W latach 70. była aktorką kinamłodych gniewnych: zagrała wDzikim Mesjaszu (1972)Kena Russella i wSzczęśliwym człowieku (1973)Lindsaya Andersona, w którym wcieliła się w postać Patricii, rozpieszczonej dziewczyny z bogatego domu, która wiąże się ze środowiskiem muzyków rockowych. Do jej największych atutów krytycy zaliczali bogactwo środków wyrazu, ekspresję i niejednoznaczność.
Nie unikała produkcji komercyjnych (thrillerDługi Wielki Piątek z 1980 czy komediaSzatański plan doktora Fu Manchu także z 1980) oraz uznanych za skandalizujące, jakKaligula (1979)Tinto Brassa czyKucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek (1989)Petera Greenawaya. Najważniejsze role stworzyła jednak w dramatach obyczajowych, głównie wCalu (1984) w roli doświadczonej włoskiej emigrantki, w której zakochuje się młody terrorysta,Wybrzeżu moskitów (1986)Petera Weira iSzaleństwie króla Jerzego (1994), w którym zagrała żonę obłąkanego królaJerzego III – pierwszą z trzech ról królowych brytyjskich. W latach 1991–2006 wcielała się w rolę porucznik Jane Tennison w popularnym serialu telewizyjnymGłówny podejrzany; za tę rolę została kilkakrotnie uhonorowana statuetkami Emmy i BAFTA.
Talent komediowy ujawniła wDziewczynach z kalendarza (2003). Chętnie występuje również w ambitnych filmach telewizyjnych, jakPasja Ayn Rand (1996),Losing Chase (1996),Rzymska wiosna pani Stone (2003) czyElżbieta I (2006).
Jej ostatnie role filmowe charakteryzują się ascetyczną, zminimalizowaną formą; buduje postaci na drobnych gestach, spojrzeniu i tembrze głosu. W ten sposób stworzyła dwie najbardziej cenione[przez kogo?] kreacje: oschłej służącej wGosford Park (2001)Roberta Altmana i nierozumianej przez swoich poddanychElżbiety II wKrólowej (2006)Stephena Frearsa.
.jpg)
