Haakon VII (wymowa:ho:kon), właśc.Christian Frederik Carl Georg Valdemar Axel (ur.3 sierpnia1872 w Charlottenlund Slot k.Kopenhagi[2], zm.21 września1957 wOslo[2]) –król Norwegii (pierwszy po rozwiązaniuunii ze Szwecją) w latach 1905–1957 z dynastiiGlücksburgów, bocznej liniiOldenburgów.
Synkróla DaniiFryderyka VIII i księżniczki szwedzkiejLuizy, córkikróla SzwecjiKarola XV. OjciecAlexandra Edwarda Christiana Frederika – króla Norwegii jakoOlaf V (1903–1991). Brat króla DaniiChrystiana X[2].
Po przybyciu do Norwegii jej nowy władca był entuzjastycznie witany przez Norwegów. Na króla został koronowany wTrondheim, gdzie niegdyś odbywały się sakry władcówwikingów[1][2]. Haakon VII wiedział, że miał przede wszystkim panować, nie rządzić. Nie starał się być zawsze na pierwszym planie, ograniczał się ściśle do roliwładcy konstytucyjnego, pozostając jednocześnie kluczową postacią norweskiego życia politycznego.
Był określany jako skromny i serdeczny, szybko zyskał powszechną sympatię. Norwegowie wybaczyli mu lekki duński akcent.
W czasieII wojny światowej zarządził zbrojny opór wobec niemieckiej inwazji. Później wraz z armią ewakuował się doWielkiej Brytanii, nie chciał bowiem stać się zakładnikiemNiemców. Był ważnym symbolem norweskiego oporu podczas wojny. Był też kawaleremOrderu Orła Białego[2].
22 lipca 1896 poślubił swoją kuzynkę, księżniczkę brytyjską i irlandzkąMaud (26 listopada 1869 – 20 listopada 1938). Jego żona była córkąkróla Wielkiej Brytanii i Irlandii –Edwarda VII iAleksandry Duńskiej. Mieli jednego syna –Olafa, późniejszego króla Norwegii.
Za swą służbę otrzymał odznaczenia[3]:
_ribbon.PNG)
