Pierwsze ślady obecności człowieka naTajwanie datowane są na około 30 tysięcy lat p.n.e.
Około 4000 roku p.n.e. Tajwan został zasiedlony przez ludność pochodzenia austronezyjskiego (Aborygeni tajwańscy).
W 1517 r. Tajwan został odkryty przezPortugalczyków. Wyspa została dostrzeżona ze statku portugalskiego, który płynął w kierunku Japonii. W dzienniku kapitana zostały wtedy zawarte słowa: „Ilha Formosa” („piękna wyspa”)Obecnie nazwa ta jest używana w promocji Tajwanu.W 1624 r. w południowej części wyspy (dzisiejszyTainan)Holendrzy założyli kolonię, którą zarządzałaKompania Wschodnioindyjska. Rozwinęli oni uprawę ryżu i trzciny cukrowej (ryż i cukier stały się głównymi towarami eksportowymi wyspy aż do XX w.). Na potrzeby uprawy sprowadzili kilkadziesiąt tysięcy chińskich osadników, co rozpoczęło zasiedlanie Tajwanu na wielką skalę przez ludność chińską. Za panowania holenderskiego wybuchło kilka powstań chińskich i aborygeńskich.Oprócz działalności handlowej Holendrzy prowadzili też działalność misjonarską, wydając m.in. ewangelię w języku aborygeńskim (Siraya).
W 1661 r. Tajwan został zaatakowany przezmingowskiego lojalistęZheng Chenggonga. Jego armii udało się wyprzeć Holendrów z wyspy i utworzyć niezależneKrólestwo Dongning. Po śmierci Zhenga władzę na wyspie przejął jego syn,Zheng Jing, a następnieZheng Keshuang. Podczas ich rządów, trwających 22 lata, na wyspie nastąpił rozwój produkcji cukru i soli.W 1683 r. z rozkazu chińskiego cesarzaKangxi zdynastii Qing armia chińska zlikwidowała Królestwo Dongning i przyłączyła Tajwan do Chin.Podczas 212-letniego panowania chińskiego Tajwan został zasiedlony przez imigrantów z Chin. Słaba struktura władzy i napięcia etniczne pomiędzy aborygenami i Chińczykami oraz pomiędzy grupami chińskimi, zwłaszczaHakka iHoklo, spowodowały wiele powstań, z których największe miały miejsce w 1721 (Zhu Yigui), 1786 (Lin Shuangwen) i 1862 (Dai Chaochun).W 1706 r. emigranci z południowo-wschodnich Chin założyli dzisiejszą stolicę wyspy,Tajpej.W 1858 r. na mocy traktatu kończącegoII wojnę opiumową zostały otwarte porty dla kupców z Zachodu.
W 1874 r.Japonia wysłała na wyspęekspedycję karną, po zamordowaniu przez aborygenówPaiwan rozbitków ze statku zRiukiu.W 1884 r., podczaswojny chińsko-francuskiej (o Wietnam) na wyspę uderzyli Francuzi, ale nie odnieśli większych sukcesów.W 1887 r. Tajwan został przekształcony w samodzielną prowincję. Energiczny pierwszy gubernatorLiu Mingchuan rozpoczął reformy i modernizację wyspy, budując pierwsze koleje, łącząc wyspę z kontynentem kablem telegraficznym i zakładając pocztę.
W 1895 r., powojnie japońsko-chińskiej, na mocytraktatu z Shimonoseki wyspa została przekazanaJaponii. W ramach antyjapońskiego oporu utworzono 24 maja 1895Republikę Tajwanu (Republikę Formozy). Pierwszym jej prezydentem zostałTang Jingsong, który jednak 6 czerwca uciekł z wyspy po tym, jak 29 maja w Keelungu wylądowały wojska japońskie. Opór w południowej części stawiły im wojska lokalne i „Czarne Chorągwie” pod wodzą ministra obrony Republiki, a następnie jej drugiego prezydentaLiu Yongfu. 21 października kapitulacjaTainanu zakończyła zorganizowaną obronę.
Japończycy postanowili uczynić z wyspy modelową prowincję, przeznaczając na jej rozwój znaczną część kontrybucji otrzymanych od Chin. Ustanowili silną administrację zgubernatorem generalnym na czele. Połączyli północ z południem linią kolejową, rozbudowali sieć drogową i porty. Wprowadzili nowe odmiany ryżu, rozbudowali przemysł kamforowy, cukierniczy, drzewny i wydobywczy. Stworzyli sieć elektrowni (Tajpej było drugim po Tokio zelektryfikowanym miastem Azji Wschodniej). Kilkakrotnie dochodziło do zrywów Chińczyków przeciwko japońskiemu panowaniu, z których najbardziej znany jestincydent Tapani z 1915 roku. Z okupantem walczyli również aborygeni tajwańscy, m.in.w Busha w 1930 roku.
Największym osiągnięciem było stworzenie powszechnego systemu szkolnictwa, który pod koniec japońskiego panowania (1944 r.) obejmował ponad 90% dzieci; zostało też wówczas wprowadzone obowiązkowe nauczanie dziewięcioklasowe. W 1928 r. założono Cesarski Uniwersytet Taihoku, dzisiejszyNarodowy Uniwersytet Tajwański.
Tajwańczycy, choć korzystali z osiągnięć cywilizacyjnych, jakie przyniosła kolonia, podlegali surowym i niesprawiedliwym prawom, mającym utrzymać porządek na niespokojnej wyspie. Jednakże wykorzystując rozluźnienie polityczne eryTaishō rozwinęli działalność społeczną i polityczną, dążąc do poprawy swej sytuacji. Koniec tej działalności, rozpoczętej powołaniem w 1914Tajwańskiego Stowarzyszenia na rzecz Asymilacji, nastąpił w 1937, gdy po rozpoczęciuII wojny chińsko-japońskiej na wyspie ponownie zaprowadzono rządy gubernatorów wojskowych i wprowadzono program intensywnej japonizacji. PodczasII wojny światowej około 30 tysięcy Tajwańczyków służyło we flocie i armii japońskiej, m.in. wochotniczych oddziałach Takasago.
W 1945 r. prowincja powróciła do Chin, na mocyporozumienia z Kairu z 1943. RządyKuomintangu, uznawane[przez kogo?] za słabe i skorumpowane, spowodowały załamanie gospodarcze, a prześladując Tajwańczyków doprowadziły do wybuchu rozruchów (Incydent 28 lutego), krwawo stłumionych. Zdarzenie to legło u podstaw podziału na Tajwańczyków:benshengren (ci, którzy przybyli z kontynentu w dawnych czasach) iwaishengren (ci, którzy przybyli po 1945), do dziś widocznego w polityce.
W wyniku wojny domowej, wygranej przezMao Zedonga w 1949, część stronnikówCzang Kaj-szeka związanych zKuomintangiem uciekło na Tajwan, gdzie kontynuowali dalsze rządy. Po ewakuacji rządu Republiki Chińskiej na Tajwan władzę dyktatorską przejął Czang Kaj-szek. W polityce zagranicznej podkreślał, że reprezentuje całość Chin. Posługiwał się rządami silnej ręki, wprowadził trwający 38 lat stan wojenny. Wszelka działalność opozycyjna była tłumiona – uznawano ją za niezgodną z racją stanu, często oskarżano o komunizm, w pokazowych procesach wydawano wyroki śmierci. W polityce partyjnej stosowano czystkę. Wielu działaczy wyjechało doStanów Zjednoczonych i Japonii.
W latach 50. XX wieku międzyRepubliką Chińską na Tajwanie aChRL trwała otwarta wojna. Po samoizolacji Chin w latach 60. Tajwan większą uwagę mógł skupić na gospodarce, w której przyjęto politykę liberalną. Dużą rolę, zwłaszcza w latach 50. XX w., odegrała pomoc Stanów Zjednoczonych.
Tajwan od 1949 r. posiadał własnąreprezentację piłkarską, która w 1960 zajęła trzecie miejsce wPucharze Azji. Większość zawodników tej reprezentacji pochodziła zHongkongu.
Wykorzystując potencjał odziedziczony po Japończykach (przemysłowy i edukacyjny) Tajwańczycy rozwinęli gospodarkę i wkrótce weszli w skład tzw.4 azjatyckich tygrysów. Rozbudowano przemysł lekki, stalowy i petrochemiczny. Od lat 80. XX w. zaczęto rozwijać przemysł komputerowy i zbrojeniowy. Dzięki pomocy gospodarczej Stanów Zjednoczonych iJaponii dochód narodowy brutto w 1988 był znacznie wyższy niż w kontynentalnych Chinach. Ścisłe związki ze Stanami Zjednoczonymi potwierdzał układ obronny z 1954 r.
Do 1971 r. Republika Chińska na Tajwanie, dzięki poparciu USA i ich sojuszników, była reprezentantemcałych Chin wONZ i posiadała miejsce wRadzie Bezpieczeństwa, mimo że realnie sprawowała władzę tylko nad Tajwanem i pobliskimi wyspami. Państwa bloku komunistycznego za jedynego reprezentanta Chin uznawały rząd wPekinie i próbowały usunąć Republikę Chińską. Udało się to, dopiero gdy USA, dążąc do poprawy stosunków z Pekinem oświadczyły, że nie będą się sprzeciwiać przyjęciu ChRL do ONZ. Przyjęta na wniosek Albanii Rezolucja 2758 szła jednak dalej, usuwając Republikę Chińską i zastępując ją we wszystkich organach ONZ, przedstawicielami ChRL.
W 1975 roku zmarł prezydent Czang Kaj-szek, którego na stanowisku zastąpiłYen Chia-kan. Jego dekretem zbudowanogrobowiec Czang Kaj-szeka. Realną władzę przejął syn Czanga, premierChiang Ching-kuo, który następnie objął urząd prezydenta w 1978 r. W 1979 roku Stany Zjednoczone zerwały stosunki dyplomatyczne z Tajwanem i wypowiedziały układ obronny, nawiązując równocześnie oficjalne stosunki dyplomatyczne z ChRL i uznając, że to rząd w Pekinie (a nie, jak było dotąd, ten w Tajpej) jest jedynym reprezentantem Chin na świecie. Za USA poszło większość państw, które dotąd uznawały Republikę Chińską, co spowodowało trwającą do dziś izolację polityczną państwa. W tym samym roku Kongres USA przyjąłTaiwan’s Relations Act (TRA), dokument określający pozycję USA wobec wyspy, w tym możliwość sprzedaży broni. TRA pełni nieformalnie rolę układu między Tajwanem a USA. Na skutek tych niepowodzeń na arenie międzynarodowej, rząd Republiki musiał starać się o zwiększenie poparcia wewnątrz kraju. Dlatego w późnych latach 1970. zaczęto realizować program tajwanizacjiKuomintangu, czego najważniejszym przejawem było wypromowanie przez prezydenta Chiang Ching-kuo na swego następcę wywodzącego się z TajwanuLee Teng-hui’a. Rozpoczęto też proces liberalizacji politycznej, dopuszczając ograniczoną opozycję w postaci ruchudangwai. W 1986 roku, na bazie aktywistówdangwai powstała opozycyjnaDemokratyczna Partia Postępowa; kilka miesięcy później zniesiono stan wojenny i stopniowo zmniejszano kontrolę prasy; zalegalizowano partie opozycyjne popierające niezależność od komunistycznych Chin. W przeprowadzonych w 1992 roku wyborach powszechnych zwyciężył Kuomintang. W lutym 1993 roku premierem zostałLien Chan. W 1996 r. w pierwszych demokratycznych wyborach prezydentem Tajwanu zostałLee Teng-hui. Cztery lata później zastąpił goChen Shui-bian z Demokratycznej Partii Postępowej. Za jego kadencji w 2002 roku podjęto próbę wstąpienia do ONZ, która zakończyła się niepowodzeniem.
W 2002 roku Tajwan został przyjęty doWTO, jako „Oddzielny Obszar Celny Tajwanu, Penghu, Kinmen i Matsu”. W tym samym roku u wybrzeży Tajwanu doszło dokatastrofy lotniczej. Wwyborach do Zgromadzenia Narodowego (Guomin Dahu) 2005 roku zwyciężyła Demokratyczna Partia Postępowa, zyskując 127 mandatów. Drugą partia byłKuomintang, uzyskując 117 mandatów. W parlamencie znalazły się również mniejsze ugrupowania, uzyskując kilkanaście mandatów. W 2008 roku prezydentem kraju zostałMa Ying-jeou, wiceprezydentem zaśVincent Siew. Były pomysły przyłączenia Tajwanu do Chińskiej Republiki Ludowej w myśl projektuJeden kraj, dwa systemy, na podstawie którego ChRL reprezentowałaby Tajwan w stosunkach międzynarodowych, ale wyspa miała zachować własne władze i siły zbrojne. Doktryna ta, wykorzystana w przypadkuHongkongu, została w 2005 r. zastąpiona przez tzw.ustawę antysecesyjną, uchwałęparlamentu ChRL nakazującą użycie siły w przypadku prób formalnego zadeklarowania niepodległości.
Od 23 lutego 2006 roku istnieje wPolscePolsko-Tajwański Zespół Parlamentarny.
W wyborach 15 stycznia 2016 zwyciężyła kandydatka opozycji Tsai Ing-wen. Jej partia (Demokratyczna Partia Postępu) wygrała też wybory parlamentarne.