To jest wersja przejrzana tej strony
 | |||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Jacek Marek Zieliński | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||
| Klub | Legia Warszawa (dyrektor sportowy) | ||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Jacek Marek Zieliński (ur.10 października1967 wWierzbicy) –polskipiłkarz i trener. Jako piłkarzreprezentant Polski, uczestnikMundialu 2002, w barwachLegii Warszawa trzykrotnyMistrz Polski i trzykrotny zdobywcaPucharu Polski. Uczestnik Ligi Mistrzów. W latach 2010–2012 asystent selekcjonera reprezentacji Polski. W latach 2021-2024 dyrektor sportowy Legii Warszawa[1].
Występował na pozycjiobrońcy, najczęściej jakostoper. Karierę piłkarską rozpoczął w 1979 w drużynie juniorów Orła Wierzbica. W latach 1983–1985 był zawodnikiem pierwszego zespołu Orła, który występował wówczas w lidze okręgowej.
| Sezon | Klub | Rozgrywki | Mecze | Bramki |
|---|---|---|---|---|
| 1984/85 | Orzeł Wierzbica |  ? | ? | ? |
| 1985/86 | Igloopol Dębica | I Liga | ? | ? |
| 1986/87 | ||||
| 1987/88 | ||||
| 1988/89 | ||||
| 1989/90 | ||||
| 1990/91 | Ekstraklasa | 21 | 1 | |
| 1991/92 | 13 | 0 | ||
| 1991/92 | Legia Warszawa | 17 | ||
| 1992/93 | 28 | |||
| 1993/94 | 29 | 1 | ||
| 1994/95 | 30 | 0 | ||
| 1995/96 | 29 | |||
| 1996/97 | 29 | 3 | ||
| 1997/98 | 33 | 0 | ||
| 1998/99 | 27 | |||
| 1999/00 | 28 | 1 | ||
| 2000/01 | 20 | 1 | ||
| 2001/02 | 12 | 0 | ||
| 2002/03 | 25 | 1 | ||
| 2003/04 | 22 | 0 | ||
| 2004/05 | 0 |
W 1985 został zawodnikiemIgloopolu Dębica, grającego wII lidze i aspirującego do awansu doekstraklasy. Spełnienie tych ambicji nastąpiło w sezonie 1989–1990. Zieliński zaliczał się już wtedy do najważniejszych graczy dębickiej drużyny. 28 lipca 1990, zremisowanym 0:0 meczem zZagłębiem Lubin Igloopol rozpoczął występy w I lidze. Był to także pierwszoligowy debiut Zielińskiego, który przez niemal cały sezon 1990–1991 był podstawowym graczem obrony dębickiego zespołu. Pierwszą bramkę w ekstraklasie strzelił 23 marca 1991 w zremisowanym 2:2 wyjazdowym meczu zOlimpią Poznań. Strzelcem drugiej bramki byłJerzy Podbrożny, późniejszy partner Zielińskiego wLegii.
Występy w zespole z Dębicy, który w międzyczasie zmienił nazwę na Pegrotour, Zieliński kontynuował w rundzie jesiennej sezonu 1991–1992. Sezon ten, znacznie mniej udany dla dębickiego klubu, zakończył się zajęciem ostatniego miejsca w tabeli i degradacją do II ligi. Zieliński uniknął jednak spadku z ekstraklasy – solidną postawą w rundzie jesiennej zwrócił na siebie uwagę warszawskiej Legii, do której przeniósł się w połowie sezonu. W barwach Igloopolu zaliczył ogółem 34 mecze pierwszoligowe i 1 bramkę.
W przerwie zimowej sezonu 1991–1992 Zieliński dołączył do przeżywającego kryzys zespołu Legii. Warszawska drużyna, mająca za sobą udział w półfinalePucharu Zdobywców Pucharów rok wcześniej, tym razem walczyła o miejsce w środku tabeli. Zieliński pierwszy raz w koszulce Legii wystąpił 14 marca 1992 w wygranym 2:1 wyjazdowym meczu zHutnikiem Kraków. Szybko zdobył zaufanie treneraKrzysztofa Etmanowicza i stał się podstawowym graczem zespołu.
Na początku sezonu 1992–1993 Etmanowicza zastąpił były trenerolimpijskiej reprezentacji Polski i zdobywca srebrnego medalu naIgrzyskach wBarcelonieJanusz Wójcik, który również zaufał Zielińskiemu. W warszawskim zespole spotkał takżeLeszka Pisza, z którym kilka lat wcześniej występował w Igloopolu. Sezon 1992–1993 zakończył się dla Legii nieszczęśliwie – drużyna zajęła pierwsze miejsce, jednak po weryfikacji wyników ostatniej kolejki władzePZPN postanowiły odebrać jej tytuł mistrzowski.
Bardziej udane były dla Zielińskiego dwa kolejne sezony, w których zespół wojskowych prowadzony był przezPawła Janasa. Pozostając przez cały czas filarem obrony zdobył dwa tytuły Mistrza Polski oraz dwukrotnie sięgnął po Puchar Polski. W rozgrywanym 27 marca 1994 meczu zSiarką Tarnobrzeg strzelił swą pierwszą bramkę w Legii. W sezonie 1995–1996 zdobył Wicemistrzostwo Polski i osiągnął ćwierćfinałLigi Mistrzów. W kolejnym sezonie raz jeszcze wywalczył Wicemistrzostwo Polski i Puchar Polski.
W późniejszych latach warszawskiej drużynie, mimo mistrzowskich ambicji, nie udawało się zająć pierwszego miejsca w lidze. Kilkakrotnie zmieniali się trenerzy, a skład Legii był wiele razy przebudowywany. Mimo to Zieliński przez cały czas był podstawowym zawodnikiem drużyny, obdarzanym zaufaniem przez szkoleniowców. Cieszył się także dużym szacunkiem kolegów z drużyny i kibiców. Wielokrotnie zakładał opaskę kapitańską. Kolejny tytuł Mistrza Polski zdobył dopiero w sezonie 2001–2002, w którym z powodu kontuzji rozegrał zaledwie 12 meczów. Przez cały okres gry w Legii konsekwentnie odrzucał także oferty transferów do klubów zagranicznych. W latach 2003–2004 był jeszcze podstawowym graczem obrony, ale problemy zdrowotne zmusiły go do ograniczenia występów. Karierę zawodniczą zakończył z powodu kontuzji na początku sezonu 2004–2005.
Bardzo dobrą grę w drużynieLegii łączył z występami wreprezentacji Polski. W drużynie narodowej zadebiutował 7 czerwca 1995 w meczu zeSłowacją. Ostatnim występem w reprezentacji był mecz zWłochami rozegrany 12 listopada 2003. Ogółem w reprezentacji Polski rozegrał 60 meczów. Jedyną bramkę strzelił w meczu zCzechami rozegranym 12 marca 1997. Wielokrotnie pełnił również funkcję kapitana drużyny narodowej. W 2002 uczestniczył wMistrzostwach Świata wJaponii iKorei Południowej (zagrał w ostatnim meczu zreprezentacją USA wygranym przez Polskę 3:1).
Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany (m.in.Piłkarz Roku wedługPiłki Nożnej w1999). CzłonekKlubu Wybitnego Reprezentanta.
Po zwolnieniuDariusza Kubickiego jesienią 2004 wszedł, obokLucjana Brychczego iKrzysztofa Gawary, w skład tymczasowego zespołu trenerówLegii. Następnie, kiedy nie udało się zatrudnić wLegiiczeskiego szkoleniowcaJozefa Chovanca, na stałe objął obowiązki trenera, które pełnił do września 2005. W pierwszym sezonie pracy z Legią zajął z nią 3. miejsce w lidze oraz dotarł do półfinału Pucharu Polski. Później był asystentem trenera LegiiDariusza Wdowczyka. 13 kwietnia 2007 po dymisji Wdowczyka ponownie objął funkcję pierwszego trenera Legii. Łącznie poprowadził Legię w 50 oficjalnych meczach, 22 wygrał, 13 zremisował, a 15 przegrał[2]. 3 czerwca 2007 został zastąpiony przezJana Urbana. W kolejnym sezonie prowadził drużynęKorony Kielce. Od 23 lipca 2008 do 5 kwietnia 2009 był treneremLechii Gdańsk. 5 stycznia 2010 został asystentem selekcjonera reprezentacji PolskiFranciszka Smudy[3]. Od kwietnia 2014 pracował jako dyrektor sportowy wWigrach Suwałki, po czym w lutym 2017 przeniósł się doLegii Warszawa, aby odpowiadać za skauting młodzieżowy[4].
Od sierpnia 2012 do 26 lutego 2014 był treneremReprezentacji Polski U-20[5].
W latach 2017-2021 był dyrektorem Akademii Piłkarskiej Legii Warszawa[6]. Do jego obowiązków należało dbanie o kompleksowy rozwój akademii[2].
27 grudnia 2021 roku został dyrektorem sportowym Legii Warszawa[1].
23 grudnia 2024 ogłoszono, że 1 stycznia 2025 obejmie stanowisko doradcy zarządu Legii ds. sportowych[7].
| 1973–1980 | |
|---|---|
| 1981–1990 |
|
| 1991–2000 | |
| 2001–2010 |
|
| 2011–2020 |
|
| od 2021 |
|
|
|
|
