Papież Innocenty IV poleca dominikanom krakowskim głosić krucjatę do Prus i Liwonii dla wspomożenia zakonu krzyżackiego, dokument z 24 września 1243 roku
Zaraz po objęciuStolicy Piotrowej, papież chciał zakończyć konflikt zFryderykiem II[2]. 31 marca 1244 uzgodnili oni traktat pokojowy, który uwzględniał wycofanie wojsk cesarskich zPaństwa Kościelnego i zdjęcieekskomuniki z Fryderyka[1]. Jednak ze względu na nieufność obu stron, do podpisania traktatu nie doszło[2]. W 1245 roku Innocenty zwołałsobór lyoński I[2]. Na sobór został także wezwany król Fryderyk, lecz się na nim nie stawił; został tam uznany winnym krzywoprzysięstwa i złożony z tronu[1]. Papież popierał każdego antykróla niemieckiego, a konflikt zakończyła dopiero śmierć Fryderyka 13 grudnia 1250 roku[2]. Formalnym następcą tronu był syn Fryderyka,Konrad IV, lecz Innocenty stwierdził, że nie poprze żadnego Hohenstaufa[2]. Papież proponował tron niemiecki m.in.Ryszardowi z Kornwalii,Karolowi Andegaweńskiemu iHenrykowi III. Ten ostatni przyjął koronę dla swojego syna,Edmunda[1]. Jednak po śmierci Konrada VI, władzę w Niemczech, jakoregent, przejął nieślubny syn Fryderyka,Manfred[1]. Papież zdecydował się go uznać, gdyż nowy król uznał Innocentego zasuzerena[1]. Wkrótce potem, Manfred wystąpił przeciwko papieżowi (który przeniósł się do Neapolu) i rozbił jego wojska podFoggią[1].
Na soborze zostały również poruszone sprawy ponownego zajęciaJerozolimy przez muzułmanów[2]. W wyniku tego, Innocenty nakłonił francuskiego królaLudwika IX[2], do zorganizowaniaVII wyprawy krzyżowej, która zakończyła się jednak całkowitym niepowodzeniem[2].
W 1248 roku nadał unikatowy przywilejChorwatom używania swojego ojczystego języka igłagolickiego pisma w katolickiej liturgii. Przywilej ten przetrwał 7 stuleci (inaczej niż np. chiński) – aż dopierosobór watykański II w latach 1962–1965 dopuścił oficjalnie inne narodowe języki do katolickiej liturgii.
W 1252 roku wydał bullęAd extirpanda (łac. „Aby wykorzenić”), w której zezwoliłsądom kościelnym na stosowanietortur wobec osób podejrzanych oherezję, a władze świeckie zobowiązał do przymuszania heretyków za pomocą tortur do składania zeznań obciążających oraz do wydania wszystkich swoich wspólników[3].
.png)
