Ta strona zawiera symbole fonetyczneMAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znakówUnikodu.
Najstarsze zapisyruniczne pochodzą z V w., natomiast zabytki języka duńskiego walfabecie łacińskim pochodzą z końca XIII w. (ustawySkanske Lov iJyske Lov). Można wyróżnić 3 głównedialekty: jutlandzki, zelandzki i fioński, przy czym standardowy język duński, tzw.rigsmål, powstał w XVII w. na bazie dialektu zelandzkiego.
Gramatyka duńska jest zbliżona do gramatyki pozostałych kontynentalnych języków skandynawskich, tj.szwedzkiego inorweskiego, z którymi wspólnie ewoluowała. Mniejsze, choć wciąż wyraźnie zauważalne, jest podobieństwo do języków skandynawskich wyspiarskich (tj.islandzkiego ifarerskiego), które zachowały więcej zjęzyka staronordyckiego. Równie widoczne jest wyraźne pokrewieństwo z pozostałymijęzykami germańskimi, w tymangielskim iniemieckim.
Gramatyka duńska charakteryzuje się dużą prostotą, szczególnie widoczną przy porównaniu z formami staronordyckimi. Niemal całkowicie zanikładeklinacja i większość formkoniugacyjnych.
Litery alfabetu duńskiego na klawiaturze komputera
Charakterystyczne dla języka duńskiego litery to Æ/æ, Ø/ø orazÅ/å[1] (ta ostatnia zapisywana przed reformą ortografii z roku 1948 jako Aa/aa[2]; taka pisownia pozostała w przypadku niektórych nazwisk i nazw miast, np.Aalborg[3]). Wyrazy zaczynające się na te litery znajdują się na końcu słowników i książek telefonicznych[2].
Występowanie jednego, dwóch oraz trzech rodzajów gramatycznych w duńskich dialektach. W Zelandii zaszło przejście od systemu trzyrodzajowego do dwurodzajowego. W dialektach znajdujących się na zachód od czerwonej linii rodzajnik określony występuje przed słowem określanym, podobnie jak w języku angielskim czy niemieckim, a na wschód od tej linii w formie końcówki danego słowa
Duńskijęzyk standardowy (duń.rigsdansk lubrigsmål) oparty jest na dialekcie miejskimKopenhagi oraz jej okolic. W odróżnieniu odjęzyka szwedzkiego oraznorweskiego, nie ma alternatywnych, regionalnych standardów językowych,dialekty obiegowe cechują się zaś niskimpoważaniem społecznym. Ponad 20% użytkowników języka duńskiego mieszka w strefie stołecznej, tu mieści się także ogromna większość instytucji rządowych i większych przedsiębiorstw, działa tu także telewizja państwowa, wychodzą większe gazety, dzięki czemudialekt miejski Kopenhagi oraz oparty na nimjęzyk literacki ma w społeczeństwie najwyższy prestiż.
Wyróżnia się trzy główne grupy dialektów języka duńskiego:
wschodnioduńskie (østdansk): dialekt Bornholmu;
duńskie wyspiarskie (ødansk): dialekty Zelandii, Fionii, Lollandii, Falster oraz wyspy Møn
jutlandzkie (jysk), dzielone następnie na wschodnio-,południowo-, zachodnio- i północnojutlandzkie.
Z historycznego punktu widzenia do dialektów wschodnioduńskich zalicza się także dialekty południowe języka szwedzkiego. Wynika to z faktu, że aż do 1658 r. obszarySkanii,Blekinge orazHallandu należały do Danii i były zamieszkane przez ludność duńską. Później natomiast obszary te zostały zajęte przez Szwecję i obecnie znajdują się na terenie tego państwa.
