Ta strona zawiera symbole fonetyczneMAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znakówUnikodu.
Do zapisu języka włoskiego używa siępisma łacińskiego, przy czym literyj,k,w,x orazy nie występują w słowach rodzimych. Wymowa literj iw zależy od pochodzenia danego wyrazu. Używa się też dwóch rodzajów akcentów nad samogłoskami.
Litera
Nazwa litery
Dźwięk
Uwagi
A
a
/a/
B
bi
/b/
C
ci (/czi/)
/k/ lub /cz/
D
di
/d/
E
è,é
/e/
w pozycji akcentowanej występuje w wersji otwartej lub ścieśnionej
jak /j/, jeśli należy do tej samej sylaby (także gdy zmiękcza poprzedzającą je spółgłoskę), np.rabbia – złość,Italia;
jak /ij/, jeśli nie należy do tej samej sylaby (zwykle w pozycji akcentowanej), np.latteria – mleczarnia,malattia – choroba.
I wymawia się na końcu wyrazu po innej samogłosce jak /j/, np.tuoi.
U przed samogłoską wymawia się:
jak /ł/, jeśli należy do tej samej sylaby, np.uomo – człowiek, mężczyzna;
jak /uł/, jeśli nie należy do tej samej sylaby (zwykle w pozycji akcentowanej), np.due.
W pozostałych przypadkach wymowa powyższych samogłosek pokrywa się z polską.
Znakc przede orazi wymawia się jak /cz/, przed innymi znakami jak /k/. Jeśli dźwięk /k/ ma wystąpić przedi bądźe, wstawia się między nie niemeh. Jeśli dźwięk /cz/ ma wystąpić przed samogłoską inną niże czyi, wstawia się między niei, którego się nie wymawia, a które jedynie zmiękczac.
Analogiczne zasady stosuje się w przypadku:
znakug, wymawianego jako /dż/ przede orazi, przed innymi znakami jako /g/;
dwuznakusc, wymawianego jako /sz/ przede orazi, przed innymi znakami jako /sk/.
Tutaj ortografia nie jest ścisła, ponieważ w języku włoskim występują też połączenia typuc lubg + i + samogłoska, w którymi tworzy osobną sylabę (np.farmacia – apteka), patrz wyżej. Zdarza się, żei występuje pomiędzyc,g lubsc ie, występuje wtedy zazwyczaj wymowa /cz/, /dż/ lub /sz/, np.cielo – niebo.
/k/
/cz/
/g/
/dż/
/sk/
/sz/
/a/
ca
cia
ga
gia
sca
scia
/e/
che
ce
ghe
ge
sche
sce
/i/
chi
ci
ghi
gi
schi
sci
/o/
co
cio
go
gio
sco
scio
/u/
cu lub qu
ciu
gu
giu
scu
sciu
Połączeniecq jest wymawiane jako /kk/, np.acqua – woda.
S iz występują w wersji zarówno dźwięcznej, jak i bezdźwięcznej. Zwykle przyjmujądźwięczność sąsiadującychgłosek, w przypadku pozycji między samogłoskami wymowa jest różna w zależności od wyrazu i regionu geograficznego. Podwójnes is na początku wyrazu przed samogłoską wymawia się jako /s/, np.sala – sala,tessera – legitymacja.Z na początku wyrazu przed samogłoską wymawia się jak /dz/, np.zuppa – zupa. Wymowa /c/ występuje m.in. w zakończeniach–zio,–zia i–zione, np.Venezia.
Występują jeszcze dwa dwuznaki –gn odpowiadające polskiemu /ń/, orazgl odpowiadające (w połączeniu z samogłoskąi) miękkiemu /l’/ (wyjątkiem jest np. wyrazglicerina; wymowa połączeniagli nie odbiega tu od polskiej, to samo dotyczygl w połączeniu z inną samogłoską, np.gloria). Miękkie /l’/ nie występuje wjęzyku polskim, występuje zaś np. whiszpańskim (zapisll) oraz w niektórych wyrazach zapożyczonych (polskieliana, chociaż występuje też wymowa /ljana/).
Podwójne spółgłoski (geminaty) wymawia się oddzielnie, np.sorella – siostra.
Należy zaznaczyć, że zasady wymowy obowiązujące w języku włoskim są właściwe dla watykańskiej wymowy kościelnej włacinie.
W języku włoskim występujeakcent toniczny (obecny w każdym wyrazie) i pisany (graficzny). Najczęściej wyrazy akcentuje się na przedostatniej sylabie, np.amore – miłość. Czasami na ostatnią sylabę (wtedy akcent jest zaznaczany w wyrazie), np.città – miasto, często też na trzecią od końca, np.tavola – stół. Rzadko akcentuje się na czwartej sylabie od końca, np.abitano – mieszkają.
accento grave (opadający) – stawiany nad a, e, o (samogłoski otwarte), np.felicità – szczęście,
accento acuto (wznoszący) – stawiany nad i, u (samogłoski zamknięte), e, o (samogłoski ścieśnione), np.perché – dlaczego, bo.
Akcent graficzny pozwala rozróżnić wyrazy jednosylabowe o różnym znaczeniu[6], np.la – rodzajnik określony,là – tam, oraz występuje często nad wyrazami jednosylabowymi zakończonymi dwiema samogłoskami, np.più – bardziej, więcej.
W języku włoskim, podobnie jak wefrancuskim, występuje tzw.wyrzutnia (elizja, wł.elisione), czyli zjawisko wypadnięcia końcowej samogłoski z pierwszego wyrazu, jeśli następny zaczyna się od samogłoski albo niemegoh, np.l’amica zamiastla amica; w miejscu usuniętej samogłoski występujeapostrof[7][8]. Zjawisko to dotyczy m.in.:
rodzajnikauna,
rodzajników i zaimkówlo,la,
zaimkówquesto,questa,ci,
przyimkadi.
Ponadto stosuje się skracanie wyrazów (troncamento), polegające na opuszczeniu ostatniej głoski lub sylaby, po której występuje kolejny wyraz, np.San Giovanni – św. Jan, zamiastSanto Giovanni[8].
Pytania ogólne (czyli takie, w których nie występuje zaimek pytajny) różnią się od zdań twierdzących tylko obecnością znaku zapytania zamiast kropki albo wznoszącą intonacją. Polskiej partykułyczy nie tłumaczy się. Przeczenie czasownikowe występuje przed czasownikiem. Zazwyczaj stosuje się podwójną negację w zdaniu (przed czasownikiem może występować jedno przeczenie), np.Non vedo nessuno. – Nie widzę nikogo.
W języku włoskim są dwa rodzaje – męski i żeński oraz dwie liczby – pojedyncza i mnoga. Występują 4tryby. Dużą rolę odgrywająprzyimki.
Rodzaj i liczbarzeczowników iprzymiotników można łatwo rozpoznać. Większość z nich ma regularne końcówki:
Liczba pojedyncza
Liczba mnoga
Rodzaj męski
-o
-i
Rodzaj żeński
-a
-e
Rzeczowniki kończące się na-io tracą w liczbie mnogiej końcowe o, np.notaio – notariusz,notai – notariusze. Końcówki-cia,-gia,-scia tracą częstoi w liczbie mnogiej, np.spiaggia – plaża,spiagge – plaże.
Rzeczowniki zakończone na-e przybierają w liczbie mnogiej końcówkę-i.
Liczba pojedyncza
Liczba mnoga
Rodzaj męski
-e
-i
Rodzaj żeński
-e
-i
Pewna grupa słów ma też rodzaj „sprzeczny z końcówką” (tzw.genus alternans).Takie rzeczowniki w rodzaju żeńskim mają jednak liczbę mnogą na-i, nie zaś-e.
Liczba pojedyncza
Liczba mnoga
Rodzaj męski
-a
-i
Rodzaj żeński
-o
-i
Przymiotniki zakończone w rodzaju męskim na-e mają w rodzaju żeńskim tę samą końcówkę, a w liczbie mnogiej –-i, np.grande – wielki, wielka,grandi – wielcy, wielkie.
Nie zmieniają formy rzeczowniki zakończone spółgłoską, akcentowaną samogłoską, literąi, połączeniemie oraz niektóre rzeczowniki mające rodzaj „sprzeczny z końcówką”. O liczbie rzeczownika w tych wypadkach decyduje tylko rodzajnik, np.:
↑Popularne powiedzenie włoskie tak określa najbliższy perfekcji wariant tego języka: Lingua toscana in bocca romana (Toskański język w rzymskich ustach).
↑Jednakże występują pewne różnice między dialektem toskańskim a ustandaryzowanym językiem włoskim, przykładowo w dialekcie toskańskim literęc wymawia się jak polskieh (zwłaszcza w pobliżuFlorencji) (tzw. gorgia toskańska), np.la casa – dom.
↑Także w wyrazach zapożyczonych, jednakże brak wartości fonetycznej dotyczy samegoh, zatem np.j w wyrazie hiszpańskiego pochodzenia można wymawiać jak polskieh. Literah występuje m.in. w wykrzyknieniach. Jej użycie w odmianie czasownikaavere służy graficznemu odróżnieniu form koniugacyjnych tego czasownika od innych wyrazów o tym samym brzmieniu, ale innym znaczeniu, np.hanno – mają,anno – rok. W szczególnych wypadkachh może mieć fakultatywną wartość fonetyczną. Onomatopejęhahaha można wymawiać[hahaˈha]. Należy zaznaczyć, że literah nie była wymawiana już wśredniowiecznej łacinie.
↑Zasad tych przeważnie nie stosuje się, jeśli jest poprzedzane literąc,g, lub dwuznakiemsc; patrz niżej.
↑Daniela Zawadzka: Język włoski dla Polaków – komentarz gramatyczny. Klucz do ćwiczeń. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992, s. 113.ISBN 83-01-10369-8.
↑Daniela Zawadzka: Język włoski dla Polaków – komentarz gramatyczny. Klucz do ćwiczeń. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 113–114.ISBN 83-01-10369-8.
↑Elizja nie występuje, jeśli drugi wyraz jest w liczbie mnogiej, np.gli hotel, czasownik również nigdy nie ulega elizji.
↑abDaniela Zawadzka: Język włoski dla Polaków – komentarz gramatyczny. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 163.ISBN 83-01-08975-X.
Daniela Zawadzka: Język włoski dla Polaków – komentarz gramatyczny. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994.ISBN 83-01-08975-X. Brak numerów stron w książce
Daniela Zawadzka: Język włoski dla Polaków – komentarz gramatyczny. Klucz do ćwiczeń. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992.ISBN 83-01-10369-8. Brak numerów stron w książce
