Honoriusz II (łac. Honorius II, właśc.Lamberto; ur. wBolonii[1], zm.13 lutego1130 wRzymie[2]) –papież w okresie od 21 grudnia 1124 do 13 lutego 1130[3].
Lamberto pochodził zBolonii z ubogiej rodziny[2]. Współczesne źródła nie podają żadnego nazwiska rodowego[4]. Począwszy od XVI wieku przypisywana mu jest przynależność do szlacheckich rodów Fagnano, Scannabecchi lub Toschi, co jednak kłóci się z wcześniejszymi, dwunastowiecznymi przekazami wskazującymi, że jego rodzina należała do plebsu[5]. Z kolei podawana niekiedy informacja, że urodził się w zamku Fiagnano kołoImoli oparta jest na treści sfałszowanego przywileju odpustowego, którego miał udzielić tej miejscowości Honoriusz II, podczas gdy współczesne mu źródła jednogłośnie podają, że pochodził z Bolonii[6]. Za błędną należy uznać także hipotezę o jego przynależności do kanoników regularnych S. Maria di Reno. Pierwotnym źródłem tej informacji jest notka obituarna w nekrologu kanoników S. Maria di Reno. Nekrolog ten zawiera jednak liczne interpolacje i dodatki z późniejszych stuleci, a sama wspólnota w S. Maria di Reno powstała prawdopodobnie dopiero w latach 1130–1136[7].
Lambert był początkowo archidiakonem w swoim rodzinnym mieście[1]. Najpóźniej w roku 1116[8] papieżPaschalis II mianował gokardynałem biskupem Ostii[3]. Reprezentował papieżaKaliksta II w czasie rozmów z cesarzemHenrykiem V, zakończonych podpisaniemkonkordatu w Wormacji[3]. Jego podpis widnieje na ponad dwudziestu bullach papieskich datowanych między 20 kwietnia 1117 a 1 czerwca 1124[9].
Wybór Lamberta na papieża nastąpił w czasie walk między rodzinami Pierleonich i Frangipanich[2]. Większość kardynałów wybrała na papieżakardynała Teobaldo Buccapecusa –Celestyna II; gdy przygotowywano się do koronacji, rodzina Frangipanich, wraz z kanclerzem Kościoła rzymskiego, Aymericiemwybrała na papieża kard. Lamberta,biskupa Ostii[2]. Przybrał on imię Honoriusz II.Celestyn II uznał się za pokonanego, nie chcąc doprowadzić doschizmy zrezygnował z przyjęcia godności następcyśw. Piotra, pozostawił papieskie insygnia i zrezygnował z ubiegania się o urząd biskupa Rzymu[2]. 21 grudnia zrezygnował także z godności Honoriusz II, który jednak tego samego dnia został przez zgromadzenie kardynałów powtórnie wybrany na papieża i intronizowany.
Papież dążył do zachowania pokoju z cesarzem, mając za podstawę prawa ustalone w Wormacji. Jednak w 1125 roku poparłLotara III jako kandydata do tronu niemieckiego, a w trzy lata później rzucił klątwę na jego rywala,Konrada III i biskupa Anzelma[2]. Jego politykę zewnętrzną charakteryzował też spór zNormanami, którzy zajęli południowąItalię[3]. Honoriusz starał się zebrać sojuszników i zbrojnie odebrać zabraną ziemię, jednak do tego nie doszło[3]. Z tego powodu, papież musiał podpisać wBenewencie pakt, oddający w lennoRogerowi IIApulię w 1128 roku[3]. Zawarł także pokój zRawenną, gdzie od dawna popierany byłantypapież Grzegorz VIII[3].
Popierałkanoników regularnych, gdyż uważał, że są oni równie dobrze przygotowani do służby liturgicznej, jak do pracy duszpasterskiej[2]. Takie zadania postawił przed zakonem premonstratensów,Norbertanów założonych w 1120 r. przezNorberta z Xanten, który łączył kontemplacyjne życie zakonne z aktywnością kaznodziejską i duszpasterską[2]. Nasynodzie wTroyes w styczniu 1129 r. poprzez swojegolegata Mateusza z Albano[10] zaaprobował regułę zakonutemplariuszy[2]. Z drugiej strony był skonfliktowany z tradycyjnymi ośrodkami monastycznymi, m.in. w 1126ekskomunikował i złożył z urzędu opataOderisio di Sangro zMonte Cassino[2].
Honoriusz II ciężko zachorował w styczniu 1130 r. KardynałAymeric de la Chatre,kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego przewidując, że po śmierci papieża Honoriusza II dojdzie do walk o tron papieski, umieścił go w ufortyfikowanym klasztorześw. Grzegorza na wzgórzu celiańskim w Rzymie[2]. Honoriusz zmarł 13 lutego 1130 roku, w nocy[3]; pochowano go na terenie klasztoru i przystąpiono natychmiast do elekcji nowego papieża. Po wyborze na papieżaInnocentego II ciało Honoriusza II przeniesiono dobazyliki św. Jana naLateranie[2].
- ↑abHüls, s. 106.
- ↑abcdefghijklJohn N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 231-233.ISBN 83-06-02633-0.
- ↑abcdefghRudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 83.ISBN 83-7006-437-X.
- ↑Johannes M. Watterich,Vitae Pontificum romanorum, Lipsk, 1862, s. 157-173; por. Hüls, s. 106-107.
- ↑zob. Hüls, s. 106; J. M. Watterich,Vitae Pontificum romanorum, Lipsk, 1862, s. 157-158; Girolamo Fantuzzi,Notizie degli scrittori Bolognesi. Tomo Quinto, Bolonia 1786, s. 187-188; A. Ciacconius,Vitae et res gestae Pontificum Romanorum et S.R.E. Cardinalium, Rzym 1601, s. 393.
- ↑Paul Fridolin Kehr, 'Italia pontificia. Volumen V: Aemilia sive provincia Ravennas., Berlin 1911, s. 173; por. J. M. Watterich,Vitae Pontificum romanorum, Lipsk, 1862, s. 157-158; Girolamo Fantuzzi,Notizie degli scrittori Bolognesi. Tomo Quinto, Bolonia 1786, s. 187-188.
- ↑por.Werner Maleczek:Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216. Die Kardinäle unter Coelestin III. und Innocenz III. Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. Wiedeń 1984, s. 220-221.ISBN 3-7001-0660-2; Pier Luigi Chierici:La storia di Casalecchio su Casalecchio Notizie: I Canonici Renani.
- ↑Hüls, s. 84, 106; Klewitz, s. 119 nr 3.
- ↑Hüls, s. 106-107.
- ↑Hüls, s. 97-98.
- Hüls, Rudolf:Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1977,ISBN 978-3-484-80071-7
- Klewitz, Hans Walter:Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums., Hermann Gentner Verlag. Darmstadt 1957 (brak ISBN)
- Pope Honorius II. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-03]. (ang.).
