 | |||
| Pełna nazwa | Hibernian Football Club | ||
|---|---|---|---|
| Barwy | | ||
| Państwo | |||
| Kraj | |||
| Siedziba | |||
| Data założenia | 1875[1] | ||
| Prezes | |||
| Sponsor techniczny | |||
| I zespół | |||
| Przydomek | Hibees | ||
| Liga | |||
| Stadion | |||
| Trener | |||
| |||
| |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Hibernian Football Club –szkocki zawodowy klubpiłkarski z siedzibą wLeith, wEdynburgu. Założony został w 1875 przez irlandzkich imigrantów[3]. Tożsamość irlandzka została później zbagatelizowana[4], ale nadal jest widoczna w nazwie i herbie. PółfinalistaPucharu Europy orazPucharu Miast Targowych.Hibernia to łacińska nazwaIrlandii[1].
Przydomki piłkarzy toHibs[5],Hibees[5] orazThe Cabbage[6]. Domowe mecze piłkarze klubu rozgrywają naEaster Road Stadium[7]. Hibernian F.C. czterokrotnie zdobywałmistrzostwo Szkocji, ostatni raz w 1952. Trzy z czterech mistrzostw wywalczył w latach 1948–1952, co było zasługą głównie The Famous Five na czele zLawriem Reilly, który został wówczas trzykrotnie królem strzelców[8]. Klub trzykrotnie triumfował w rozgrywkach oPuchar Szkocji, jedenaście razy przegrał w finałach, ostatni raz w 2013[9][10][11]. Ostatnie dotąd trofeum klub zdobył w 2016, wygrywając w finalePucharu Szkocji zRangers F.C. 3:2.
Hibernian Football Club został założony w sierpniu 1875 przez parafianrzymskokatolickiego kościoła pod wezwaniemŚwiętego Patryka[12], położonego przy ulicy Cowgate wEdynburgu. Głównymi założycielami Hibernian byli:Canon Edward Joseph Hannan oraz przewodniczący miejscowego stowarzyszeniaCatholic Young Men’s Association,Michael Whelahan, który stał się również pierwszym kapitanem klubu. Klub początkowo, tak jak większość edynburskich drużyn, rozgrywał swoje mecze w parkuThe Meadows, położonym na południe od centrum miasta. W 1880 klub przeniósł się do wschodniej dzielnicy Edynburga – Leith, budującHibernian Park. Stadion znajdował się w miejscu, gdzie obecnie[kiedy?] rozciąga się Bothwell Street. W 1891Hibees przenieśli się na obecny stadion –Easter Road, położony kilkadziesiąt metrów od miejsca, w którym znajdował się poprzedni obiekt klubu[13].
Wlatach 70. i80.XIX wieku jedynymi rozgrywkami, w których uczestniczyły szkockie kluby piłkarskie, byłPuchar Szkocji, zainaugurowany w 1874. Występował w nich również zespół Hibernian F.C., nie odnosząc znaczących sukcesów. Dopiero wdwanaście lat od powstania,Hibees zdobyli swoje pierwsze trofeum sportowe. 12 lutego 1887 w finałowym meczu Pucharu Szkocji Hibernian pokonał 2:1 zespółDumbarton F.C., stając się jednocześnie piątą drużyną, która zdobyła Puchar Szkocji w ciągu jego trzynastoletniego istnienia. Przed Hibernianem Puchar zdobyły jedynie: Queen’s Park F.C., Vale of Leven F.C., Dumbarton F.C. oraz Renton F.C.[14].
Na kolejny sukces sportowy zawodnicy i kibiceHibs nie musieli długo czekać, 13 sierpnia 1887 Hibernian pokonał bowiemangielskiPreston North End F.C. w meczu firmowanym przezThe Football Association iScottish Football Association jako „Championship of the World”[15]. Był to pierwszy, a zarazem jedyny triumf Hibernianu w rozgrywkach międzynarodowych.
W 1890 dziesięć zespołów ze Szkocji założyłoScottish Football League – system rozgrywek ligowych, wzorowany na angielskiejThe Football League założonej w 1888. Wśród dziesięciu założycieli ligi nie znalazł się Hibernian F.C., był za to lokalny rywalHibs –Heart of Midlothian F.C. Przez początkowe trzy lata istnienia Scottish Football League składała się z jednego szczebla rozgrywkowego, w wyniku czego drużyna zajmująca ostatnie miejsce w lidze nie miała możliwości spadku. Wzrost popularności piłki nożnej w Szkocji oraz naciski pozostałych klubów niezrzeszonych wScottish Football League (w tym m.in. Hibernianu) spowodowały, że w sezonie1893/1894 rozszerzono je o jedną klasę rozgrywkową. Wskutek tych działań powstały: Scottish Division One orazScottish Division Two, będąca odpowiednikiem II ligi.
Sezon1893/94 był debiutem Hibernian F.C. w rozgrywkach ligowych. Klub z dziewięcioma innymi zespołami utworzył Scottish Division Two. W swoim debiutanckim sezonie w Scottish Division Two klub zajął pierwsze miejsce[16]. W 18 spotkaniach zdobył 29 punktów[17], wygrywając 13 meczów, remisując 3 oraz przegrywając 2. Mimo iż klub zwyciężył w rywalizacji ligowej, I ligę zasilił zespółClyde F.C. Sytuacja ta spowodowana była faktem, że o awansie do Scottish Division Two decydowały kluby Scottish Division One. Poprzez głosowanie wybrały one spośród trzech czołowych drużyn II ligi przyszłego beniaminka – Clyde F.C. Klub w następnym sezonie powtórzył swoje osiągnięcie, ponownie wygrywając Scottish Division Two. Tym razem triumf w lidze dał upragniony awans do I ligi.
W sezonie1895/96 Scottish Division OneHibs, grając jako beniaminek, odnotowali 11 zwycięstw, 2 remisy oraz 5 porażek, zdobywając łącznie 24 punkty[17]. Pozwoliło to Hibernianowi na zajęcie trzeciego miejsca w lidze[18]. Był to niewątpliwy sukces, szczególnie, żeHibees wyprzedzili lokalnego rywala, a zarazem ustępującego mistrza –Heart of Midlothian F.C., który uplasował się na czwartym miejscu[18]. Obie drużyny spotkały się w finalePucharu Szkocji. 14 marca 1896, w meczu rozegranym na Logie Green, w jedynym finale rozegranym pozaGlasgow, Hibernian przegrał z Hearts 1:3[19]. Był to swoisty rewanżSerc za niepowodzenia w lidze.
W następnych sezonach Hibernian utrzymywał się w czołówce ligi, zajmując w latach 1896–1901 miejsca w ligowej tabeli powyżej piątego[18][20][21][22][23][24].Hibs prowadzili równocześnie rywalizację z Hearts o prymat wderbach Edynburga. Rywalizacja o wyższe miejsce w tabeli od lokalnego rywala prowadzona była ze zmiennym szczęściem[25]. Do sezonu1901/02 pojedynki te nie przynosiły Hibernianowi znaczących sukcesów w lidze oraz pucharach. Sezon1901/02 klub zaliczył do udanych, pomimo zajęcia szóstego miejsca w lidze[26]. 26 kwietnia 1902Hibs zmierzyli się w finale Pucharu Szkocji z drużynąCelticu. Wygrywając 1:0, zespół przypieczętował swój drugi triumf w tych rozgrywkach[27].
Kolejny sezon1902/03 w wykonaniuHibees był bardzo udany – zespół z Edynburga wywalczył swoje pierwszeMistrzostwo Szkocji w historii[28]. W 22 meczach ligowych Hibernian zgromadził 37 punktów[17], wyprzedzając drugiDundee F.C. o sześć oczek.Hibs, którzy w mistrzowskim sezonie odnieśli 16 zwycięstw, 5 remisów i jedną porażkę, stali się 5. drużyną, która triumfowała w rozgrywkach ligowych[29].
W 1903 Hibernian zatrudnił pierwszego szkoleniowca, którym zostałDan McMichael. McMichael pełnił funkcję trenera w latach 1903–1919. Za jego kadencji klub plasował się wśród ligowych średniaków, zajmując miejsca poniżej piątej pozycji. W początkowym okresie jego rządów, w latach 1903–1910,Hibs dwukrotnie zajmowali piątą lokatę (w sezonach:1904/05[30] i1907/08[31]), a raz byli szóstą drużyną ligi (sezon1908/09[32]). Spadek formy zespół odnotował w kolejnej dekadzie, kiedy to oscylował wokół ostatniej pozycji[33][34].
Wybuchpierwszej wojny światowej wpłynął znacząco na działalność wielu szkockich klubów. W związku z faktem, że Szkocja nie była zagrożona nalotami bombowymi, kontynuowano rozgrywki ligowe, zmieniając jedynie ich formułę. Z dwóch lig powstała jedna, składająca się z 20 zespołów, która prowadziła rozgrywki pod nazwą Scottish League Division One. Działania, które spowodowały okrojenie ligi, okazały się nader korzystne dlaHibees. Klub od dłuższego czasu przeżywał kryzys, którego ekstremum przypadło na lata wojenne. W sezonie1915/16 Hibernian zajął 19. – przedostatnie miejsce w lidze[35], natomiast trzy lata później klub uplasował się na ostatnim, 18. miejscu[36]. Zespół uniknął wtedy degradacji do niższej klasy rozgrywkowej tylko i wyłącznie dzięki brakowi II ligi, zawieszonej na czas działań wojennych.
Jedynym znaczącym osiągnięciem trenera Dana McMichaela było dotarcie do finałuPucharu Szkocji w 1914. W spotkaniu rozegranym 11 kwietnia 1914, przeciwkoCeltic F.C. padł bezbramkowy remis[37]. O losie Pucharu zadecydował dodatkowy mecz, rozegrany 16 kwietnia 1914. W drugim spotkaniu finałowym Celtic pokonał zespół zEdynburga 4:1[38], zdobywając po raz dziewiąty to trofeum[39].
Kolejne zmiany na stanowisku trenerskim nie przynosiły znaczących zmian w grze drużyny, której forma bardzo się wahała. AniDavid Gordon w latach 1919–1920, aniAlex Maley w latach 1920–1925 nie osiągnęli z klubem znaczących sukcesów sportowych. Fakt ten spowodował, że klub zdecydował się na zatrudnienieBobby’ego Templetona na stanowisku szkoleniowca w 1925. Templeton pomimo ogromnej pracy włożonej w drużynę nie zdołał utrzymać jej w I lidze. W sezonie 1930/1931Hibees zajęli 19. – przedostatnie miejsce w lidze, gromadząc 25 punktów[17]. W 38 spotkaniach sezonu 1930/1931 Hibernian odnotował 9 zwycięstw, 7 remisów i aż 22 porażki, które skazały go na grę w II lidze[40].
W kolejnym sezonie klub grając w Scottish League Division Two zajął siódmą pozycję, tracąc 11 punktów do lidera[41]. Dopiero sezon1932/33 przyniósł oczekiwany awans do I ligi.Hibs przypieczętowali go, zajmując pierwszą pozycję, z dziewięciopunktową przewagą nad drugimQueen of the South F.C. W 37 spotkaniach klub wywalczył 60 punktów[17], odnosząc 28 zwycięstw, 4 remisy i 5 porażek[42].
W pierwszym sezonie po awansie Hibernian, występując jako beniaminek, utrzymał się w lidze, zajmując 16. miejsce w tabeli[43]. Przez sześć kolejnych sezonów od powrotu do ligi, aż do wybuchuII wojny światowej,Hibees plasowali na końcu ligowej tabeli, zajmując jednak zawsze miejsca gwarantujące pozostanie w lidze[44]. W latach 1939–1945 rozgrywki ligowe zostały zawieszone na czaswojny światowej.
W 1946 szkocka liga wznowiła swe rozgrywki. TrenerWilliam McCartney, zatrudniony w 1936, powrócił do pracy w klubie. Już w pierwszym sezonie po wojnie,1946/47, zdołał wywalczyć wicemistrzostwo Szkocji, ustępując jedynieRangers F.C. Był to niewątpliwy sukces szkoleniowca, który zdołał przekształcićHibs z drużyny walczącej o utrzymanie pod konieclat 30. w czołowy klubszkockiejI ligilat 40. i50. Kolejnym jego ważnym osiągnięciem było dotarcie do finałuPucharu Szkocji w 1947. W meczu rozegranym 19 kwietnia klub zEdynburga nie sprostał jednakAberdeen F.C., przegrywając 1:2[45].
Prawdziwy sukces miał nadejść dopiero w kolejnym sezonie1947/48. Klub, pod wodząMcCartneya, zdobył po 45 latach przerwy tytułMistrza Szkocji. Hibernian, gromadząc 48 punktów[17], wyprzedził na finiszu rozgrywek ligowych ustępującego mistrza –Rangers F.C. różnicą dwóch punktów. Z 30 spotkań klub wygrał 22, zremisował 4 i odnotował 4 porażki[46]. Sezon1947/48 był zapowiedzią powrotuHibees do czołówki ligi, po 40-letnim okresie niepowodzeń.
W 1948 z klubem pożegnał się trenerMcCartney, który odszedł w mistrzowskiej sławie. Jego następcą został wybrany SzkotHugh Shaw. To za jego kadencji, trwającej od 1948 do 1962, klub osiągnął największe sukcesy sportowe.
W sezonie1948/49 Szkotowi nie powiódł się plan obrony mistrzowskiego trofeum, które wywalczyliRangersi. Ostatecznie Hibernian zakończył rozgrywki ligowe na trzeciej pozycji[47], którą poprawił w następnym sezonie, zdobywając tytuł wicemistrza Szkocji[48]. O tytule mistrzowskim, który znów przypadł Rangersom, zadecydował jeden punkt różnicy[49]. To właśnie w trakcie sezonu1949/50 został ustanowiony rekord frekwencji obiektu. 2 stycznia 1950derby Edynburga przeciwko Hearts obejrzało 65 860 osób[13][50].
Sezon1950/51 przyniósł klubowi trzeci tytuł Mistrza Szkocji[51]. Na zakończenie sezonuHibs zgromadzili 48 punktów[17], wyprzedając drugich w tabeliRangersów 10 punktami. Oprócz wysokiej pozycji w lidze, klub wystąpił również w finalePucharu Ligi Szkockiej. Mecz rozegrany 28 października 1950 był debiutemHibees w finale tych rozgrywek. Pojedynek finałowy zakończył się porażką Hibernianu z zespołemMotherwell F.C. 0:3[52]. Rozgrywki ligowe sezonu1951/52 udowodniły prawdziwą siłę zespołu, który obronił mistrzowskie trofeum[53].Hibees zwieńczyli sezon z pulą 45 punktów[17], pokonując na finiszu rozgrywek Rangers F.C. Triumfując w sezonie1951/52, Hibernian został czwartą drużyną, która w 55-letniej historii rozgrywek ligowych obroniła tytuł mistrzowski[54]. Jak się miało potem okazać, był to zarazem ostatni triumfHibees w rozgrywkach ligowych.
Sezon1952/53 przyniósł zaskakującą sytuację – Rangers F.C. oraz Hibernian F.C. zakończyły rozgrywki ligowe z identycznym dorobkiem punktowym, wynoszącym 43 oczka[17]. Obecnie[kiedy?] taką sytuację rozstrzyga dodatkowy mecz, bilans bezpośrednich spotkań lub różnica bramek strzelonych i straconych. W sezonie1952/53Hibs dwukrotnie spotykali się z Rangers F.C., wygrywając 11 października 1952 naIbrox Park 2:1 oraz remisując 1:1 u siebie 17 stycznia 1953. Również bilans bramkowy przemawiał na korzyść klubu z Edynburga, który strzelił 93 bramki przy stracie 51 (różnica 42 bramek). PiłkarzeRangers F.C. strzelili natomiast 80 goli, przy 39 straconych (różnica 41 bramek). W związku z tym, że zaistniała sytuacja miała miejsce pierwszy raz w szkockiej lidze,Scottish Football Association zadecydowała, że losy tytułu mistrzowskiego rozstrzygnie nie różnica, tylko stosunek bramek strzelonych do straconych. Dzięki tej decyzji to właśnie Rangersi mogli cieszyć się ze zdobycia 28. tytułu Mistrzów Szkocji, ponieważ ich stosunek bramkowy wynosił 2,05 przy 1,82 zespołuHibees[55].
Shaw, pracując z Hibernianem do 1962, nie powtórzył już sukcesów ligowych z początkulat 50. Jedynym osiągnięciem w rozgrywkach ligowych, które zanotował w latach 1953–1962, było dotarcie do finału Pucharu Szkocji w sezonie1957/58. W finałowym meczu, 26 kwietnia 1958 naHampden Park, Hibernian uległ zespołowiClyde F.C. 0:1[56], przegrywając jednocześnie swój piąty z kolei finał Pucharu Szkocji. O ileHibees słabo spisywali się w lidze, o tyle zespół zupełnie inaczej prezentował się weuropejskich pucharach.
W sezonie1955/1956 wystartowałPuchar Europy. W jego rozgrywkach wziął udział Hibernian, jako jedyny klub zWielkiej Brytanii. Sukces był o tyle większy, że klub dotarł do półfinału Pucharu Europy, pokonując w dwumeczuniemieckiRot-Weiss Essen orazszwedzkiDjurgårdens IF. Dopiero w spotkaniu zStade de Reims, musiał uznać wyższość rywali, przegrywając 0:2 na wyjeździe i 0:1 u siebie[57].
W pięć lat później Hibees ponownie wystąpili w europejskich pucharach, tym razem były to już jednak rozgrywkiPucharu Miast Targowych. Przeprawa przez 1/8 nie nastręczyła Hibernianowi poważniejszych problemów. SzwajcarskiLausanne Sports, przegrywając pierwszy mecz 0:2, następny oddał walkowerem. W kolejne rundzie klub natknął się naFC Barcelona. W pierwszym meczu rozegranym 27 grudnia 1960 obie drużyny zmierzyły się naCamp Nou. Hibernian już po 18 minutach spotkania prowadził 2:0, po bramkach Bakera i MacLeoda. FC Barcelona doprowadził do remisu, po bramkachKocsisa w 36. i 53. minucie. Kolejne trafieniaBairda orazBakera spowodowały, że Hibees na szesnaście minut przed końcem prowadzili 4:2. Barcelona odpowiedziała w 83. minucie trafieniemKocsisa, który skompletowałhat tricka.Duma Katalonii nie dała jednak za wygraną i na minutę przed zakończeniem meczu doprowadziła do remisu, za sprawą golaEvaristo[58].
Rewanż rozegrano 22 lutego 1961 naEaster Road Stadium wEdynburgu, przy pełnych trybunach. Pierwsi do ataku ruszyli gospodarze, co przyniosło im bramkę już w 10. minucie gry. PrzewagaHibees stopniowo malała, co pozwoliło na strzelenie przez FC Barcelona dwóch bramek przed przerwą. Druga połowa spotkania długo nie przynosiła zmiany rezultatu, do 74. minuty, kiedy to Sammy Baird zdobył wyrównującą bramkę. Następne dziesięć minut spotkania stało na wyrównanym poziomie – żadna ze stron nie uzyskała wyraźnej przewagi. Decydująca o awansie akcja meczu została rozegrana w 85. minucie, kiedy to zawodnikHibees został faulowany w polu karnym. Skutecznym egzekutorem rzutu karnego okazał się Kmloch, który dał awans swojej drużynie. Wyeliminowaniehiszpańskiego giganta było największym sukcesem klubu z Edynburga na arenie międzynarodowej[59][60].
W półfinale Pucharu Miast Targowych Hibernian spotkał się zwłoskąAS Roma. Pierwsze dwa mecze zakończyły się remisami, odpowiednio 2:2 i 3:3. Zgodnie z ówczesnymi zasadami o awansie zadecydować miał dodatkowy mecz – play off, który został rozegrany 27 maja 1961 wRzymie. W spotkaniu tym Hibernian został rozgromiony 0:6, odnotowując jednocześnie najwyższą porażkę w historii swoich występów w europejskich pucharach[59].
Kolejne lata przyniosły kibicomHibees wiele rozczarowań. Klub plasował się w środku tabeli ligowej, nie odnosząc żadnych sukcesów w rozgrywkachPucharu Szkocji orazPucharu Ligi. W ciągu dziewięciu lat od ustąpienia treneraHugh Shawa w 1962 zatrudniono pięciu szkoleniowców. Kolejno:Walter Galbraith,Jock Stein,Bob Shankly,Willie MacFarlane orazDave Ewing obejmowali posadę szkoleniowca, nie doprowadzającHibees do znaczących sukcesów.
W pierwszym sezonie po odejściu Shawa Hibernian pod wodzą Waltera Galbraitha uplasował się, w tabeli liczącej 18 zespołów, dopiero na szesnastym miejscu[61]. Było to ostatnie miejsce dające utrzymanie wI lidze. Mimo katastrofalnej postawy w lidze, Galbraith prowadził zespół w kolejnym sezonie1963/64, doprowadzając go do dziesiątego miejsca[62]. Stanowisko trenera przejął po nim Jock Stein, który pracował wEdynburgu przez jeden sezon –1964/65. Klub zajął czwartą lokatę[63], która pozwoliła mu na start w następnym sezonie wPucharze Miast Targowych, już pod wodzą nowego szkoleniowca. Pojawienie się Boba Shankly’ego ożywiło nadzieje kibiców na sukces. W pierwszych trzech latach pracy naEaster Road Stadium Shankly zajął z drużyną odpowiednio szóste[64], piąte[65] i trzecie[66] miejsce w lidze. Ponadto klub ponownie zaistniał w europejskich pucharach, trzykrotnie grając w Pucharze Miast Targowych, dwukrotnie dochodząc do 1/8 rozgrywek. Najlepszym okresem Shankly’ego zHibees wEuropie był sezon1968/69, kiedy to klub wygrał pięć z sześciu spotkań pucharowych. O awansie do ćwierćfinału Pucharu Miast Targowych, mimo wygranej 2:1 nadniemieckimLokomotive Lipsk, zadecydowały bramki strzelone na wyjeździe[67]. O ile w Pucharze klub poczynał sobie dobrze, o tyle sezon1968/69 w lidze nie należał do najbardziej udanych. Klub zajął 12. miejsce[68], przegrywając 15 z 34 spotkań, co spowodowało dymisję Shankly’ego.
Jego następcą został Willie MacFarlane, który prowadził klub w sezonie1969/70. Doprowadził onHibees do zajęcia trzeciego miejsca w lidze[69], dającego awans do kolejnej edycji Pucharu Miast Targowych. Tam, już pod wodzą Davego Ewinga, Hibernian awansował do 1/8 rozgrywek, przegrywając rywalizację zLiverpool F.C.[70] 0:3[71][72].
W 1971 funkcję trenera przejąłEddie Turnbull, który piastował ją przez dziewięć lat. Już w pierwszym sezonie pod wodzą Turnbulla,Hibs zajęli czwartą pozycję w lidze, dochodząc jednocześnie do finałuPucharu Szkocji. 6 maja 1972, w meczu finałowym zCeltic F.C., Hibernian został rozgromiony 1:6[73]. Okazja do rewanżu nadarzyła się już 9 grudnia 1972, kiedy toHibees zmierzyli się z Celtami, będącymi ówczesnymi mistrzami Szkocji, w meczu finałowymPucharu Ligi Szkockiej. Pojedynek zakończył się wynikiem 2:1 dlaHibs, którzy tym samym wywalczyli swój pierwszy Puchar Ligi[52]. W kolejnych sezonach ligowych Hibernian spisywał się coraz lepiej, zajmując wysokie pozycje na zakończenie rozgrywek. W sezonie1972/73 klub zajął trzecią lokatę, ustępując jedynie hegemonom zGlasgow –Celtic F.C. orazRangers F.C.[74]. W kolejnych dwóch sezonachHibees nawiązali równorzędną walkę omistrzostwo Szkocji z klubami zGlasgow, zdobywając dwukrotnie wicemistrzostwo Szkocji w sezonach:1973/74[75] oraz1974/75[76]. W rozgrywkach sezonu1975/76 Hibernian ostatecznie został zmuszony do uznania wyższościOld Firm w lidze po tym, jak zajął 3. lokatę[77]. Na dokładkę klub ponownie wystąpił w finale Pucharu Ligi. Spotkanie przeciwko Celtic F.C., rozegrane 26 października 1974, zakończyło się porażką klubu z Edynburga 3:6[52].
Wysoka pozycja w lidze, którąHibees utrzymywali przez kilka lat, przyniosła możliwość zaistnienia klubu w europejskich pucharach na dłużej. Podczas dziewięciu lat pracy Turnbulla klub sześciokrotnie stawał w szranki z europejskimi drużynami, w tym czterokrotnie z rzędu w Pucharze UEFA, w latach 1973–1977. Występując w Pucharze UEFA w sezonie1974/75 Hibernian odniósł swoje najwyższe zwycięstwo na arenie międzynarodowej, pokonując 2 października 1974 norweskiRosenborg BK 9:1[78].
Pod konieclat 70. klub nadal znajdował się w czołówce ligi. W sezonie1977/78Hibees zajęli 4. pozycję[79], zaś następny sezon zakończyli na piątym miejscu[80], nic więc nie zapowiadało fatalnej postawy drużyny w sezonie1979/80. W trakcie sezonu zwplniono z posady trenera Eddiego Turnbulla, którego zastąpiłWillie Ormond. Ostatecznie Hibernian zajął wtedy ostatnie, 12. miejsce, które oznaczało relegację zI ligi. W 36 spotkaniach ligowychHibees zdobyli 18 punktów[17], wygrywając 6 spotkań oraz odnosząc jednocześnie 24 porażki[81]. Był to jeden z najgorszych sezonów w wykonaniu klubu z Edynburga w jego historii.
W sezonie1980/81 klub występował wScottish League Division One – odpowiedniku II ligi. W 39 spotkaniach pod wodząBertiego AuldaHibees zdobyli 57 punktów[17], które zapewniły pierwsze miejsce[82] w Scottish League Division One oraz awans doScottish Premier Division. Podczas tego sezonu klub zanotował 25 zwycięstw, 8 remisów oraz 6 porażek, tracąc 22 bramki. Auld prowadził Hibernian również w następnym sezonie, kiedy to klub jako beniaminek wywalczył 6. lokatę[83].
Kolejne lata nie przyniosły znaczącej poprawy formy. Klub wlatach 80. należał do ligowych średniaków, plasując się siedmiokrotnie na miejscach od 6. do 8. W latach 1982–1986 drużyną kierowaliPat Stanton orazJohn Blackley. Jedynym znaczącym osiągnięciem klubu tamtych lat było dotarcie do finałuPucharu Ligi Szkockiej. 27 października 1985 Hibernian przegrał 0:3 z drużynąAberdeen F.C.[52]. Był to zarazem czwarty przegrany mecz finałowy o to trofeum w historii klubu zEdynburga. Wyróżniającymi się zawodnikami, którzy jednocześnie stanowili o sile zespołulat 80., byli:Alan Rough,Gordon Durie orazJohn Collins.
W 1986 roku posadę trenerską objąłAlex Miller i piastował ją przez dekadę. Mimo tej zmiany klub nadal nie błyszczał w rozgrywkach ligowych, gdzie plasował się w dolnej części tabeli. Najwyższą lokatą, którą Hibees zajęli pod wodząMillera, było trzecie miejsce w sezonie1994/95[84], kiedy to przegrali rywalizację omistrzostwo Szkocji zRangers F.C. orazMotherwell F.C. Znacznie lepiej wiodło się Hibernianowi w rozgrywkach pucharowych. Dzięki zajęciu piątego miejsca w lidze w sezonie1988/89[85] klub wystąpił, po dziesięcioletniej przerwie, w rozgrywkachPucharu UEFA. W 1/32Szkoci dwukrotnie pokonaliVideoton FC, odpowiednio: 1:0 naEaster Road oraz 3:0 na wyjeździe. W kolejnej fazie klub z Edynburga toczył zaciętą rywalizację wR.F.C. de Liège. W pierwszym spotkaniu rozegranym w Belgii padł bezbramkowy remis. W rewanżu, po 90 minutach regulaminowego czasu gry, również utrzymywał się bezbramkowy remis. O awansieBelgów do dalszej fazy rozgrywek zadecydowała bramka strzelona w dogrywce[86].
W krajowych pucharach Hibernian spisywał się zdecydowanie lepiej niż w lidze, dwukrotnie dochodząc do finałuPucharu Ligi Szkockiej. 27 października 1991 klub zdobył swój drugi Puchar Ligi, pokonując 2:0 zespółDunfermline Athletic F.C.[52]. W dwa lata później, 24 października 1993, Hibernian ponownie awansował do finału tych rozgrywek. W decydującym meczu edynburski klub musiał uznać wyższość Rangersów, którzy wygrali to spotkanie 2:1[52]. Puchar Ligi w 1991 był pierwszym trofeum zdobytym po 19-letniej przerwie.
W 1996 trenerem Hibernianu został SzkotJim Duffy. W debiutanckim sezonie pracy naEaster Road zajął z klubem 9. lokatę z dorobkiem 38 punktów[87]. Zgodnie z przepisami ligowymi klub musiał rozegrać baraż o pozostanie w I lidze z drugą drużyną II ligi sezonu1996/97 –Airdrieonians F.C. Pierwsze spotkanie zostało rozegrane naEdynburgu i zakończyło się wygraną gospodarzy 1:0. W rewanżu, 22 maja 1997Hibees wygrali 4:2. Dzięki temu zwycięstwu piłkarze z Edynburga utrzymali się w lidze[88].
W sezonie1997/98 klub spisywał się fatalnie w rozgrywkach ligowych. W 36 spotkaniach Hibernian zdobył 30 punktów, odnosząc 6 zwycięstw, 12 remisów i aż 18 porażek. Bilans ten spowodował, że klub uplasował się na ostatniej – 10. lokacie w lidze, co wiązało się z relegacją do II ligi[89]. Był to drugi spadek do niższej ligi w historii klubu. Z pracą szkoleniowca drużyny pożegnał się natomiast Jim Duffy, który został zastąpiony przezAlexa McLeisha.
Sezon1998/99 klub spędził wScottish League Division One. Hibernian zakończył go zajmując pierwszą lokatę[90], dającą awans do zreformowanej I ligi –Scottish Premier League. W 36 spotkaniach klub odnotował 28 zwycięstw przy 3 porażkach, co pozwoliło mu na zgromadzenie 89 punktów. Przewaga nad drugim w tabeli –Falkirk F.C. – wyniosła 23 oczka, co dobitnie pokazało, że miejsceHibs jest w pierwszej lidze.
W debiucie w Scottish Premier League – szkockim odpowiednikuPremier League – klub uplasował się na szóstym miejscu[91]. Kolejny sezon2000/01 należał do bardzo udanych.Hibees zajęli trzecią lokatę, ustępując jedynie potentatom zGlasgow –Celtic F.C. orazRangers F.C.[92]. Klub odnotował również udany start wPucharze Szkocji, dochodząc do finału tych rozgrywek, gdzie 26 maja 2001 uległmistrzowi Szkocji – Celticowi 0:3[93].
Z sezonem2001/02 kibice i działaczeHibs wiązali duże nadzieje na ligowy sukces. Jak się okazało, złudne, ponieważ klub uplasował się na trzecim miejscu od końca tabeli[94]. Zespołowi nie wiodło się również w rozgrywkach pucharowych – klub odpadł z rozgrywek Pucharu Szkocji, w 1/8 przegrywając z Rangers F.C. 1:4[95]. WPucharze UEFA nie sprostał natomiast w pierwszej rundziegreckiemuAEK Ateny. Mimo wygranej 3:2 w Edynburgu, klub nie zdołał awansować, gdyż wcześniej przegrał na wyjeździe 0:2[96]. Do tego doszły również roszady na stanowisku trenera. W trakcie sezonu zwolniony został Alex McLeish. Drużynę tymczasowo objąłDonald Park, do czasu sprowadzenia byłego piłkarzaHibees –Francka Sauzée.Francuz, w związku ze słabą postawą drużyny, został zdymisjonowany przed zakończeniem sezonu2001/02. Funkcję trenera ponownie objął Donald Park, który pełnił ją do zakończenia rozgrywek ligowych. W oknie transferowym Hibernian zatrudnił długoletniego szkoleniowcaKilmarnock F.C. –Bobby’ego Williamsona.
Prowadził on klub w sezonach:2002/03 oraz2003/04, nie odnosząc znaczących sukcesów ligowych. Jedynym jego osiągnięciem było dotarcie do finałuPucharu Ligi Szkockiej, w którym Hibernian uległLivingston F.C. 0:2[97].
24 maja 2004 stanowisko treneraHibees objąłTony Mowbray, zastępując niepopularnego wśród kibicówWilliamsona[98]. Nominacja ta okazała się dużym zaskoczeniem, ponieważ media od dłuższego czasu spekulowały na temat innych kandydatów do objęcia funkcji trenera. Wśród wymienianych znaleźli się:John Gorman[99],David Hay orazTommy Burns[100] Zmiany przyniosły efekty już w pierwszym sezonie pracy nowego szkoleniowca. W sezonie2004/05 Hibernian wywalczył trzecią lokatę w lidze, zdobywając 61 punktów[101]. Zapewniło to klubowi zEdynburga start w rozgrywkachPucharu UEFA w następnym sezonie.
Początek sezonu2005/06 w wykonaniuHibees okazał się rewelacyjny. W 14 pierwszych meczach klub odnotował 10 zwycięstw. Wielu komentatorów upatrywało w Hibernianie pretendenta do tytułu mistrzowskiego, sam Mowbray stwierdził jednak, żeHibs będzie trudno walczyć o mistrzowską koronę z klubami mającymi o wiele większe budżety –Celtic F.C.,Rangers F.C. orazHeart of Midlothian F.C.[102] Kontuzje oraz sprzedażGarry’ego O’Connora doŁokomotiwu Moskwa spowodowały, że zespół stracił skuteczność z początku sezonu. Rozczarowująca druga połowa sezonu sprawiła, że klub ostatecznie zajął czwarte miejsce w lidze, plasując się z 56 punktami za: Celtic F.C., Hearts oraz Rangers F.C.[103]. Wywalczenie czwartej pozycji pozwoliło jednak klubowi na zakwalifikowanie się do rozgrywekPucharu Intertoto w następnym sezonie.
W 1. rundzie rozgrywekPucharu UEFA Hibernian nie sprostałDnipro Dniepropietrowsk, remisując bezbramkowo u siebie i przegrywając 1:5 na wyjeździe[104] Bardzo obiecująco wyglądały natomiast występyHibees wPucharze Szkocji w piłce nożnej. W drodze do półfinału tych rozgrywek klub pokonał 6:0 Arbroath F.C., 3:0 Rangers F.C. oraz 5:1Falkirk F.C. W półfinałowym meczu Hibernian zmierzył się z lokalnym rywalem – Heart of Midlothian F.C. Półfinałowy pojedynek derbowy, rozegrany 2 kwietnia 2006 naHampden Park w obecności 43 180 widzów, zakończył się porażkąHibs 0:4. Bramki dla Hearts zdobyli:Paul Hartley (hat trick) orazEdgaras Jankauskas[105]
Sezon2006/07 rozpoczął się dość nieoczekiwanie dla klubu – ze stanowiska szkoleniowca drużyny zrezygnował Tony Mowbray. Funkcję trenera objął były piłkarzHibs –John Collins. W 38 spotkaniach klub odnotował 13 zwycięstw, 10 remisów oraz 15 porażek, co pozwoliło na zajęcie 6. miejsca w lidze[106]. Zupełnie inaczej wiodło sięHibees w rozgrywkachPucharu Ligi Szkockiej. Klub dotarł do finału tych zawodów, pokonując po drodze: 4:0 Peterhead F.C.[107]6:0Gretna F.C.[108],1:0 Hearts[109]oraz 3:1St. Johnstone F.C.[110].W finale przeciwnikiem Hibernianu okazał się zespółKilmarnock F.C. W decydującym meczu, rozegranym 18 marca 2007 naHampden Park przy 52-tysięcznej widowni,Hibs wygrali 5:1, zdobywając tym samym swój trzeci Puchar Ligi Szkockiej. Bramki dla zwycięzców zdobyli:Abdessalam Benjelloun (dwie),Steven Fletcher (dwie) orazRob Jones[111].
Sezon2007/08 zaczął się od zwycięstwa wDerbach Edynburga nadHearts 1:0.Brian Kerr, który zadebiutował w tamtym meczu w barwachHibs, ustalił wynik spotkania w drugiej minucie meczu naTynecastle Stadium[112]. Następnie Hibernian wygrał zGretna F.C. 4:2, pomimo że przegrywał w tym meczu 0:2. Następne dwa mecze zremisował – 0:0 zDundee United F.C. na wyjeździe i 3:3 zAberdeen F.C. u siebie. W meczu przeciwkoInverness CT, wygranym 1:0,Yves Ma-Kalambay obronił rzut karny wykonywany przezMariusa Niculae. Dotychczasową skuteczność piłkarze potwierdzili w meczu zCeltic F.C., wygranym 3:2 po dwóch błędachArtura Boruca. WPucharze Ligi Szkockiej Hibs pokonałKilmarnock F.C. 4:1 między innymi dziękihat trickowiClaytona Donaldsona. Później wygrał zRangers F.C. naIbrox Park 1:0, przedłużając serię bez porażki do dziesięciu meczów. W Hibernian F.C. następnie doszło do załamania formy u piłkarzy, którzy przegrali zMotherwell F.C. iSt. Mirren F.C. Po zwycięstwie nadGretna F.C. 1:0, drużyna nie wygrała kolejnych jedenastu meczów w lidze, co spowodowało spadek poniżejTop Six, a pracę w klubie straciłJohn Collins pod koniec grudnia 2007.
Nowego menedżera powołano 10 stycznia 2008, został nim FinMixu Paatelainen[113]. Klub wygrał 3:0 z Inverness wPucharze Szkocji, a następnie przegrał derbowe spotkanie zHearts 0:1 naTynecastle Stadium. Hibs wygrali cztery mecze w lutym – zGretna F.C. 4:2, zAberdeen F.C. 3:1, zInverness CT 2:0 i 2:0 zFalkirk F.C. Następnie przegrali 0:2 zCeltic F.C., by wygrać przeciwkoMotherwell F.C. 1:0 i 2:0 przeciwkoKilmarnock F.C., wygrywając sześć z siedmiu rozegranych meczów w lidze pod wodzą nowego szkoleniowca. Później przegrali dwa mecze – zRangers F.C. iMotherwell F.C., ale pokonaliSt. Mirren F.C. 2:0 w ostatnim meczu przed podzieleniemScottish Premier League na dwie części – spadkową i mistrzowską. Hibernian F.C., zajmując szóste miejsce, zagwarantowali sobie miejsce w grupie mistrzowskiej i udział w rozgrywkachPucharu Intertoto.
Szóste miejsce w sezonie2008/2009[114], w tym odpadnięcie z krajowych pucharów[115][116], spowodowało, że wielu kibiców Hibernian F.C. chciało, by trener, Mixu został zwolniony[117]. Jednak klub zdołał awansować do grupy mistrzowskiej na koniec sezonu[118]. Mika-Matti Paatelainen zrezygnował z pracy po zakończeniu sezonu[119].Wraz z początkiem sezonu, na stanowisko trenera drużyny mianowany zostałJohn Hughes, który, podobnie jakMixu Paatelainen, był wcześniej piłkarzemHibs[120].
Hughes kupiłAntony’ego Stokesa[121] orazLiama Millera[122], którzy przyczynili się do zajęcia trzeciego miejsca w pierwszej połowiesezonu 2009/2010. Pojawiły się komentarze, że istnieje możliwość zajęcia drugiego miejsca w lidze na koniec sezonu i rozdzielenia między sobąOld Firm[123].
Hibernian F.C. jest jednym z dwóch zawodowych klubów piłkarskich pochodzących zestolicy Szkocji i drugiego pod względem wielkości miasta w tej części składowejWielkiej Brytanii[124].
Klub mógł poszczycić się piątą średnią frekwencji na stadionie w sezonie2008/2009, która wyniosła 12 684 widzów[125].
W latach 80. oraz 90. XX wieku, uformowała się grupa chuligańska pod nazwą Capital City Service i działa do dziś[126].
PowieśćIrvine’a Welsha,Trainspotting, zawiera kilka odniesień do Hibernian F.C.. Zespół był często wspominany w nieformalnych rozmowach. AdaptacjaTrainspotting, wykonana przezDanny’ego Boyle’a również została wzbogacona o kilka wzmianek na temat klubu[127].
W finale książki The Acid House, Coco Bryce, chłopak z grupy chuligańskiej Hibernian F.C., został porażony piorunem pod wpływemLSD w parku Pilton, znajdującym się wEdynburgu. Jego dusza została przeniesiona do ciała nienarodzonego dziecka, znajdującego się w jednej z najbardziej zamożnych dzielnic Edynburga[128].
Hibernian F.C. został również często wspominany w serii dziełIana Rankina o Inspektorze Rebusie. Sam Rebus był fanemRaith Rovers F.C.[129], natomiast jego koleżanka, sierżant Siobhan Clarke, była kibicem Hibernian F.C. i posiadała karnet na mecze rozgrywane naEaster Road Stadium. W telewizyjnej adaptacji z 2006 roku, Rebus proponował wejście na stadion Hibernian[130]. Ken Stott, fanHeart of Midlothian F.C., grał w trzech seriach adaptacji[131].
Hymn Hibernian F.C.,Glory, Glory to the Hibees napisany i po raz pierwszy wykonany został przez szkocką komik, Hector Nicol[132]. Wokalista zespołuMarillion,Fish jest fanemHibs[133]. Fish wspomniał oEaster Road Stadium w piosenceLucky z albumuInternal Exile.
FanamiHibees są również członkowie zespołuThe Proclaimers[134]. Tytułowy utwór z albumu Sunshine on Leith stał się hymnem klubu i jest tradycyjnie rozgrywany przed meczami o wysoką stawkę. Został on również odegrany po triumfie wPucharze Ligi Szkockiej w sezonie 2006/2007, wygranym przez Hibernian F.C. 5:1 przeciwkoKilmarnock F.C.[135]
Jednym z fragmentów innego utworuThe Proclaimers,Cap in Hand, również pochodzącego z albumuSunshine on Leith, jest:
I can understand why Stranraer lie so lowly
They could save a lot of points by signing Hibs' goalie
Jednym z fragmentów utworu Joyful Kilmarnock Blues zespołu The Proclaimers, jest:
I'd never been to Ayrshire
I hitched down one Saturday
Sixty miles to Kilmarnock
Just to see Hibernian play
Główne kolory Hibernian F.C. tozielony ibiały, które po raz pierwszy zostały użyte w 1875 roku, gdy utworzono klub[138]. Koszulka ma zazwyczaj zielony środek, białe rękawy oraz biały kołnierzyk[138].Spodenki są przeważnie białe, zielone natomiast są używane w ostatnich kilku sezonach[138].Skarpety są zielone, z dodatkami w kolorze białym[138]. Piłkarze Hibernian F.C. używali żółtych, fioletowych, czarnych, białych i ciemnozielonych jako strojów alternatywnych[139]. Stroje alternatywne po raz pierwszy zostały użyte w 1977 roku po tym, gdy telewizja odmówiła transmisji meczów „Hibees”, ponieważ piłkarze używali strojów domowych w tych samych kolorach, co reklamy sponsora[138][140].
W pierwszych latach istnienia klubu, piłkarze nosili białe i zielone, prążkowanekoszulki[138]. Było to inspiracją dla stylu przyjętego później przezCeltic F.C.[141]. Piłkarze Hibernian F.C. nosili wszystkie zielone koszulki od 1879 roku, natomiast białemankiety zostały dodane w 1938 roku[138].
W 2004 roku, zmieniono kolor skarpet i spodenek na zielony, dla uczczenia czterdziestej rocznicy wygranego 2:0 meczu zRealem Madryt[142].
Herb klubu zmieniał się co kilka lat. Jednym z głównych czynników jest tożsamość klubu i jego identyfikacja zIrlandią, albo obawa o oskarżenie o sekciarstwo[143]. Irlandzka harfa została po raz pierwszy usunięta w latach 50. XX wieku, następnie ponownie wprowadzona do herbu w 2000 roku[143]. Dyrektor Scottish Football Museum, Ged O’Brien w 2001 powiedział, iż obecny projekt herbu jest zgodny ze wszystkimi aspektami klubowej tradycji[143].
| Finały Pucharu Szkocji | ||
|---|---|---|
| Data[144] | Przeciwnik | Wynik |
12 lutego 1887 | 2:1 | |
14 marca 1896 | 1:3 | |
26 kwietnia 1902 | 1:0 | |
11 kwietnia 1914 | 0:0 | |
16 kwietnia 1914 | 1:4 | |
31 marca 1923 | 0:1 | |
19 kwietnia 1924 | 0:2 | |
19 kwietnia 1947 | 1:2 | |
26 kwietnia 1958 | 0:1 | |
6 maja 1972 | 1:6 | |
12 maja 1979 | 0:0 | |
16 maja 1979 | 0:0 | |
28 maja 1979 | 2:3 | |
26 maja 2001 | 0:3 | |
19 maja 2012 | 1:5 | |
| 26 maja 2013 | 0:3 | |
| 21 maja 2016 | 3:2 | |
| 22 maja 2021 | 0:1 | |
| Finały Pucharu Ligi Szkockiej | ||
|---|---|---|
| Data[145] | Przeciwnik | Wynik |
28 października 1950 | 0:3 | |
5 kwietnia 1969 | 2:6 | |
9 grudnia 1972 | 2:1 | |
26 października 1974 | 3:6 | |
27 października 1985 | 0:3 | |
27 października 1991 | 2:0 | |
24 października 1993 | 1:2 | |
14 marca 2004 | 0:2 | |
18 marca 2007 | 5:1 | |
13 marca 2016 | 1:2 | |
19 grudnia 2021 | 1:2 | |
Osobny artykuł:Derby Edynburga w piłce nożnej.
Za najsłynniejszederbySzkocji uznaje sięOld Firm, czyli potyczki między klubami:Celtic F.C. iRangers, jednak dużo starsze od nich sąWeeTeam, czyli rywalizacja między Hibernian F.C. iHeart of Midlothian F.C.
Pierwszy raz obie drużyny napotkały na siebie tuż po ich utworzeniu (drużyny powstały w 1875 i 1874 roku), dnia 24 grudnia 1875 roku. Mimo że gospodarzem meczu był Hibernian F.C., zwycięzcą meczu okazał się klubHeart of Midlothian F.C., wygrywając to spotkanie 1:0. Mecz rozegrany wWigilię Bożego Narodzenia zapoczątkował długą tradycję pojedynkówderbowych.
Derby Edynburga swym charakterem i kontekstami znacząco przypomina rywalizacjęOld Firm.Podłoże obu wydarzeń ma charakterreligijny. Hibernian F.C., podobnie jakCeltic F.C., to klub utożsamiany zkatolicką częściąszkockiego społeczeństwa, natomiast Hearts uważani są za klub typowoprotestancki[146].Klub znajdujący się we wschodniej częściEdynburga –The Hibees zdecydowanie gorzej wypada na tle swojego przeciwnika pod względem sportowym. Hearts zdobywali czterokrotniemistrzostwo Szkocji, czterokrotniePuchar Ligi oraz sześciokrotniePuchar Szkocji. Hibernian, pomimo iż zdobył tyle samo mistrzostw Szkocji co „Serca”, ma skromniejszy dorobek pucharowy – trzy Puchary Ligi oraz dwa Puchary Szkocji.
Podteksty te sprawiły, że każdy klub traktuje je prestiżowo.
stan na 5 marca 2010
| Wszystkie mecze[147] | |||
| Mecze | Zwycięstwa Hearts | Remisy | Zwycięstwa Hibernian |
|---|---|---|---|
| 613[148] | 271 | 138 | 198 |
Osobny artykuł:Easter Road Stadium.
Piłkarze Hibernian F.C. przez pierwsze dwa lata istnienia klubu grali naThe Meadows[152], potem przenieśli się na Newington (Mayfield Park)[153] i Bonnington Road wLeith (Powderhall)[154] w latach 1877–1879. Po wygaśnięciu okresu dzierżawy Mayfield Park, Hibernian F.C. przenieśli się doHibernian Park, obecnie[kiedy?] pod nazwą Bothwell Street[155]. Klub stracił na tej podstawie umowy najmu, które przyczyniły się do upadku starego klubuHibernians[156].
Po tych wydarzeniach nowym stadionem, na którym rozgrywają mecze do dziś piłkarze Hibernian F.C., zostałEaster Road Stadium popularnie zwanym przez kibicówThe Leith San Siro. Inauguracja stadionu odbyła się 1892[13]. Najlepszy okres w historii klubu przypadł nalata 40. i50., kiedy toHibees święcili swoje największe triumfy. W trakcie sezonu1949/50 został ustanowiony rekord frekwencji obiektu. 2 stycznia 1950derby Edynburga przeciwkoHearts obejrzało 65 860 osób[13][50]. W owym okresie dokonano również przebudowy obiektu. Skutkiem tego była większa pojemność stadionu, na którym mogło być jednocześnie ponad 60 000 widzów[157]. Natomiast po wydaniuRaportu Taylora, nakazano, by wszystkie miejsca na stadionach były siedzące, skutkiem tego była przebudowa i zmniejszenie pojemności obiektu, która wynosi obecnie[kiedy?] około 14 000 miejsc[158][159].
Oprócz meczów klubowych, na obiekcie od 1998 organizowano również spotkania międzynarodowe.MeczKorea Południowa –Ghana 6 czerwca 2006 był ostatnim dotąd spotkaniem międzynarodowym rozegranym na Easter Road Stadium[160].
W 2007 władze klubu rozpoczęły konsultacje z kibicami w sprawie przebudowy wschodniej trybuny[157]. Po opublikowaniu sprawozdania finansowego za rok 2008, Rod Petrie zawiesił procedurę przebudowy aż do czasu uzyskania wystarczających środków finansowych na ten cel[161].
Podczaswalnego zgromadzenia władz w 2009, Petrie ogłosiłinicjację negocjacji z przedsiębiorstwem budowlanym w celu ustalenia kosztów przebudowy[162]. Po zakończeniu negocjacji w lutym 2010, rozpoczęły się prace mające na celu powiększenie objętości stadionu do 20 250 miejsc siedzących[162].
Lista menedżerów Klubu[163]
| Lp. | Lata urzędowania | Trener | Lp. | Lata urzędowania | Imię i nazwisko |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 1903 – 1919 |  Dan McMichael | 19. | 1997 – 1998 | Jim Duffy |
| 2. | 1919–1920 | David Gordon | 20. | 1998 – 2001 | Alex McLeish |
| 3. | 1920 – 1925 | Alex Maley | 21. | 2001 – 2002 |  Franck Sauzée |
| 4. | 1925 – 1936 | Bobby Templeton | 22. | 2002 – 2004 | Bobby Williamson |
| 5. | 1936 – 1948 | William McCartney | 23. | 2004 – 2006 |  Tony Mowbray |
| 6. | 1948 – 1962 | Hugh Shaw | 24. | 2006–2007 | John Collins |
| 7. | 1962 – 1964 | Walter Galbraith | 25. | 2008 – 2009 |  Mixu Paatelainen |
| 8. | 1964 – 1965 | Jock Stein | 26. | 2009 – 2010 | John Hughes |
| 9. | 1965 – 1969 | Bob Shankly | 27. | 2010 – 2011 | Colin Calderwood |
| 10. | 1969 – 1970 | William MacFarlane | 28. | 2011 – 2013 |  Pat Fenlon |
| 11. | 1970 – 1971 | Dave Ewing | 29. | 2013 – 2014 | Terry Butcher |
| 12. | 1971 – 1980 | Eddie Turnbull | 30. | 2014 – 2016 | Alan Stubbs |
| 13. | 1980 | Willie Ormond | 31. | 2016 – 2019 |  Neil Lennon |
| 14. | 1980 – 1982 | Bertie Auld | 32. | 2019 | Paul Heckingbottom |
| 15. | 1982 – 1984 | Pat Stanton | 33. | 2019 – 2021 | Jack Ross |
| 16. | 1984 – 1986 | John Blackley | 34. | 2021 – obecnie | Shaun Maloney |
| 17. | 1986 – 1996 | Alex Miller | |||
| 18. | 1996 | Jocky Scott |
Stan na 21 września 2023[164]
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 1 | 1 bramkarzBR | David Marshall |
| 2 | 2 obrońcaOB |  Lewis Miller |
| 4 | 2 obrońcaOB | Paul Hanlon(kapitan) |
| 5 | 2 obrońcaOB | Will Fish |
| 6 | 3 pomocnikPO |  Dylan Levitt |
| 7 | 4 napastnikNA | Élie Youan |
| 8 | 3 pomocnikPO | Jake Doyle-Hayes |
| 9 | 4 napastnikNA |  Dylan Vente |
| 10 | 4 napastnikNA | Martin Boyle |
| 11 | 3 pomocnikPO | Joe Newell(wicekapitan) |
| 12 | 2 obrońcaOB | Chris Cadden |
| 13 | 1 bramkarzBR |  Jojo Wollacott |
| 14 | 3 pomocnikPO | Jimmy Jeggo |
| 16 | 2 obrońcaOB | Lewis Stevenson |
| 19 | 4 napastnikNA | Adam Le Fondre |
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 21 | 2 obrońcaOB | Jordan Obita |
| 22 | 4 napastnikNA | Harry McKirdy |
| 23 | 4 napastnikNA | Christian Doidge |
| 25 | 1 bramkarzBR |  Max Boruc |
| 26 | 2 obrońcaOB | Riley Harbottle |
| 28 | 2 obrońcaOB |  Allan Delferrière |
| 29 | 3 pomocnikPO |  Jair Tavares |
| 31 | 1 bramkarzBR | Murray Johnson |
| 32 | 3 pomocnikPO | Josh Campbell |
| 33 | 2 obrońcaOB |  Rocky Bushiri |
| 35 | 3 pomocnikPO | Rudi Molotnikov |
| 40 | 3 pomocnikPO | Reuben McAllister |
| 49 | 2 obrońcaOB | Rory Whittaker |
| 53 | 4 napastnikNA | Josh Landers |
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 2 obrońcaOB | Jack Brydon(wypożyczony doCivil Service Strollers F.C.) | |
| 3 pomocnikPO | Innes Murray(wypożyczony doEdynburg City F.C.) |
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 4 napastnikNA | Jayden Fairley(wypożyczony doCivil Service Strollers F.C.) |
Sztab szkoleniowy i medyczny w sezonie 2021/2022[165]
|
|
Osobna strona:Kategoria:Piłkarze Hibernian F.C.. Osobny artykuł:Hibernian F.C. w europejskich pucharach.DotychczasHibees wystąpili w 18 sezonach europejskich pucharów, grając 9-krotnie wPucharze UEFA, 7-krotnie wPucharze Miast Targowych oraz jednokrotnie: w rozgrywkachPucharu Zdobywców Pucharów orazPucharu Europy.
Do największych osiągnięć klubu w europejskich pucharach zalicza się dotarcie do półfinału rozgrywekPucharu Europy w sezonie1955/56[170]. W debiutanckim sezoniePucharu Europy, Hibernian był jedynym klubem zWielkiej Brytanii[170]. W sześciu meczach Hibernian odnotował 3 zwycięstwa, jeden mecz zremisował oraz dwa spotkania przegrał[170].
Spektakularnym sukcesem było również dotarcieHibees do półfinałuPucharu Miast Targowych, poprzednikaPucharu UEFA w sezonie1960/61[171]. Klub w trakcie rywalizacji pucharowej wyeliminowałhiszpańskiego hegemona –FC Barcelona – remisując naCamp Nou 4:4[171] i wygrywając u siebie 3:2[171]. W półfinale potrzeba było trzech meczów, aby wyłonić zwycięzcę rywalizacji Hibernianu z włoskimAS Roma[171]. Ostatecznie to właśnie Włosi awansowali dalej gromiącHibees w dodatkowym meczu 6:0[171].
| Mecze Hibernianu w europejskich pucharach[172] | |||
| Mecze | Zwycięstwa | Remisy | Porażki |
|---|---|---|---|
| 78 | 37[173] | 16 | 25 |
