ogłosił laureatanagrody za najlepszy film. Powrócił do roli Jake’a Gittesa w wyreżyserowanym przez siebie dramacie kryminalnymDwóch Jake’ów (The Two Jakes, 1990),kontynuacji filmuChinatown z 1974[110]. Za film zebrał głównie negatywne recenzje i poniósł z nim komercyjną porażkę, notując 15 mln dol. straty[111]. Następnie wyprodukował dramat Blaine NovakBlue Champagne zJennifer Nicholson(inne języki) iRebeką Broussard(inne języki), jednak film nigdy nie trafił do kin[112]. Za rolę porywczego pułkownika Nathana Jessupa, który próbuje tuszować przed wymiarem sprawiedliwości występujące wamerykańskiej armii zjawisko fali (za rolę otrzymał 5 mln dol.), wdramacieRoba ReineraLudzie honoru (1992) zTomem Cruise’em iDemi Moore otrzymał nominację doOscara dla najlepszego aktora drugoplanowego[113][114]. Reiner wspominał wpływ doświadczenia zawodowego Nicholsona na innychaktorów podczas prób słowami: „Miałem szczęście, że miałem Jacka Nicholsona. On wie, co robi, i za każdym razem przychodzi grać, w pełni występ! A to, co mówi wielu innymaktorom, to: »Ooooo, lepiej zabiorę się do mojej gry, ponieważ ten facet przychodzi grać! Więc nie mogę się powstrzymać; muszę do niego podejść. On nadaje ton«”[115].
W 1992 został współzałożycielem i współwłaścicielem restauracji „Monkey Bar” w Los Angeles, która została zamknięta wiosną 1996[116].
W 1994 został uhonorowany przezAmerykański Instytut Filmowy nagrodą za całokształt twórczości[120]. W 1996 ponownie nawiązał współpracę zTimem Burtonem, tym razem przy komedii fantastycznonaukowejMarsjanie atakują! (Mars Attacks!, 1996), w której wcielił się w podwójną rolę:prezydenta Stanów Zjednoczonych Jamesa Dale’a i dewelopera zLas Vegas Art Landa.Krytyk filmowyDavid Thomson stwierdził, że Nicholson w tym filmie wcielił się w jedną ze swoich najlepszych postaci ekranowych, tj. kogoś, kto jest „warczącym, tępym, inteligentnym, szlachetnym, łobuzem – wszystkie części Jacka”[121].
Za rolę Melvina Udalla – zabawnego, podłego powieściopisarza z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi – w kasowejkomedii romantycznejJamesa L. BrooksaLepiej być nie może (As Good As It Gets, 1997)[122] otrzymałOscarem dla najlepszego aktora pierwszoplanowego iZłoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu[123]. O kreowaniu roli Udalla powiedział: „Jestem aktoremmetody studio. Więc miałem skłonność do przedstawiania pewnego rodzaju klinicznego obrazu tego zaburzenia”[124]. Sam film odniósł ogromny sukces finansowy (zarobił 314 mlndol.), co uczyniło ten film drugim – poBatmanie – najbardziej dochodowym filmem z udziałem Nicholsona[36]. Aktor początkowo nie lubił grać roli mężczyzny w średnim wieku u boku znacznie młodszejHelen Hunt, widząc w tym klisz filmowy, jednak później stwierdził, że „Helen rozbroiła to na pierwszym spotkaniu”, dzięki czemu „przestał o tym myśleć”[122].Krytyk filmowyJack Mathews(inne języki) podsumował rolę Nicholsona w filmie jako „jeden z tych występów, które uświadamiają, jak dobrze bawi sięaktor”[122].ScenarzystaAndrew Horton opisał relacje na ekranie Nicholsona i Hunt jako "ogień i lód, olej i woda – pozornie kompletne przeciwieństwa"[125].
Zagrał drugoplanową rolę Charlesa Madisona w filmieJamesa L. BrooksaSkąd wiesz? (2010)[131]. Była to zarazem ostatnia rola Nicholsona w karierze aktorskiej. W następnych latach donoszono, że aktor wycofał się z aktorstwa w wyniku utraty pamięci[132]. We wrześniu 2013 w artykule czasopisma „Vanity Fair” Nicholson wyznał, że nie uważa się za emeryta, a jedynie, że jest teraz mniej skłonny do „bycia tam już”[133].
Znany był z powodu bogatego życia miłosnego[140][141][142], dzięki czemu znalazł się na liście "Top 10 Living Legends of Sex" czasopisma „Maxim”[143]. Ma co najmniej szóstkę dzieci z pięciu różnych związków, jednak ożenił się tylko raz[144]. Nicholson stwierdził, że dzieci „dają twojemu życiu rezonans, którego nie może mieć bez nich”, po czym dodał: „Jako ojciec jestem tam cały czas. Daję bezwarunkową miłość”[107].
17 czerwca 1962 ożenił się z aktorkąSandrą Knight(inne języki), z którą zamieszkał w domu przy 7507 Lexington Avenue w Nowym Jorku[47]. Mają córkę, projektantkę mody Jennifer (ur. 13 września 1963)[50], która z małżeństwa z Markiem Norfleetem ma dwóch synów: Seana (ur. 1997) i Duke’a (ur. 1999)[145][146]. 1 kwietnia 1967 Nicholson i Knight ogłosili separację, a 8 sierpnia 1968 się rozwiedli[147].
Ze związku z aktorkąSusan Anspach(inne języki)[148] ma syna Caleba Jamesa Goddarda[a] (ur. 26 września 1970)[149][150]. Nicholson w 1984 stwierdził, że nie jest pewny swojego ojcostwa do Caleba[151]. W 1984 po raz pierwszy spotkał się z Calebem i a od tamtej pory sporadycznie się z nim widywał[152]. W wywiadzie dla magazynu „Rolling Stone” z marca 1998 uznał Caleba za swojego syna i stwierdził, że „teraz pięknie się dogadują”[153][154]. W 2018 w nekrologu Anspach, umieszczonym w dziennikuThe New York Times, nazwano Caleba „jej synem, którego ojcem jest Jack Nicholson”[155].
W latach 1971–1973 był w związku zpiosenkarkąMichelle Phillips[156][157]. Para oczekiwała dziecka, jednak Phillips poroniła[158]. W latach 1973–1990 pozostawał w nieformalnym związku z aktorkąAnjelicą Huston, jednak nie był jej wierny i wdawał się w liczne romanse[159]. Z modelkąWinnie Hollman(inne języki) ma córkę Honey Hollman (ur. 1981), do której nigdy jednak się nie przyznał[160]. W latach 1989–1992 był związany z aktorką ikelnerkąRebekki Broussard(inne języki), z którą ma córkęLorraine (ur. 16 kwietnia 1990) i syna Raya (ur. 20 lutego 1992)[161][162]. Jeszcze w trakcie trwania związku z Broussard nawiązał wieloletni romans z modelką Cynthią Basinet, który trwał do lutego 1999[163]. 15 sierpnia 1994kelnerkaJeannine Gourin urodziła córkę Tessę, której ojcem miał być Nicholson, ale aktor nigdy publicznie nie przyznał się do dziecka[164][165], choć przez wiele lat płacił na jego utrzymanie[166]. W latach 1999–2004 z przerwami spotykał się z aktorkąLarą Flynn Boyle[167].
Krytyk filmowyDavid Thomson powiedział o Nicholsonie: „Nicholson tohollywoodzka gwiazda, która jest prawie jak postać z jakiejś powieści naszych czasów. Jest też najbardziej ukochaną z gwiazd – nawet jego ogromne bogactwo, lekkomyślne starzenie się i publiczne katastrofy jego życia prywatnego nie mogą tego umniejszyć… Bo wciąż jest kamieniem probierczym, kimś, kogo cenimy za sposób, w jaki nam pomaga zobaczyć siebie”[121].
8 lutego 1994 na skrzyżowaniu w San Fernando wNorth Hollywood kilkukrotnie uderzył kijem golfowym wMercedesa-Benza należącego do Roberta Blanka, rozbijając maskę i niszcząc dach samochodu[168]. Jeden ze świadków zdarzenia potwierdził atak Nicholsona, w związku z czym aktorowi postawiono zarzuty o napaść i wandalizm[168]. Blank żądał zadośćuczynienia za napad z pobiciem i wyrządzenie szkód moralnych[168]. Nicholson przyznał się do „niekontrolowanego zachowania” i przeprosił Blanka, z którym ostatecznie osiągnął ugodę[169], która obejmowała czek na 500 tys.dol. dla poszkodowanego[170].
W 1996Catherine Shaheen pozwała Nicholsona za napad, pobicie i szkody emocjonalne po tym, jak aktor nie wypłacił jej obiecanego 1 tys.dol. za seks[171]. Mimo otrzymania ugody w wysokości 32 tys.dol., Shaheen stwierdziła, że to nie wystarczy, aby pokryć zadane jej obrażenia, w tym zerwanie implantu piersi oraz uraz mózgu[168], który, jak stwierdziła, „w rzeczywistości ją zabił”[172].
Przez kilka lat mieszkał obokMarlona Brando w domu przy ulicyMulholland Drive (zakupionym w 1971 za 80 tys. dol.) w dzielnicyLos Angeles wBeverly Hills[173]. W pobliżu mieszkał równieżWarren Beatty, w związku z czym ulica była nazywana "Bad Boy Drive". Po śmierci Brando w 2004 kupił jegobungalow za ok. 6,1 mlndol. z zamiarem jego rozbiórki. Stwierdził, że zdecydował się na taki krok z szacunku dla spuścizny zmarłego aktora, ponieważ renowacja „opuszczonego” budynku, który był nękany przez pleśń, stała się zbyt kosztowna.
Był także bliskim przyjacielemRoberta Evansa –producenta m.in.Chinatown. Po tym, jak Evans stracił dom Woodland w wyniku napadu narkotykowego wlatach 80., Nicholson wraz z przyjaciółmi kupił mu nowy dom[175].
Przyjaźnił się także zQuincym Jonesem i został ojcem chrzestnym córki muzyka, Jolie[176].
Jest fanem występującego w lidzeNBALos Angeles Lakers[177][178]. Podczas meczów czasem wdał się w kłótnie z sędziami i zawodnikami drużyn przeciwnych[179]. 11 maja 2003 podczas meczu półfinałowegoKonferencji Zachodniej fazyplay-off ligi NBA, w którymLos Angeles Lakers grało u siebie zSan Antonio Spurs (99:95), wszedł na plac gry i krzyczał na sędziego, w wyniku czego groziło mu wyrzucenie z tego meczu, jednak ostatecznie pozostał na trybunach do końca[180][181].
Nicholson określił siebie jako „dożywotniegoirlandzkiego demokratę”, chociaż wspomniał, że popiera każdego prezydenta[186]. Choć jest przeciwnyaborcji, jest za wyborem; twierdził: „Jestem za wyborem, ale jestem przeciwaborcji, ponieważ sam jestem nieślubnym dzieckiem, a przyjęcie innego stanowiska byłoby hipokryzją. Byłbym martwy. Nie istniałbym. (…) Nie mam nic poza całkowitym podziwem, wdzięcznością i szacunkiem dla siły kobiet, które podjęły decyzję, którą podjęły w moim indywidualnym przypadku”.
Wychowywał się w wierzerzymskokatolickiej swojej matki, został ochrzczony w 1943 w Kościele Wniebowstąpienia w Bradley Beach[38]. W dorosłym życiu stał sięagnostykiem[38]. W 1992 w wywiadzie dla czasopisma „Vanity Fair” wyznał: „Teraz nie wierzę w Boga. Nadal mogę wzbudzić zazdrość wobec kogoś, kto ma wiarę. Widzę, jak może to być głęboko kojące doświadczenie”[190].
↑Shirley Maclaine: Moje szczęśliwe gwiazdy. Wspomnienia hollywoodzkie. Barbara Korzon (tłum.). Wydawnictwo Videograf II, 1997, s. 134.ISBN 83-7183-048-3.
.jpg)
