Ino (gr.Ἰνώ Inṓ,łac.Ino) – wmitologii greckiej królewnatebańska, córkaKadmosa iHarmonii, druga żona beockiego królaOrchomenosAtamasa, macochaFryksosa iHelle, matkaLearchosa iMelikertesa.
Pragnąc pozbyć się swych pasierbów, najpierw doprowadziła do zmarnowania sparzonego wrzątkiem ziarna siewnego i wywołanej tym klęski nieurodzaju, a następnie sfałszowała orzeczeniewyroczni delfickiej, wymuszając na małżonku złożenie przebłagalnej ofiary z jego dzieci. Ich matkaNefele zesłała im uskrzydlonego baranka o złotym runie, który uniósł rodzeństwo, ratując im życie.
Ostatecznie zemstę na niej wywarłaHera, która zazdrosna oDionizosa, synaSemele, pozostającego pod opieką Ino i Atamasa, zesłała na króla atak szału, w którym zabił Learchosa, gdy Ino wraz z młodszym Melikertesem ratowała się ucieczką, w końcu rzucając się do morza. Oboje zostali tam zamienieni w dobroczynne bóstwa morskie –Leukoteę iPalajmona. Mit tenEurypides wykorzystał w (niezachowanej w całości) tragediiIno[1].
Nieliczne były jej przedstawienia wgreckim malarstwie wazowym. Twórcąkantaty zatytułowanej jej imieniem byłJohann Christian Bach.
- Lucyna Stankiewicz:Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Ossolineum, 2008, s. 185
- Słownik kultury antycznej (red.Lidia Winniczuk). Warszawa: Wiedza Powszechna, Warszawa, 1986, s. 202-203ISBN 83-214-0406-5
- Michał Pietrzykowski:Mitologia starożytnej Grecji. Warszawa: WAiF, 1979, s. 56