Język milyjski (nazywany takżelicyjskim B)[1] – wymarłyjęzyk z podrodzinyanatolijskiejjęzyków indoeuropejskich, którym posługiwano się od VII do I wieku p.n.e. wAzji Mniejszej[2]. Nazwę języka nadali mu współcześni uczeni, jednak trzeba mieć na uwadze, że milyjski, zwany też licyjskim B, jest odrębnym językiem od licyjskiego A. Język milyjski rozwinął się zjęzyka luwijskiego.
Język milyjski zachował się na trzech inskrypcjach licyjskich z VI–IV wieku p.n.e., dwóch poematach liczących 34 i 71 wersów, które znajdują się na tzw. steli ksantyjskiej, odnalezionej wKsantos, oraz krótszy napis (9 wersów) na sarkofagu w Antiphellus.