 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 20 lutego 1933 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | 20 sierpnia 2024 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 176 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Humberto Dionisio Maschio (ur.20 lutego1933 wAvellaneda, zm.20 sierpnia2024[1]) –argentyńskipiłkarz grający na pozycjinapastnika.
Był zarówno dobrym strzelcem jak i dryblerem, jednak jego największym atutem było myślenie na boisku – stąd przydomekBocha (czyli głowa).
Piłkarz rozpoczął piłkarską w stołecznymArsenalu Sarandí, skąd przeniósł się doQuilmes.
W 1954 roku został piłkarzemRacingu, gdzie zadebiutował u bokuOmara Corbatty iAntonio Angelillo. W 1957 roku po znakomitym w wykonaniu piłkarza turniejuCopa América, wyemigrował doWłoch, czym u kibiców argentyńskich zarobił sobie na miano tzw. „brudnej twarzy”. W trakcie gry naPółwyspie Apenińskim grał dla kilku klubów min.Bolognii,Atalanty,Interu Mediolan (Scudetto w 1963 roku) czyACF Fiorentina (Puchar Włoch 1966) W roku 1966 za namową trenera klubuJuana José Pizzuttiego, wrócił do ojczyzny, po raz drugi został zawodnikiemRacing Club. Jesień kariery był dla zawodnika niezwykle owocna – Maschio wraz z drużyną zdobył dwa najbardziej prestiżowe trofea –Copa Libertadores iPuchar Interkontynentalny w 1967 roku.
Dlareprezentacji Argentyny rozegrał 12 spotkań w których zdobył 12 bramek. Był częścią drużyny, która zwyciężyła wCopa América 1957.
W 1962 został powołany do kadry Włoch na mistrzostwa świata 1962. Na turnieju był kapitanem zespołu i głównym „bohaterem” tzw. „Bitwy w Santiago”, czyli serii brutalnych incydentów jakie miały miejsce w trakcie spotkania zreprezentacją Chile (chilijski piłkarz złamał mu nos w trakcie bójki). Włosi odpadli z turnieju już po fazie grupowej, a piłkarz zdecydował się zakończyć karierę reprezentacyjną.
Łącznie wreprezentacji Włoch rozegrał cztery spotkania.
Po zakończeniu kariery został trenerem. Krótko i bez sukcesów prowadził reprezentacjęArgentyny iKostaryki oraz boliwijskieBlooming.
|
|
|
