 Wśród braniewskich pedagogów: od prawejHans André, Hans Barion,Paul Jedzink i nauczyciel wf-u Hirschfeld | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 14 sierpnia 1924 |
Hans Barion (ur.16 grudnia1899 wDüsseldorfie, zm.15 maja1973 wBonn) – niemiecki ksiądz katolicki, profesorprawa kościelnego, rektorPaństwowej Akademii w Braniewie[1].
Hans Barion zdał egzamin dojrzałości w 1917 roku w gimnazjum miejskim w Düsseldorfie. Od 1917 do końca I wojny światowej był żołnierzem. Od semestru zimowego 1919/1920 rozpoczął studia w zakresie filozofii, historii i teologii naUniwersytecie w Bonn, specjalizując się w prawie kościelnym.
14 sierpnia 1924 wkatedrze w Kolonii przyjąłświęcenia kapłańskie, po których został nauczycielem wHonnef, duszpasterzem wMenden irektorem wElberfeld.
Od grudnia 1928 studiował prawo kanoniczne naPapieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie i mieszkał w Campo Santo Teutonico w Watykanie. Pracę z zakresu teologii obronił w 1929 w Bonn uAlberta Michaela Koenigera, a w 1930 otrzymał w Rzymie stopień doktora prawa kanonicznego. Następnie, w listopadzie 1930 roku w Bonn, na podstawie rozszerzonej wersji rozprawy doktorskiej pt.Das fränkisch-deutsche Synodalrecht des Frühmittelalters uzyskał habilitację. Dzięki pośrednictwu profesora teologii w BraniewieKarla Eschweilera otrzymał od semestru zimowego 1931/1932 stanowisko docenta wPaństwowej Akademii w Braniewie (Prusy Wschodnie). W 1933 roku został mianowany profesorem prawa kanonicznego.
Pod wpływem namowy profesorówCarla Schmitta i Karla Eschweilera wstąpił w 1933 doNSDAP. W tym samym roku opublikował pracęKirche oder Partei?, popierającąnarodowy socjalizm. Latem 1934 został suspendowany wraz z prof.Karlem Eschweilerem, w 1935 złożył (też z Eschweilerem) deklarację lojalności (Loyalitätserklärung) i został przywrócony na stanowisko profesora[2][3].
W 1937 Barion ubiegał się o stanowisko profesora prawa kościelnego naUniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, jednak sprzeciwił się temu rząd Bawarii i kardynałMichael von Faulhaber. Gdy z dniem 1 lipca 1938 otrzymał nominację, Michael von Faulhaber złożył notę protestacyjną do Stolicy Apostolskiej, czego wynikiem były wielomiesięczne tarcia wokół osoby Bariona, które w konsekwencji doprowadziły do zamknięcia przez bawarskie ministerstwo kultury w lutym 1939 wydziału teologii katolickiej (stan ten się utrzymał do 1945).
W semestrze letnim 1939 kardynał KoloniiKarl Joseph Schulte powołał Hansa Bariona na wykładowcę teologii katolickiej na Uniwersytecie w Bonn, gdzie pozostał do końca wojny profesorem prawa kanonicznego i przez kilka lat dziekanem. Jego udział wAusschuß für Religionsrecht w Akademii Prawa Niemieckiego (Akademie für Deutsches Recht) w latach 1939–1940 potwierdza jego poparcie rządu narodowosocjalistycznego.
Po upadku Trzeciej Rzeszy w 1945 Barion został usunięty z uniwersytetu. Wprawdzie podjął starania o odzyskanie stanowiska, jednak bez skutku. Odtąd Barion pracował jako nieetatowy wykładowca i publicysta w Bonn (publikował, podpisując się pseudonimem, w czasopiśmie „Priester und Arbeiter”; był również autorem wielu haseł z zakresu teologii i prawa kościelnego w encyklopediiBrockhaus). Utrzymał ścisłe kontakty z pisarzem Gustavem Steinbömerem oraz licznymi intelektualistami z obszaru jego działalności naukowej, w tym zCarlem Schmittem.
Hans Barion zajmował w kwestiach teologicznych zawsze stanowisko bardzo konserwatywne, lecz jednocześnie był za jasnym i przejrzystym rozdziałem państwa i Kościoła, za co był już wcześniej krytykowany w czasach narodowego socjalizmu. Krytykował reformysoboru watykańskiego II, w szczególności jego skutki dla teologii, liturgii i życia duchowego.