żołnierz Marathów na obrazie François Balthazara Solvynsa z XVIII w.
Imperium Marathów – państwo indyjskie istniejące od 1674 do 1818 roku. W szczytowym momencie obejmowało 1 mln kilometrów kwadratowych.
Po latach walki przeciw Wielkiemu MogołowiAurangzebowiŚiwadźi założył w roku 1674 odrębne Imperium Marathów z ziemSułtanatu Bidźapuru, ze stolicą wPune. Śiwadźi zmarł w 1680 roku, pozostawiając potężne, lecz narażone na ataki z zewnątrz państwo.Wielcy Mogołowie zaatakowali w 1682 i próbowali bez powodzenia podbićMarathów w wojnie, która trwała aż do 1707.
Szahu, wnuk Śiwadźiego, został uznany za prawowitego króla przez następcę AurangzebaBahadura w 1708 roku[1]. Szahu rządził jako cesarz do 1749. Podczas swojego panowania ustanowił urząd „Peśwa” (premiera) jako szefa rządu. Peśwowie zostali faktycznymi władcami państwa, podczas gdy następcy Śiwadźiego rządzili nominalnie ze swej siedziby wSatarze.
Imperium Marathów przeżywało swój rozkwit i szczytowy zasięg terytorialny wXVIII wieku pod władcami:Szahu i PeśwąBadzirao. Przegrana z Afganami wbitwie pod Panipatem w 1761 zahamowała ekspansję. Imperium przekształciło się w konfederację pięciu państw dynastycznych. Rządzili nimi: Peśwowie w Pune; ród Sindhia (wMalwie iGwalijarze);Holkarowie wIndorze; ródBhonsle wNagpurze; ród Gaekwa w Baroda. Rywalizacja między rodamiSindhia iHolkar dominowała w polityce Imperium do wczesnegoXIX wieku, kiedy zbliżyło się brytyjskie zagrożenie.Wielka Brytania stopniowo podporządkowywała państwa Marathów w kilku wojnach (1775-1782, 1803-1805, 1817-1819). Większość państwa została wcielona doIndii Brytyjskich, a resztki w 1947 roku doIndii, które uzyskały niepodległość.
