J-pop
| Pochodzenie | Pop,Group sounds,Folk,New music,Kayōkyoku,Crossover,Rock,Eurobeat |
|---|
| Czas i miejsce powstania | początek lat 90. XX w.,Japonia |
|---|
| Instrumenty | Perkusja,Gitara elektryczna,Gitara akustyczna,Gitara basowa,Fortepian,Keyboard,Syntezator,Harfa,Trąbka,Puzon,Róg,Skrzypce,Altówka,Wiolonczela,Kontrabas[1] |
|---|
| Gatunki pokrewne | Ryūkōka,Enka,Kayōkyoku,Folk,New music,Para para,Super Eurobeat,R&B,Sentymentalna ballada,J-rock, Kayōkyoku,Idol,Anison |
|---|
| Podgatunki |
| City pop,Shibuya-kei,Synth pop,J-euro |
| Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym |
| Japoński hip hop,Kawaii metal,Japońskie reggae |
| Style regionalne |
| City pop,Shibuya-kei |
J-pop (pełna nazwajapoński pop) – skrót używany przezcywilizację zachodu do określaniajapońskiej muzykipopularnej. TerminJ-pop został wymyślony w stacji radiowejJ-Wave. Jest używany w Japonii na określenie utworów z gatunkówpop,rock,dance,hip-hop czysoul. Do piosenkarzy J-popowych zalicza się zarówno popularnych muzyków, jak iseiyū[2][3][4][5]. J-pop był rozwijany przez zespołynowej fali icrossover z końca lat 70., takie jakYellow Magic Orchestra iSouthern All Stars, a następnie przezeurobeat na początku lat 90., m.in. przez wokalistkęNamie Amuro[6][7]. Ostatecznie J-pop zastąpił na japońskiej scenie muzycznejkayōkyoku, termin określający japońską muzykę popularną[8].
Sklepy w Japonii zwykle dzielą dostępną muzykę na cztery główne sekcje: J-pop,enka (tradycyjna formaballad),muzyka poważna orazmuzyka światowa.
Historia J-popu zaczyna się we wczesnych latach eryShōwa (lata 20. do 80. XX w.) odryūkōka, formy muzyki popularnej inspirowanej zachodnimjazzem ibluesem. Następnie ryūkōka został wyparty przezenke,emocjonalne ballady, orazkayōkyoku, bardziej wyrafinowaną i powściągliwą odmianę, aż do późnych lat pięćdziesiątych, kiedy to popularna muzyka z Zachodu, taka jakrock and roll orazR&B, stała się popularna[9]. W latach 50. i 60. XX w. wiele grup i piosenkarzy kayōkyoku zdobyło doświadczenie, występując w amerykańskich bazach wojskowych w Japonii. Mniej więcej w tym samym czasie szefYakuzy, Kazuo Taoka, zreorganizował przemysł koncertowy, traktując wykonawców jak profesjonalistów. Wielu z tych wykonawców stało się później kluczowymi postaciami gatunku J-pop[10]. Gatunek rozwinął się w system idoli, w którym wytwórnie muzyczne kształtowały wizerunki piosenkarzy w celu maksymalnego przyciągnięcia uwagi fanów. Rosła popularnośćelectropopu opartego nasyntezatorach icity popu, swoistego miejskiego połączeniasoft rocka,funku iboogie, który koncentrował się na obszarach miejskich, takich jakTokio. J-pop pozostawał pomiędzy dwoma biegunamienki (tradycyjnej muzyki japońskiej) i kayōkyoku aż do lat 80. i 90. XX w., kiedy to nowoczesna definicja tego terminu stała się standardem w przemyśle muzycznym[9]. Scena muzyczna J-popu rozrosła się gwałtownie w latach 90., między innymi dzięki takim grupom, jakB’z iMr. Children, które dzięki swoim zespołowym brzmieniom sięgały szczytów sprzedaży. Pod koniec lat 90. grupy te zostały wyparte przez nastawione nataniecpiosenkarki, takie jakNamie Amuro, której utwór „Can You Celebrate?” z 1997 r. był najlepiej sprzedającym się singlem żeńskiej artystki J-popowej[11]. W tym okresie popularność zdobyły równieżboysbandy igirlsbandy, takie jakSMAP,Arashi iMorning Musume[9]. Od roku 2000 w japońskim przemyśle rozrywkowym pojawia się coraz więcejgrup idoli. Niektóre z najbardziej znanych obecnie grup toHey! Say! JUMP,AKB48,Momoiro Clover Z[12][13].
Muzyka J-pop jest integralną częścią japońskiej kultury. Używana jest ona wszędzie: wanime, sklepach, reklamach, filmach, programach radiowych i telewizyjnych, a także wgrach komputerowych. Niektóre programy informacyjne w telewizji również puszczają J-popowe piosenki podczas napisów końcowych[9].
W wielu anime i programach telewizyjnychopeningi i endingi są regularnie zmieniane. Szybka rotacja piosenek na listach przebojów powoduje stosunkową krótkotrwałą popularność wielu artystów w Japonii. Większość z nich wydaje jeden album i parę singli, po czym znikają z głównonurtowej sceny. Z drugiej strony, artyści, którym udaje się osiągnąć sukces, na dłużej przechodzą do historii japońskiej muzyki i są celebrowani przez lata. Dla przykładu, zespoły takie jakKinKi Kids,Momoiro Clover Z,Dreams Come True,B’z,SMAP,Southern All Stars,Mr. Children,Morning Musume,Arashi, piosenkarze:Masaharu Fukuyama,Eikichi Yazawa,Noriyuki Makihara, oraz piosenkarki:Mika Nakashima,Mai Kuraki,Ayumi Hamasaki,Hikaru Utada czyKumi Kōda nie schodzą ze sceny od około 15–20 lat.
| Style | |
|---|
| Style regionalne | |
|---|
| Powiązane tematy | |
|---|
