lata 80. i lata 90. XX wieku, pierwsza dekada XXI wieku – emo, screamo, post hardcore, melodic hardcore, metalcore oraz niektóre zespoły z kręgu N.Y. hardcore
Hardcore,hard core,Hc punk lub hardcore punk (akronimHC) – określenie stylu muzycznego wywodzącego się bezpośrednio zpunk rocka, powstałego pod koniec lat 70. XX w. wStanach Zjednoczonych. Na przestrzeni lat hardcore punk rozwinął się w szereg stylów, a wymieszany z innymi gatunkami przyczynił się do powstania nowychpodgatunków.
Hardcore to również określenieideologii, albo stylu życia miłośników muzyki hardcore’owej. Typowy hardcore w krótkich, szybkich i agresywnych utworach posiada tradycyjne, punkowe,nihilistyczne ihedonistyczne przesłanie, czyli postawa „no future, no hope” – niestronienie odalkoholizmu,tytoniu i niekiedynarkotyków. Teksty często traktują także o wojnie, śmierci i nienawiści.
Później powstał jednak odłam hardcore’u zwanystraight edge (sXe), przedstawiający zupełnie przeciwną ideologię, polegającą na ograniczeniu, a niekiedy odrzuceniu picia alkoholu, palenia tytoniu, zażywania narkotyków, uprawiania przypadkowego seksu, czy wreszcie jedzenia mięsa (wegetarianizm,weganizm), której początki wiążą się z działalnością zespołuMinor Threat. Przedstawiciela straight edge można też poznać po tym, że nie nosi skórzanych ubrań, w przeciwieństwie do tradycyjnych hardcore’owców, którzy podobnie do pierwszofalowych punkowców nosili ćwiekowane ramoneski, pasy itp. Hardcore punk niekiedy promuje również szeroko pojętyantyfaszyzm i antytotalitaryzm.
Duże znaczenie dla większości uczestników ruchu ma idea„zrób to sam” (do it yourself), dotyczy ona organizowania koncertów, wydawania płyt, drukowania własnych wydawnictw (tzw.zinów) bez wchodzenia w układy z przedstawicielami muzycznego i społecznego tzw. establishmentu. Jednak hardcore punk od lat 90. XX wieku zaczął być obecny na stałe w mediach. W muzycznych stacjach można było zobaczyć teledyskiMadball,Sick of It All,Misfits lubVision Of Disorder(inne języki). Kapele takie, jakBiohazard,Pro-Pain iDog Eat Dog odniosły komercyjny sukces. Po 2000 roku jeszcze więcej zespołów HC było obecnych w mediach oraz podpisywało kontrakty z dużymi wytwórniami lub ich satelitami. Dzięki sporej popularności hardcore’u zarobiły związane ze sceną wytwórnie: Victory Records, Truskill Records,Fat Wreck Chords, Epitaph. Obecnie pozycja HC w świecie muzycznym zbliżona jest do tej z poprzedniej dekady.
W połowie lat 90. trumfy na „scenie” świeciły takie grupy jakDezerter,Homomilitia,Schizma,Apatia, czyGuernica y Luno. Oddanie ideido it yourself (zrób to sam) owocowało licznymi tytułami prasy niezależnej (tzw. „zinów”) oraz rozwojemsquattingu.
Wielu hardcore’owców uprawia sporty ekstremalne i jest związanych zeskaterami, zwłaszcza wUSA. Ulubionym „tańcem” hardcore’owców w czasie koncertów jestpogo,mosh pogo, mosh pit →hardcore dancing. Niektórzy wprowadzają w tańcu nawet elementycapoeira. Popularny jest takżestage diving – skakanie ze sceny w publikę.Obecnie najpopularniejszymi pismami z tego kręgu w Polsce są „Pasażer” oraz „Chaos W Mojej Głowie”.
Hardcore’em zajmuje się między innymi socjolog Krzysztof Abriszewski[1], który napisał wiele artykułów na temat kultury i życia wewnątrz sceny hardcore punk. Abriszewski uważa, że hardcore to nie tylko muzyka, ale także ruch próbujący prowadzić walkę na poziomie historyczności w ten sposób, iż zmaga się z rzeczywistością, aby określić zasady tworzenia zasad w społeczeństwie. W roku 2015 powstał również artykuł autorstwa Adama Grudnia pt „Hardcore, hard-core i hardkor”[2], który nawiązuje do myśli K. Abriszewskiego i innych znawców tematu – takich, jakSteven Blush(inne języki),Henry Rollins, czyIan McKaye.
