 | |||
| Miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Przebieg służby | |||
| Siły zbrojne | |||
| Stanowiska | głównodowodzący | ||
| Główne wojny i bitwy | |||
| |||
Hazdrubal Boetarcha (punicki:𐤏𐤆𐤓𐤁𐤏𐤋/ʕad͡zˈroːbaʕl/[1]) – ostatni dowódca wojskstarożytnej Kartaginy wIII wojnie z Rzymem[2][3].
W kartagińskiej polityce II wieku p.n.e. był obok Kartalona jednym przywódców tzw. stronnictwa demokratycznego[4]. W 151 p.n.e. wobec ciągłych najazdównumidyjskiego królaMasynissy wyruszył przeciw niemu na czele 25 tysięcy piechurów i 400 jeźdźców. Gdy armia kartagińska została otoczona przez Numidów w pustynnym terenie, Hazdrubal zawarł układ z przeciwnikiem umożliwiający Kartagińczykom bezpieczny odwrót do stolicy, lecz numidyjski książęGulussa złamał układ i zabił część rozbrojonych żołnierzy punickich[4]. Obawiając się inwazji rzymskiej (Rzym oskarżył Kartagińczyków o złamanie warunków traktatu z 201 p.n.e.) władze Kartaginy wydały na Hazdrubala wyrok śmierci, ten jednak zdołał zbiec i zbierał w terenie wiernych sobie żołnierzy[4].
Wobec wybuchuIII wojny punickiej w 149 p.n.e. wyrok na Hazdrubal anulowano i został on głównodowodzącym 20-tysięcznej armii polowej[5]. W pierwszym okresie wojny dwukrotnie pobił wojska rzymskie konsula Maniliusza[6]. Następnie przedostał się do stolicy, gdzie przejął faktyczną władzę w państwie. Dowodziłpróbą przerwania oblężenia przez wypad floty z kartagińskiego portu[7]. Wiosną 146 p.n.e., gdy Rzymianie wdarli się do Kartaginy, Hazdrubal zabarykadował się z 900 ostatnimi żołnierzami w świątyni Eszmuna, w końcu jednak wyszedł naprzeciw rzymskiego konsula Scypiona i skapitulował; wówczas żona Hazdrubala z dwoma synami rzuciła się w płomienie i zginęła[8][9].
Zmarł w Italii[6], jako honorowo traktowany jeniec[9].
