Wspinaczka techniką sztucznych ułatwień, zwana teżhakówką lubwspinaczką hakową – rodzajwspinaczki, w którym jako stopnie czy chwyty wykorzystywane sąpunkty asekuracyjne osadzane przezwspinacza.
W klasycznej technice hakowej, na osadzonympunkcie asekuracyjnym przejściowo wiesza się krótkie, kilkuszczebelkowe drabinki, zwaneławeczkami. Podchodzi się po nich jak najwyżej i osadza kolejnypunkt asekuracyjny.
Użycie do tego celu samych tylko ławeczek jest nieefektywne, ponieważ nie pozwala na wygodne instalowanie i sięganie do kolejnychprzelotów, umieszczanych w odpowiednio dużych odległościach od aktualnie obciążanego. Aby przyspieszyć wspinaczkę i umożliwić dalsze sięgnięcia stosuje się dodatkowe przyrządy umożliwiające podciąganie się jak najwyżej względem obciążanego przelotu. Używa się do tego celulonży o regulowanej długości, wpinanej pomiędzyłącznik uprzęży a obciążanyprzelot. Może to byćdaisy, aczkolwiek wygodniejsze w użyciu są lonże o długości regulowanej płynnie – na przykład odcinekrepsznura skracany przez jednokierunkowy bloczek, zwany giełgaczką lub kontrfifką (kontrfifi). Producenci sprzętu wspinaczkowego stosują do tego typu "skracaczy" własne nazwy handlowe – np. quickfix firmyPetzl. Również ławeczki, zamiast wieloszczebelkowych drabinek, mogą mieć postać pojedynczych strzemion z płynną regulacją długości (ang.adjustable aider).
Ze względu na rodzaj użytychpunktów asekuracyjnych możemy w hakówce wyróżnić stylclean, polegający na wykorzystywaniu jedynie tymczasowych punktów asekuracyjnych, osadzanych bez użyciamłotka iwiertarki. W styluclean nie używa się zatem wbijanych haków, ani, tym bardziej, trwale osadzonych w skalespitów lubringów. Używa się natomiast wszelkich innych przyrządów pozwalających na budowanie przelotów, a zatemkostek zwykłych i mechanicznych, takich jakfriendy,camaloty,ball-nutsy. Istnieją również wyspecjalizowane elementy przydatne jedynie w hakówce, nienadające się natomiast (z uwagi na zbyt niską wytrzymałość) do budowania punktów asekuracyjnych obciążanych dynamicznie. Są to np. wieszane na krawądkach skalnych haki typuskyhook oraz rozklepywane w bardzo wąskich szczelinach koraliki z miękkiego metalu, nazywanecopperheadami.
Szczytową popularność przejścia hakowe osiągnęły wlatach 60. i70. XX wieku. Później gwałtowny rozwójwspinaczki klasycznej spowodował spadek popularności hakówki; obecnie ponownie daje się zaobserwować rosnące zainteresowanie takim sposobem wspinaczki.
Wiele trudnychdróg górskich i wielkościanowych było pierwotnie wytyczone za pomocą hakówki, co oznacza, że przynajmniej trudniejsze miejsca drogi były pokonywane hakowo. Klasyczne przejście takiej drogi (lub jej hakowegowyciągu) nazywane jest uklasycznieniem lub odhaczeniem.