Ius spolii (łac. prawo łupu, zaboru) – wewczesnym średniowieczu prawomonarchy do przejęcia majątku ruchomego, będącego prywatną własnością zmarłych duchownych. Uprawnienie to było przyczyną napięć między władzą świecką i duchownymi.
W 1180 rokuKazimierz II Sprawiedliwy, panujący od niedawna wdzielnicy małopolskiej, chcąc wzmocnić swoją pozycję, zrzekł sięiuris spolii po zmarłychbiskupach iopatach na międzydzielnicowymzjeździeksiążąt i dostojników kościelnych wŁęczycy[1]. Ten akt zapoczątkował formalne uniezależnianie sięKościoła od władzy świeckiej[2].